Zguba

Cześć słońce, jak ci się spało?

Dzień zaczynał się jak zwykle. Obudziła mnie melodia "To All of You" zespołu Syd Matters – moja codzienna pobudka ustawiona na telefonie. Uniosłam się na łokciach i omiotłam wzrokiem pokój, jakbym po tylu latach spędzonych na poddaszu mogła jeszcze dostrzec coś, co mi umknęło. Beżowe ściany, śnieżnobiały sufit i orzechowe meble, które od dawna wypełniały tę przestrzeń, nie skrywały już przede mną żadnych tajemnic. Wyłączyłam alarm, wstałam i ruszyłam energicznym krokiem do łazienki. Gorący, orzeźwiający prysznic to mój codzienny rytuał – bez niego trudno mi zacząć dzień. Strumienie wody spływające po moim ciele przynosiły chwilowe ukojenie, pozwalając choć na moment zapomnieć o codziennych troskach.

Po kąpieli, zeszłam na dół, skupiając wzrok na schodach, jakbym miała zaraz na nich poślizgnąć się i kopnąć w kalendarz.

– Cześć, słońce, jak ci się spało? – zapytał ojciec, nie odrywając wzroku od codziennej gazety.

– Zawsze się wysypiam, tato, a ty ciągle pytasz – odpowiedziałam z uśmiechem, zmierzając w stronę kuchni, gdzie unosił się zapach kolejnego pysznego śniadania.

– Ale warto spytać – westchnął, unosząc filiżankę z kawą.

W kuchni pachniało borówkami i malinami. Mama od zawsze była mistrzynią gotowania. Czasem zastanawiałam się, czy nie osiągnęłaby sławy jako kucharz, gdybym się nie urodziła.

– Co moja najcudowniejsza mama dziś przygotowuje? – zapytałam, zerkając na blat, na którym stało otwarte opakowanie mąki kokosowej i telefon z przepisem.

– Bezglutenowe naleśniki z kokosową polewą i owocami – odpowiedziała, uśmiechając się do mnie.

– Brzmi pysznie – odparłam, odwzajemniając uśmiech.

Nie miałam problemów z glutenem, ale mama miała lekką obsesję na punkcie zdrowego odżywiania. Bezglutenowe dania były jej specjalnością. Mnie to jednak nie przeszkadzało – zdrowe jedzenie w końcu dobrze wpływa na organizm, prawda? Czekając na śniadanie, usiadłam przy stole i zaczęłam przeglądać media społecznościowe, od Pinteresta po Instagram. Nie byłam ich wielką fanką, ale w dzisiejszych czasach „bez nich się nie istnieje".

Cisza wypełniała dom, aż do momentu, gdy mama nałożyła na stół gorące naleśniki i zawołała tatę.

– Jak wam smakują? Nie przesadziłam z polewą? – zapytała, krojąc swoją porcję.

– Są wyśmienite – odparł tata, wyraźnie zadowolony.

– Przepyszne, mamo, jak zawsze – dodałam, przeżuwając kolejny kęs.

Nagle rozległ się dzwonek telefonu taty. Oczywiście, dzwonił ktoś z pracy. Po krótkiej rozmowie oznajmił, że musi wyjść wcześniej, zostawiając za sobą niedokończone śniadanie.

– Tak wcześnie? Może w końcu wrócisz o normalnej porze – mruknęłam, nie odrywając wzroku od talerza.

– Mam nadzieję – odpowiedział, kierując się do salonu.

Tata pracował w dużym biurowcu, często wracał późno, praktycznie nie mając czasu dla siebie, odkąd został ochroniarzem.

Przez chwilę siedziałyśmy z mamą w ciszy, kończąc posiłek. W końcu postanowiła posprzątać, a ja poszłam na górę, by przebrać się w coś bardziej odpowiedniego niż szlafrok. Przechodząc obok stolika kawowego, zwróciłam uwagę na niechlujnie porzuconą gazetę taty. Nagłówek krzyczał: „AGRESYWNY MĘŻCZYZNA ZARAŻONY NIEBEZPIECZNĄ CHOROBĄ".

Szybko odwróciłam wzrok, starając się nie zaprzątać sobie tym głowy. Przebrałam się w codzienny, niewyróżniający się strój, zarzuciłam torbę na ramię i zeszłam na dół. Byłam gotowa do wyjścia. Czas udać się na przystanek autobusowy. Otwierając drzwi, usłyszałam jeszcze głos mamy dobiegający z kuchni.

– Wracaj od razu po szkole! – krzyknęła, nadal sprzątając jadalnię.

– Jasne! – odkrzyknęłam, zatrzaskując drzwi.

Przystanek autobusowy nie był daleko od domu, ale szkoła, do której uczęszczałam, znajdowała się kilkanaście kilometrów dalej. Dziękuję Bogu za komunikację miejską. Co bym bez niej zrobiła?