Lise Tavsiyeleri

İlk Gün ve İnsanlar

Merhaba!

Bugün sizleri lisenin ilk gününe götürüyorum.

Hemmen başlayalım.

Bütün bir yaz boyu yatıp kalkıp bu günü beklediniz.Bazı geceler uykularınız kaçtı.Aileniz size iki milyon kere bunu bu kadar büyütmemenizi söylediyse de asla düşünmeden edemediniz.Artık liseli olacaktınız!Yepyeni çevrenize,gıcır gıcır ilişkilerinize,havalı formanıza ve size bir birey olarak yaklaşacak öğretmenlerinize günler kadar uzaktaydınız.Elbette heyecandan evin içinde dört döndünüz ve sonunda o pazar geldi.EVET!Son tatil pazarı.

Sabah erkenden kalkıp güzel güzel hazırlanırım diye düşünerek yatağınıza girdiniz.Örtünüze sarılıp yarın olabilecek birçok güzel şeyin hayalini kurmaya başladınız.Bir bakalım:Hayatınızın aşkının siz kapıdan girer girmez gözünüzün içine bakmasından tutun,okul birincileri açıklanırken adınızın anons edilmesine;takım seçmelerinde kaptan olmaktan tutun,çılgın bir arkadaş grubu inşa etmeye kadar her şeyi ama her şeyi düşündünüz.O kadar düşündünüz ki uykunuz kaçtı.Kalkıp kıyafetlerinizi hazırladınız ve sabah ne yiyeceğinizi düşündünüz.Bir önemi yoktu çünkü sabah kalkınca heyecandan pek fazla kahvaltı yapamadınız.

VE EVET İŞTE BİR ŞEKİLDE HAYATTA KALIP GECEYİ ATLATTINIZ VE SABAH OLDU.

AMAN ALLAHIM!

Artık size anılarımdan bahsetme zamanı.Bunu ikili bir konuşmaya dönüştürelim.

Aynen size anlattığım ve gözünüzde canlandırmaya çalıştığım bu şeyleri adım adım yaşadım.Bir şekilde sabah olduğunda gram uyku uyuyamamış fakat birkaç saat sonra gerçekleşecek şeyler için sabırsızlanan biri olarak gözümü güne açtım.Bazıları bu kadar küçük bir olay için heyecanlanmayı seçmez.Gayet rahat olurlar ve gidip görürler.

Fakat maalesef ben bu tip insanlardan değilim ve neredeyse bütün yaz bu düşüncelerle yatıp kalktıktan sonra o sabah zıp zıp zıplıyor ve evin içinde oraya buraya gidip geliyordum.

Kahvaltı namına asla bir şey yapmadım.Bomboş bir mide ve kafayla yavaş yavaş hazırlanmaya başladım.

Önce yüzümü yıkadım,dişlerimi fırçaladım ve giyindim.Sonra erken uyanmış olduğum için iki saat boyu annem ve babamın beni okula bırakmasını beklemeye başladım.Sabah haberlerini izlemek bu evrede rahatlatıcı olabiliyor.İNANIN BANA!

Bir şekilde zaman geçip yola çıktığımızda gerçekten kendimi hayal dünyasına kaptırmıştım ve okula nasıl ulaştığımı bile hatırlamıyorum.Annem ve babamla vedalaşıp onları kapıda bıraktım ve kampüsten içeri adımlarımı attım.

Bu adımlar hayatımın belki en önemli adımları değildir ama en heyecanlıları oldukları kesin.

O an aklımdan saniyede yarım milyon düşünce geçiyor ve asla nereye gitmem gerektiğini bilmiyordum.Okul formam,toplu saçlarım ve sırtımda sürüklediğim çantam ile çömez prototipinin kanlı canlı haliydim.

Kendi türdeşlerimi bulmak pek zor olmadı.Herkes ne yapacağını bilmez halde etrafı incelediği için hemen birkaç tanesiyle göz teması kurup yanlarına ilerledim.

Birkaç dakikalık müdür nutku işkencesinden ve üst sınıfların dağıtılmasından sonra rahat bir nefes alıp ortama uyum sağlamayı becerdim.Tanıdığım insan sayısı 0,okul hakkında bildiklerim 0.Ve hayatımda ilk kez bir konuya dair bu kadar bilgisiz olmak bana muhteşem hissettirdi.Çünkü tam anlamıyla yapayalnızdım ve bu harika bir duygudur inanın bana.

Bu andan sonra kuracağım tüm etkileşimler bana bağlıydı.

Edineceğim arkadaşlar,seçeceğim dersler,gireceğim ortamlar hepsi ama hepsi.

Kimsenin yönlendirmesine bağlı değildim ve herkes için bu geçerliydi.

Kimse beni tanımıyordu ve ben de onları.

Sınıfıma bir şekilde çağrılıp yerleşince etrafıma bir göz gezdirdim.

Herkes o kadar çaresiz ve sıkılmış gözüküyordu ki,içinde bulunduğum tavra bir son vermeye karar verdim ve etrafımdaki herkesle iletişime girmeye başladım.

Başta çok basit merhabalar,günaydınlar,hal hatır sormalar saat ilerleyip gün sonu yaklaştıkça yerini sımsıcak ve eğlenceli sohbetlere bıraktı.

Bu beni o kadar memnun etti ki,hiç kendimi bu kadar iyi hissetmemiştim.

Çıkış anı geldiğinde canhıraş bir şekilde servisimi bulup bindim ve tüm günü kendi kendime değerlendirmeye koyuldum.

Üst sınıflarla alakalı hiçbir kaygım yoktu ve doğru da oldu.Başıma hiçbir şey gelmedi.Rahatsız edilmedim.

Kendi kendimi yenip adeta Anka kuşu gibi yepyeni biri olduğum için birçok arkadaş edinmiştim.Bu benim için beklenmedik olmuştu.

Tabii ilerleyen zamanlarda arkadaşlarımın sayısı yavaş yavaş azalıp yerini gerçek dostlar ve tanıdıklar tanımlamasına bıraktı fakat karakterimin gelişmesindeki en büyük adımlardan biri olmuştu.

Kısacası günü kurtardım ve ömür boyu aklıma geldikçe beni gülümsetecek bu anıları biriktirdim.

Eminim herkesin aklında şuan bu sorular dönüyordur.Nasıl arkadaş bulacağım?Nasıl yapacağım?Ya terslenirsem?Ya kimse benimle takılmak istemezse?

Bana kalırsa bu tarz soruları kafanızdan uzaklaştırın.Tamamen kendimizi kandırıyoruz.Boşverin!Asla yalnız kalmayacaksınız.İstediğinize ilk anda ulaşamasanız da çılgın kalabalık dağılıp herkes birbirinin gerçek yüzünü gördüğünde isteğiniz gerçekleşecek.

Kendinize güvenip kafanızı rahat tutun yeter.

İyi şanslar!