Anonim'den Kalbe

Bölüm 1

❤Sınır 5 vote 5 yorum ❤

  Telefonu açtım ve uzun zamandır inmesini beklediğim uygulamaya bir bakış attım. Telefonun erkanından kendimi görüyordum. Bu hem utangaçlığımı tetikliyor hemde heyecanlandırıyordu. Evet 21 yaşındaydım ama utangaçlık yaşıma bağlayabileceğim bir şey değildi. En iyi üniversitelerden birinde iç mimarlık okuyordum. Ancak orta halli bir ailede yetiştim yani üniversiteye tamamen bursla gidiyordum. Bu da gerilmeme neden olan etkenler arasında.

 
   Aslında bu üniversiteyi çok istiyordum en başından beri ancak bir ara burs alamayacağımdan çok korkmuştum. Bu zamanlarda babam burs alamasam bile gönderebileceği hakkında çok konuştu. Her zaman böyleydi, o yüzden ona karşı sevgim hep bir başka olmuştur.

  
   Ama en sonunda şansım yaver gitti ve üniversiteye tam bursla kayıt oldum. Ancak utangaçlık tamamen önümü kesiyordu. Bu karakterim yüzünden okulda hiç arkadaşım yoktu. Sadece insanlarla "Merhaba, merhaba" ilişkim vardı. Bu ne yazık ki hiç eğlenceli değildi. Konuşmak istesemde ağzımdan sadece "merhaba" çıkıyordu bu nedenle hiç uzun diyaloğa giremedim. Maalesef bu durum erkekler konusunda daha da kötü durumdaydı. Onlarla merhabalaşamıyordum bile. Hani birine bir şey derken bütün vücudun kasılır ya. İşte onlar oluyordu banada. Bu nedenle ne bir arkadaşım vardı ne de bir sevgilim. Hatta hayatım hep böyle geçti. Tek iletişim kurduğum ailemdi. Herkes açılmamı söylerdi ancak bir türlü açılamadım ve şu anda bu utangaçlıkla ortada kalmış bulunmaktayım.

  Ancak buna bu sefer son vereceğim. Sosyal hayatta başlayamıyorsam bende sanalda başlayacağım ve ilk işim bir arkadaş bulmak olacak. İşte şimdi indirdiğim uygulama benim için yeni bir başlangıç olacak. Düşüncelerimden sıyrıldım ve uygulamaya tıkladım. Ekrandan "Anonim'e hoş geldiniz" yazısı belirdi bunun üstüne gülümsedim ve kaydola tıkladım...

Uygulama da diğer erkek anonim kullanıcıların profillerine bakarken bir tanesinin kullanıcı adı dikkatimi çekti ve hemen ona mesaj attım.

Bilinmeyen827 : Selam

NothingMan : Selam

Bilinmeyen827 : Şey... Nasılsın?

  NothingMan : İyiyim. Neden soruyorsun?Kimsin?

Bilinmeyen827 : Yanlış anlama sadece tanışmak istedim. Kullanıcı adın dikkatimi çekti bu uygulamayı ilk defa yüklüyorum.

  NothingMan : Anladım.İşim var sonra konuşalım.

Bilinmeyen827 : Peki.

Bu da neydi böyle? sadece tanışmak istemiştim oysa ki.Resmen adam soğuk nevale gibiydi.Böyle birşey beklemiyordum açıkçası. Umursamamaya çalıyordum ki o sıra çoktan Üniversite'ye geldiğimi farkettim. Kısacası tekrar sıkıcı bir gün beni bekliyordu. Okul hayatım böyle geçsin istemiyordum ama bu elimde değildi, yenemiyordum utangaçlığımı bu durum hem beni hem ailemi üzüyordu. Sınıfa doğru dalgın dalgın yürürken bi kıza çarptım kız oldukça güzeldi. Gayet zayıftı ve iyi bir fiziği vardı. Boyuda kendisini zayıflığı ile birleşince zarif gösteriyordu. Sarışındı ve gözleri masmaviydi. Açıkcası kız dizilerden veya kitaptan fırlamışçasına güzeldi.

"Özür dilerim yanlışlıkla çarptım"

"Önemli değil" kızın acelesi var gibiydi yüzüme bile bakmadan cevap vermişti. Gözlerim kızı takip ettiğinde koşa koşa bir çocuğa doğru gidiyordu. Çocuğun arkası dönüktü bu yüzden yaşı ile ilgili bir tahmin yapamıyordum. Yaşını anlayamasamda ya abisi yada sevgilisiydi. Çocuk kalıplı duruyordu bu onu büyük düşünmeme neden olmuştu ancak erkekler kendilerini Fitness'a adayıp lisedeyken bile bu kalıba ulaşabiliyorlardı. Kız hızla yanına vardığı çocuğun elinden birkaç tane kitap alıp yanağını öptü ve bizim sınıfa doğru gelmeye başladı. Ne yani şimdi bu kız bizim sınıfta mıydı?

    Bu kızı ilk defa görüyordum yeni gelmiş olmalıydı. Veya ben dikkatle çevremi incelemiyor olmalıydım. Kız enerjik birine benziyordu muhtemelen bolcana arkadaş edinicekti. Enerjisi ve tavırları çok pozitifti ve insanları kendine çekiyor gibiydi. Hemen boş bir yere oturdu. Kız daha yanındakine bile bakamadan hoca geldi ve hemen derse başladık...

Nihayet okul bitmişti ve eve gitmek için can atıyordum. Okul hiç hoşuma giden bir şey değildi doğrusu. Durağa doğru yürüyordum evimiz biraz uzaktı o yüzden otobüs ile eve gidiyordum. Eve vardığımda hava hemen hemen kararmaya başlamıştı zile basıp annemin kapıyı açmasını bekledim annemi öpüp direk odama daldım.

Üstümü değiştirdiğimde vücudum tamamen rahatlamıştı. Anneme yardım etmeyi severdim ev işleriyle aram o kadar da kötü değildi bazen eğlenceli bile gelirdi. Bu yüzden bende anneme yardım etmek için mutfağa gittim "Nasılsın anne?","İyiyim kızım okul nasıl geçti" derin bir nefes alarak anneme baktım "Her zaman ki gibi yine sıkıcı" annem oflayarak konuşmaya başladı "Artık şu utanmanı bi kenara bırakman lazım bu nereye kadar böyle gidecek okulu bitirince iyi bir şirket de Staj yapacaksın orda böyle davranamazsın kızım" haklıydı ne diyebilirdim ki, konuyu değişerek "Anne babam nerde neden gelmedi hala. Normalde bu saatte kalmaz çoktan gelirdi","Acil bir işi çıkmış gelir birazdan. Salata yapmaya başla sen" kafa sallayarak salata malzemelerini yıkamaya başladım bu arada da bugün anonim den yazdığım çocuğu düşünüyordum, yemekten sonra yazsam tekrar soğuk davranır mıydı bana acaba?

  Bana soğuk davransın istemiyordum, sonuçta o bir anonim uygulamasıydı herkes orda tanışıp bir süre sonra kaynaşıyordu kimisi arkadaş, kimisi sevgili yapıyordu. Onun öyle bir amacı yoksa neden bir hesap açmıştı ki? Sonuçta herkes tanışmak için hesap açıyordu. Ve ben daha ilk yazdığım kişiden istediğim gibi bi tepki alamamıştım çok soğuk davranmıştı. Bu açıkcası beni ürkütüyordu. Düşüncelerimi bölen şey kapı sesiydi babam gelmiş olmalıydı. Salataya tuz ve yağ dökerek masaya koyup babamın yanına gittim. "Neden bu kadar geç kaldın baba daha önce böyle olmazdı","Şirket den çıkarken son bir dosyayı imzalamayı unutmuşum kızım onun için çağırdılar","Anladım" yeni açtığımız küçük bir şirketimiz vardı ve iç mimarlık üzerineydi. Babam o şirketi benim için açmıştı, ben üniversiteyi bitirene kadar babam orayı büyütmeyi ve ünlü bir hale getirmeyi planlıyordu, babam kısaca benim için herşeyi yapıyordu o yüzden ona minnettardım.

  Benim için yaptıkları boşa gitmesin diye sürekli ders çalışıyordum sınıftaki en çalışkan öğrencilerden biriydim bu yüzden okula tam burs ile girmeyi başarabilmiştim. Annem "Hadi yemek hazır" diye çağırınca babamla birlikte masaya gittik. Yemekler yenince odama çıktım ve elime telefonu aldım en son bana "işim var sonra konuşalım" demişti belki bana o mesaj atmıştır diye uygulamaya girdim ama mesaj atmamıştı. 45 dakikadır yazıp yazmamak arasında kalıyordum vereceği tepkiler den korkuyordum. Saat baya geç olmuştu ve gözlerim artık kapanmak üzereydi.

 
   Normalde o kadar da geç değildi ancak ben erken uyuyan bir insandım. Derslere konsantremi arttırıyordu. Gözlerim kapanmasına rağmen elimle telefonu daha sıkı kavradım ve derin bir nefes aldım. Onun adının üstüne gelince ellerim titremeye başlamıştı. Çok çabuk heyecan yapardım çok çabuk utanırdım çok çabuk olurdu her şey. Kesinlikle duygu denizinde yüzen bir insandım ve o suyu her hücremde hissediyordum. Bu ne yazık ki o kadar da güzel bir şey değildi. Ama duygularımı boşverdim ve anlık bir cesaretle yazı yazma yerine tıkladım. Birkaç harf yazdıktan sonra gönder tuşuyla bakışmaya başladım. Gözlerimin kapanmasına rağmen yaklaşık 10 dakika süren bakışma ardından yavaşça gönder tuşuna bastım...

////

Merhabalar kitabı text üzerine yazmayı düşünüyoruz. Aslında daha sonra birinci kişi ağzınada geçeceğiz. Textleri iki kişi halledeceğiz. Text bölümleri sever misiniz?

Yazımımızla ilgili yorum yaparsanız seviniriz bu sayede kendimizi geliştirmemizdede katkı sağlarsınız.