Ölmek Herşeyi Kaybetmek Değildir

"Değişiksin.İyi anlamda!"

Yol boyunca konuşmadım sonunda arabayı bir kafenin önüne bıraktı ve tüm vücudunu bana döndürdü.Birşeyler söylemek için dudaklarını araladı...tam konuşacakken birden bire ani bir hareketle tekrar önüne döndü.

"Birşeymi söylemek istiyorsun Mert?"  dedim.

Birden arabayı tekrar çalıştırdı ve beni bir parka getirdi.Çocuk parkımı bu ne demek oluyordu şimdi.Şaşkın şaşkın ona baktım.

Neredeyse 1 dakikadır gözlerini bana dikmiş bakıyordu açıkcası biraz rahatsız olmuştum.Bir an için başımı kaldırdım yüzünde pis bir sırıtma gördüm.

"Noldu Mert ne gülüyorsun?"

"Farklısın..."

"Efendim?"

"Değişiksin.Iyi anlamda!"

"Mert ne oluyor açıklarmısın lütfen!?"

"Şöyle açıklayayım...Mina ben..."

"Sen?"

"Ben seni seviyorum...Benimle çıkarmısın?"

Inanamıyorum.Benimlemi konusuyor bu?

iç seslerim birden tartışmaya başladı.

KÖTÜ TARAF: Mina bu şans birdaha ayağına gelmez kabul et hemen kabul et!

IYI TARAF:Mina...hayatım daha seni gerçekten sevip sevmediğini bile bilmiyorsun.

Ben ne istediğimi bilmiyorum gerçekten bu his... adını koyamadığım bu his neydi?Aşk mı?Heyecan mı?yoksa ikilemde kalmak dedikleri şey bumuydu? Evet...bu hissi biliyorum küçükken 'Annenimi daha çok seviyorsun yoksa babanımı?' dediklerinde yaşadığım hissin aynısı bu!

Kararımı verdim kabul etmek istiyorum!

"Evet."