Ölmek Herşeyi Kaybetmek Değildir

"...Ölüm başlangıçtır."

"Atakan?!"

"Mina."

"Neden ağlıyorsun?"

"Mina annem merdivenlerden düşmüş ve hastaneye gitmişler."Ağlaması hızlanmıştı.

"Şey...gel hadi teyzemede anlat." Ne söyleyeceğimi bilemiyordum.Ona sarılıp göz yaşlarımı bırakmayı çok isterdim o an ama bunun onu daha çok ağlatacağını biliyordum.

Odama gittim ve kapımı kapattım.Oyuncak sandığımın arkasına oturup dizlerime sarıldım.Onu ağlarken görmek istemiyordum.

Birden odamın kapısı açıldı.Teyzemin geldiğini zannedip kafamı çevirmemiştim ama Atakanın sesini duyunda hemen göz yaşlarımı sildim ve arkamı döndüm.Geldi ve bana sarıldı.

"Ağlama Mina...Herkes birgün ölecek zaten--"

"Atakan ne dediğini anlamadım."dedim ve aniden kollarından kurtuldum.

"Deden..."

"Ne oldu dedeme Atakan?!"

"Deden annem için hastaneye giderken..."

"Hayır!"

"Bak Mina annem ölürse üzülürüm ama kendimi parçalamam! Şimdi kes zırlamayıda gidip ölümü bitiş çizgisi gibi gören insanları sakinleştirelim."

"Atakan...ama..."Beni kolumdan çekiştirerek nereye götürüyordu bu salak!?

Teyzemin yanına gittik ve Atakan benimle konuştuğu konuyu daha açık bir şekilde anlattı.

"...Orada daha mutlu olduklarından eminim Hülya teyze...ölüm başlangıçtır."