ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

κεφάλαιο 19 Η αρχη του τέλους

Σηκώθηκα βιαστικά και μάζευα τους φακέλους όταν άνοιξε η πόρτα και είδα μπροστά μου ένα γνώριμο πρόσωπο.

"Νι-Νι-κο;" Ψέλλισα και έμεινα ακίνητη,ενώ εκείνος χαμογελαστός ερχόταν καταπάνω μου.

"Μην κάνεις λες και είδες φάντασμα." Μου είπε και με αγκάλιασε,ενώ εγώ δεν ανταπέδωσα τον ένθερμο χαιρετισμό του. "Έτσι υποδέχεσαι τον κουμπάρο σου;"

"Πρώην κουμπάρο μου." Τον διόρθωσα και τελοσπαντων πόσοι πρώην τίτλοι χωράνε να περάσουν από μπροστά μου σε μια μέρα;

"Σωστά. Βρε Διδώ, γιατί; " Μου είπε και γουρλωσα τα μάτια μου,ενώ πήγα να καθίσω και κόντεψα να πέσω απ τη καρέκλα.

"Σοβαρολογείς τώρα; Ρωτάς εμένα το γιατί;Εντάξει είπαμε είσαστε χρόνια φίλοι με τον Μάρκο,αλλά όχι και έτσι. Πες μου σε παρακαλώ σε τι οφείλεται η σημερινή σου επίσκεψη, γιατί από στιγμή σε στιγμή περιμένω ένα ραντεβού." Του απάντησα απότομα και άρχισα να ψάχνω το καρνέ μου για να δω με ποιον μου είχε κλείσει ραντεβού η Μάρθα.

"Απλά θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν μαζί του. Ενα λάθος δεν αναιρεί τόσα χρόνια." Μου είπε και τον κοίταξα αποδοκιμαστικά. "Σταμάτα να ψάχνεις άδικα,εγώ είμαι το ραντεβού σου." Συνέχισε και τη θέση της αποδοκιμασίας πήρε η απορία.

"Πες μου ότι μου έκλεισες ραντεβού για να σπαταλήσεις τον πολύτιμο χρόνο μου με ανοησίες;" Τον ρώτησα θυμωμένη και γύρισα προς τον υπολογιστή μου,καθώς άκουσα τον ήχο που με ειδοποιούσε για νέο μέιλ.

"Καλά καλά,πάω πάσο. Δεν θα ξανά μιλήσω γι αυτό το θέμα,φυσικά και δεν ήρθα για αυτό. Ήρθα για να σου κάνω μια νέα πρόταση." Μου είπε και συνέχισε  να  μιλάει ενώ εγώ είχα ανοίξει το μέιλ που ήταν από τον Μάρκο.

"Σε δύο ώρες μπορείς;"

Αναθεματισμένε.

"Διδώ με ακούς;" Με ρώτησε ο Νίκος και έστρεψα το βλέμμα μου πάνω του.

"Τι; Α ναι ναι σε ακούω,έλεγες για μια πρόταση." Του απάντησα και έδειξε να χάνει για λίγο την υπομονή του.

"Ας τα ξανά πω,ήρθα να σου προτείνω δουλειά στη Μαδρίτη,έχεις πολύ επιχειρηματικό μυαλό,θέλω να επεκτείνω την δουλειά μου εκεί και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη συνέταιρο από εσένα." Τα λόγια του με επανέφεραν στη πραγματικότητα και αγνόησα τον ήχο που είχε ξανά ακουστεί από το μέιλ μου.

"Μου ζητάς δηλαδή να φύγω από τη χώρα και να μεταναστεύσω στη Μαδρίτη;" Η ερώτηση μου ήταν ρητορικής φύσεως.