If you could see me now

4. Revelation

Nang magising ako kinaumagahan, ang sakit ng ulo ko. Hinihimas ko ito. Ang dami ko kasing nainom kagabi. Hindi ko alam kung paano ako nakauwi.

Siguro hinatid ako ni Sandra. Sayang hindi ko man lang nakuha ang number niya! Hehe. I smiled nang maalala ko ang nangyari sa amin.

I really need to find myself. Ewan ko ba. This strange feeling in me. May kulang. Feeling of emptiness. Yun ang nararamdaman ko.

Finding myself is not easy. I don't know where to start. That random thoughts of someone in my dreams or sometimes he will just flashed on my head. But I can't clearly see his face.

After that, my head will hurts like hell. It's been two weeks that I had experienced this awful things. I need to go home. I need someone to talk to.

I headed to the parking lot of the condominium. Pinalipad ko ang aking kotse hanggang sa marating ko ang aming masyon.

Naabotan ko si Mama sa kitchen. Nagluluto siya ng hapunan. Kapag Sabado kasi gusto niyang magsama-sama kami. Wala kasi kami mga trabaho ngayon.

Matagal ng patay si Daddy. Ten years old ako nung mamatay siya. Binaril siya sa kanyang karibal sa politika. Kahit mag-isa lang si Mama ay naitaguyod niya kaming tatlo. May mga kuya ako, si Kuya Adrian at Kuya Jake. They managed the restaurants of Mama.

"Ma, I need to talked to you." Sabi ko. I hugged her in the back. Ilang araw na akong hindi nakauwi sa mansyon. I missed her so much.

"Ano yun,baby?" sabi niya. I smiled. Kahit 22 years old na ako ay "Baby" pa rin ang tawag niya sa akin. Dahil siguro bunso ako. Pero gusto kong tinatawag niya akong baby.

Sinabi ko sa kanya ang mga events na nagfa-flashback sa isip ko at napapaginipan ko pa. And then my head will hurt. Lumungkot ang mukha niya.

"Baby, may dapat kang malaman." Kinabahan ako.

"Ano po yun, Ma?"

"Naaksidente ka one year ago. May sasakyang nakabunggo sa iyo nung tumawid ka sa kalsada. Isang taon ka rin na comatose, Zane."

"Sa States ka namin pina hospital. Halos mabaliw na kami sa paghinhintay sa paggaling mo."

Umiiyak na siya at napaiyak na rin ako. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko.

Para itong bomba na sumabog sa harapan ko. Isang rebelasyon na kailan man hindi ko akalain na mangyayari sa akin. Kaya pala ang feeling ko may kulang sa akin.

"I'm so sorry anak kung hindi ko nasabi sa iyo. I want you to live a normal life. You only remember the persons who are close to you. Like me, your father, your Kuya's and even Rose, your bestfriend."

"At kahit naging tomboy ka after mong gumising ay tanggap ka namin. Hindi namin ipinaalala kung sino ka noon dahil ayaw namin ipilit ang mga memories that you don't remember anymore."

"We want you to rediscover yourself, Zane. We will help you. Sooner you will remember everything. Just patiently wait." And she hugged me. I'm speechless. I just cried.

"Bakit ngayon lang, Ma? I don't know what to say." Humihikbi pa ako.

I ran to my old room. I cried. Halos wala na akong luha sa kakaiyak. I felt like I don't know myself anymore. I feel being betrayed my own family. Pero di ko magawang magalit sa kanila. Galit ako sa mga nangyayari sa akin.

Nakatulog ako sa kakaiyak. Almusal na. Sabay kaming kumain. Gutom ako dahil hindi pala ako nakakain kagabi. Nakakabingi ang katahimik namin habang kumakain. Wala ring kibo ang mga kuya ko. Halatang kinakabahan.

"Anak, I'm sorry." sabi ni Mama.

"Okey lang ma. I just need to find myself." Tanggap ko na.

"Andito lang kami. Tutulungan ka namin na maalala mo lahat." sabi ni Kuya Jake.

"Wag mong kalimutan na may macho at gwapo kang mga kuya na handang ipagtanggol ka." Sabi ni Kuya Adrian. Biro pa niya.

"Hahahaha! Ang mga kuya ko talaga! Ang kukulet kahit matanda na." Biro ko rin sa kanila.

"Kaw talaga bunso!" They hugged me.

"Sali ako!!" Singit ni Mama. Nag group hug kami.

Somehow, kahit ganito ang nangyari sa akin. I am lucky to have a loving family. I really love them. Sana maalala ko na lahat.