Bitmeyen 7 Gün

Bitmeyen Günler:Başlangıç

        O gece sohbet sohbeti açmıştı. Safiyane inanmışlığın getirdiği iman olsa gerek , anlatılan korku hikayelerini dinledikçe tüylerim ürperiyor, gözlerim doluyordu...

        Bu  yaz akşamın'da sıcak olduğu için bodrumun penceresi ve yattığımız-aynı zamanda ders yaptığımız- kapı yarıya kadar açıktı ... Eşiğin dibinde bizim sohbetimize katılmayı tetris oynamaya tercih eden Eyüp bir anda kapıyı kapatıp, irkilerek ,titrek bir sesle tuvaletin deliğinden bir el çıktığını söyledi.Sanırım anlattığımız hikayelerden etkilenmiş olacak ki halüsinasyonlar görmeye başladığını düşündüm. Ama bizi inandırmak için etmedik yemin bırakmadı...Bu yeminlere kayıtsız kalamadık hepimizin gözünden hissedilen bir korku sardı her yanımızı...

        Sus pus olmuştuk kimse Eyüp'ün gördüklerinin onun hayal ürünü olduğunu söyleyemiyordu olmayabilirdi de bilmiyorduk bir yorum da getiremiyorduk sadece korkuyorduk ya anlattıkları doğruysa...

        Bir başkası buzlu camın arkasından belirli-belirsiz bi karartı geçtiğini söyledi... İyice korktuk birbirimize daha da yakınlaştık kol kola girdik bildiğimiz duaları tekrar ediyorduk...

        Bu artık raslantı değildi elle tutulur 2 olay vardı korkumuz git gide arttı... 

        Ne yapmamız gerektiği hususunda konuşuyorduk biri Hocayı uyandıralım diyordu diğeri hocayı arayalım diyordu. Yılmaz ''abdesti olmayan var mı?'' diye sordu. Çoğumuzun abdesti yoktu. ''Hadi abdest alalım hep birlikte'' dedi Yılmaz. Bu fikir karşısında korkmuştum  az önce karartı görülen hole geçecektik . Fikri ortaya atan Yılmaz cesurca kapıyı açtı holden geçip kimi banyoda kimiside lavaboda abdest alıyordu.Mutfağın kapı kolu yukarı aşağı oynadı hemen Yılmaz atıldı ve kapıyı tuttu.''Hadi çabuk abdest alın'' dedi Yılmaz. Mutfağın kapısının buzlu camında bir kaç tane siyahlık dolanıyordu kısa boylu fakat simsiyahtı.İnanılır gibi değildi bunları görüyor ama hala abdest almak için direniyorduk. 

        Hasan abdest alırken birden yere düştü. Kim düşürdü lan beni diye bağırdı bize kimse Hasan'a dokunmamıştı Hasan'a en yakın olanın ona müdahele etmesi olanaksız uzaklıktaydı.

        Aramızdalar artık bir anlık sadece bir anlık durduk hepimiz birbirimşze baktık, bağırarak içeri koştuk...
        Koşarken konuşmaya çalışıyorum  boğulacak gibi oldum.Herkes bağırıyor ben bağıramıyorum sesim çıkmıyor korkudan sesim mi gitmişti...
         Sanırım dilini mi yuttun deyiminin tezahürüydüm...Konuşamıyorum...