Where is this going 18+

The end of this

Ik adem diep in en uit. Mijn jurk strijk ik glad terwijl ik naar mezelf kijk in de spiegel. Ik ben nog niet zo nerveus geweest als ik naar Michael ga zoals vandaag. De hele dag ben ik bezig geweest met het voorbereiden van mijn plan.

Vanavond wil ik hem confronteren met zijn liefde voor mij. Ik weet dat hij het voelt. Ik voel het en ik ga het hem laten inzien dat hij me liefde geeft. Met trillende handen duw ik mijn plukje haar terug in model. Oké, adem in, adem uit. Het gaat allemaal goed komen. Ik hoop zo dat hij zich niet terug zal trekken in zijn schulp want dan ben ik hem kwijt.

Ik ga nog een keer na in mijn hoofd hoe ik het zal brengen. De zenuwen gieren door mijn lijf en ik word plotseling erg onzeker. Wat als hij nou daadwerkelijk niet van me houdt? Stel dat ik hem niet kan overtuigen? Zal dit dan de laatste avond samen zijn? Is het wel een goed idee om dit te doen? Al mijn gedachten tuimelen over elkaar heen en ik ben niet meer zo zeker van mijn zaak. Ik weet niet of dit het juiste moment is. Ik weet niet of er ooit een juist moment zal komen om hem te vertellen wat ik wil en hoe ik alles ervaar.

De brief die ik heb geschreven komt nu knullig op me over. Ik pak hem beet en lees hem nog een keer door. Mijn ogen blijven hangen bij de foto die ik van hem heb gemaakt. Ik moet glimlachen bij de gedachte van zijn kinderachtige gedrag nadat ik de foto had gemaakt. Als ik goed naar de foto kijk zie ik pure liefde maar dat wil nog niet zeggen dat hij dat ziet. Heel even spookt de gedachte door mijn hoofd om de brief te verscheuren. Dan bedenk ik me dat ik de brief niet hoef te geven maar de keuze heb om hem te geven. Deze gedachte sterkt me enigszins in hetgeen wat ik wil gaan doen. Ik haal diep adem en kijk mezelf in de ogen. Je kan dit en je gaat dit doen.

Als ik bij Michael zijn huis sta, sta ik te trillen als een bezetene. Als ik dacht dat er niks mis was met me, dan ga ik daar nu zeker aan twijfelen. Zal ik omdraaien en weglopen of. Dan wordt de deur open gemaakt en staat Joan in de deuropening. Ik slaak een zucht van verlichting. Ik ben zo blij dat Joan de deur opendoet en niet Michael. 'Hallo madame Esmeralda, wat fijn om u weer te zien. Hoe gaat het met u?' vraagt ze vriendelijk.

'Hallo Joan, het gaat prima. Dank je wel. Is Michael er al?' vraag ik nerveus.

Joan knikt. 'Hij is zich boven aan het opknappen. Kom maar verder. Wilt u wat drinken?'

Ik loop achter Joan mee naar binnen. 'Ja, ik lust wel een kop thee, alsjeblieft,' zeg ik terwijl ik mezelf probeer te kalmeren.

'Komt voor elkaar, ga maar lekker zitten,' zegt ze vriendelijk. 'Ik kom zo bij u met uw thee en Michael zal zo naar beneden komen.' Joan loopt weg naar de keuken en ik probeer het mezelf gemakkelijk te maken op de bank. De brief lijkt te branden in mijn broekzak en ik probeer mijn zenuwen weg te slikken.

Dan zie ik Michael naar beneden komen en de zenuwen tezamen met mijn liefde gieren door mijn lijf heen. Mijn ogen scannen zijn goddelijke lichaam. Hij heeft een laaghangende witte linnen broek aan en daarboven een nauwsluitend zwart t-shirt, waardoor zijn spieren goed te zien zijn. Zijn knappe gezicht wordt omringd door zijn natte haren. Zijn intense ogen lijken door me heen te dringen. Ik doe mijn ogen dicht als zijn geur me tegemoetkomt. Ik snuif zijn geur diep in me op. Mijn benen duw ik tegen elkaar aan om het kloppende gevoel tegen te gaan.

Hij gaat naast me zitten en geeft me een kus. 'Hallo, hoe gaat het met je? Ben je goed uitgerust?' Zijn donkere stem bezorgt me overal kriebels. Wederom besef ik hoe diep ik erin zit en hoe graag ik verder met hem wil. Hoe goed we bij elkaar passen en hoe graag ik wil dat hij zijn liefde accepteert. Dan besluit ik het. Ik ga de brief geven. 'Het gaat goed, dank je wel. Ging het bij jou ook goed? Is alles geregeld?'

Hij knikt. 'Ja, zoals het er nu uit ziet gaat het de goede kant op. De mogelijkheid bestaat altijd dat de Canadezen zich weer terug trekken, maar die kans wordt steeds kleiner,' zegt hij met een tevreden stem.

Ik blijf hem aankijken en het enige wat ik kan denken is dat ik die brief wil geven. Joan komt binnen en zet mijn kopje en theekan voor mij neer. 'Alstublieft madame,' zegt ze. Ik kijk haar aan. 'Dank je wel Joan,' zeg ik. Joan geeft me een knikje en richt zich op Michael. 'Wilt u iets meneer Aigles?' vraagt ze nederig. 'Nee, bedankt Joan, je kan gaan,' klinkt zijn autoritaire stem, zoals ik die ken. Joan knikt met haar hoofd. 'Zoals u wenst,' is haar reactie. Daarna loopt ze weg.

Als ik mijn thee inschenk voel ik Michael zijn ogen branden in mijn rug. Ik draai me om en ik kijk in zijn liefdevolle ogen. Dan neem ik het besluit.

Ik probeer zijn reactie te peilen als ik hem de brief heb gegeven. Ik zie zijn ogen de regels lezen. Ze gaan van links naar rechts en slaan geen enkel woord over. Hij gaat verzitten en ik zie dat zijn hand steviger om de brief heen klemt. Ik kan moeilijk peilen wat hij voelt. Nerveus begin ik heen en weer te wiebelen terwijl zijn ogen de brief blijft scannen. Ik weet dat hij klaar is met lezen want zijn ogen gaan weer naar de eerste regels van de brief. Weer zie ik dat zijn ogen de zinnen van links naar rechts lezen. Ik ken de brief helemaal uit mijn hoofd en ik lees in gedachten met hem mee.

Lieve Michael,

De laatste weken waren een mengeling van verdriet, angst, blijdschap en heel veel liefdevolle momenten. Ik wil niet dat je gelijk terugdeinst als ik het over liefdevolle momenten heb. Dat is hoe ik het heb ervaren en steeds meer ervaar. We hebben veel meegemaakt en het was niet altijd makkelijk, zowel voor jou als voor mij niet. Toch zijn we er altijd uit gekomen en ik ben ervan overtuigd dat het ons sterker heeft gemaakt. We zijn dichter naar elkaar gegroeid. Ook al wil je dit niet horen, ook onze liefde voor elkaar is gegroeid. Ik voel het in mijn hele lichaam. Mijn liefde, jouw liefde, onze liefde samen. Ik zie het aan je, ik zie het in je ogen. Ik wil dat jij het ook zo ervaart en voelt. Ik wil dat je weet dat ik er voor je ben als je het moeilijk hebt en als je het makkelijk hebt. Ik kan me eigenlijk geen moment bedenken wanneer ik er niet voor je wil zijn. Er zijn van die momenten dat je terug zou willen deinzen. Ik weet het gevoel want in het begin wist ik niet waar ik me in gestort had. Ik weet dat jij nu wilt terugdeinzen maar luister alsjeblieft naar mij. Dit is iets waar wij samen uit kunnen komen. Ik wil jou, je liefde, je lichaam en alles wat bij jou hoort.
Kijk naar jezelf en vindt de liefde in je ogen.

Jouw Amado.

Dan blijven zijn ogen bij de foto hangen die ik heb toegevoegd. Ik proef een metalige smaak in mijn mond en ik besef dat ik mijn lip heb open gebeten. Zijn ogen scannen nu snel de brief en dan weet ik het.

Het is te vroeg geweest.

Ik merk het aan zijn lichaamshouding. Zijn schouders staan gespannen en als hij mij aankijkt zie ik de ontreddering in zijn ogen. Ik laat mijn hoofd naar beneden zakken. Kut, wat heb ik gedaan? Ik kijk hem weer aan en open mijn mond maar er komt geen geluid uit.

Ik wil zo graag de brief nader toelichten maar zijn houding zorgt ervoor dat er geen woord over mijn lippen komt. Als hij opstaat, na wat een eeuwigheid voelt, krijg ik overal kippenvel. Hij legt de brief op tafel en kijkt me aan. Hij loopt bij me vandaan zonder een woord te zeggen. Hij draait zich om naar me en even denk ik dat hij nog wat zegt. Hij hoeft niets te zeggen, ik zie het in zijn ogen. Ik probeer hem te smeken met mijn ogen, maar ik weet dat het geen zin meer heeft.

Ik ben hem kwijt.