Where is this going 18+

Totally out of mind

Als ik wakker word is het donker. Ik heb niet door gehad dat ik in slaap ben gevallen. Ik kijk op mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Ik zie dat ik 6 gemiste oproepen heb. Ik kijk wie mij geprobeerd heeft te bellen en ik word warm van binnen als ik zie dat het Michael is die 5 keer heeft gebeld. Er is nog een keer gebeld door een nummer die ik niet herken. Ik zie dat het inmiddels 11 uur in de avond is en ik hoor mijn buik rommelen. Nou, die urgente meeting is inderdaad zo afgelopen.

Ik besluit eerst om Michael terug te bellen. Als hij opneemt hoor ik ruis. 'Michael? Halloooo? Waar ben je? Ik versta je niet!' roep ik. Ik hoor nog meer geruis en een paar klikken. Ik hoor hard gelach boven het geruis uit en dan is het stil. 'Hallo? Michael?' vraag ik. Eindelijk spreekt de persoon aan de andere kant van de lijn. 'Hey Esmeralda, hoe gaat het met je?' zegt een stem die ik niet per direct herken.

'Uuuh, sorry maar met wie spreek ik?' vraag ik, op mijn hoede. 'Oh, stom van me je herkent me niet natuurlijk,' zegt hij. 'Ik ben Yules, weet je nog? Met wie je gedanst hebt?'

Ja, dat kan ik me nog heel goed herinneren, vooral de boze Michael achteraf. 'Oh, hallo Yules. Waarom neem jij de telefoon op van Michael?' vraag ik.

'Ja, hij ging even naar de wc en heeft zijn telefoon hier gelaten,' vertelt Yules. Dat is vreemd want ik weet dat Michael dat nooit zomaar zal doen. Hij heeft zijn telefoon altijd bij zich. 'Hij heeft je echt heel vaak gebeld om te vragen of je kon komen, maar je nam je telefoon maar niet op,' zegt Yules.

'Nee, ja, ik was in slaap gevallen,' zeg ik. Ik hoor gekuch op de achtergrond. 'Kan je nu komen?' vraagt hij.

'Is Michael daar?' vraag ik nogmaals.

'Ja ja, bij de wc, maar het is een leuke verrassing als je komt voor hem,' zegt hij.

'Ik heb geen flauw idee waar ik heen moet,' zeg ik dan.

'De chauffeur weet het wel, als je bij hem in de auto stapt dan brengt hij je hierheen. Oké? Tot zo,' zegt hij snel. Na deze woorden hangt hij op.

Ik blijf achter met een vreemde nasmaak in mijn mond van het gesprek. Zal ik nog een keer bellen? Nee, ze zullen me paranoïde vinden.
Ik kijk in de kledingkast en zie allemaal kleding hangen. Als ik een jurk eruit pak en aantrek, zie ik dat het perfect past. Ik trek de jurk weer uit om vervolgens een andere jurk uit te proberen. Ook deze jurk past nauwsluitend. Hoe kan hij nou een kledingkast vol hebben met kleding die mij zo goed past? Ik schud mijn hoofd bij deze vreemde ontdekking en help mezelf eraan herinneren dat ik dat aan hem moet vragen. Ik spit door de kledingkast totdat ik de perfecte jurk heb gevonden. Het is een grijze glitter jurk die tot mijn bovenbenen reikt. Aan de bovenkant hangt de jurk los waardoor er een diepe decolleté te zien is en bij mijn bovenbenen is hij strak.

Ik doe mijn zwarte hakken aan en de ketting die ik van Michael heb gekregen. Tevreden draai ik een rondje in de spiegel. Ik gris mijn tasje van het tafeltje en loop richting de deur. Dan bedenk ik me opeens dat mijn telefoon nog op bed ligt. Ik loop naar het bed om de telefoon op te pakken en stop hem in mijn tas. Dan loop ik door de gangen van de Stentoria, op zoek naar de uitgang.

Dan kom ik Brandon tegen. 'Goedenavond mevrouw, kan ik u ergens mee van dienst zijn?' vraagt hij vriendelijk. Ik knik. 'Hallo Brandon, ik zoek de uitgang zodat ik met de chauffeur naar Michael kan gaan,' zeg ik.

Hij vouwt zijn handen ineen. 'Juist, ik begrijp het. Volgt u mij maar,' zegt hij, waarna hij zich omdraait en ik achter hem aan loop. Het komt me bekend voor en volgens mij heb ik hier al gelopen. Zachtjes lach ik in mezelf vanwege het feit dat ik verdwaal op een schip. 'Kijkt u eens mevrouw, we zijn er. Zal ik u helpen met het lopen op de afloop plank?' vraagt hij.

Ik glimlach. 'Nee hoor dat moet wel lukken, vriendelijk bedankt,' zeg ik. Brandon buigt een beetje naar voren. 'Het genoegen is aan mijn zijde mevrouw,' zegt hij.