Where is this going 18+

It's up to you

Patrick knipt met zijn vingers voor mijn ogen. 'Es, hallo? Wat is er?' vraagt hij. Ik knipper met mijn ogen en ik voel dat ik ril van de kou. Mijn zicht wordt weer helder en ik zie Patrick staan. 'Darling, waar zat jij met je gedachten? Wat doen je hier?' vraagt hij bezorgd. Ik slik en kijk rond. 'Hij was hier, hij was hier net nog,' zeg ik trillend. Patrick kijkt om zich heen. 'Volgens mij gaat het niet zo goed met je? De drank heeft je flink te pakken,' zegt hij. Ik slik. 'Nee Pat, serieus hij was hier net nog,' zeg ik bijna smekend. Ik kijk om me heen en ik ga steeds meer aan mezelf twijfelen. Was hij er echt? Misschien heb ik het wel gedroomd. Ik heb hem tenslotte niet aangeraakt en ik kon niks meer.

Dan schud ik verwoed mijn hoofd. Ik weet zeker dat hij hier net was. Om mijn gelijk te halen loop ik dezelfde kant op als Michael. Ik kijk om de hoek de lange straat door maar ik zie hem nergens. Ik geef een schreeuw van frustratie. Ik zie allemaal mensen mijn kant op kijken maar als ik de gezichten afspeur zie ik geen Michael. Ik voel mijn benen trillen en ik merk dat ik naar beneden zak. Ik sla met mijn vuisten op de straat. Patrick slaat zijn armen om me heen en zorgt ervoor dat we naar zijn auto lopen.

Als ik in de auto zit is alle adrenaline weg en moet ik hard huilen. Patrick stopt aan de kant van de weg. 'Zal ik naar zijn huis rijden?' vraagt hij me. Ik kijk hem geschokt aan. Ik schud mijn hoofd, al wil ik het wel. Ik moet zeker weten dat hij het was en dat ik hem niet verzin. Patrick rijdt weer door, maar niet richting mijn huis. 'Pat, wat ga je doen?' vraag ik. Patrick lacht. 'Darling, je moet echt beter toneel leren spelen,' zegt hij. Ik sla mijn armen over elkaar en ik reageer niet meer op hem.
Dan zie ik Michaels huis en er gaat een trilling door me heen. 'Wat moet ik in godsnaam zeggen, Pat?' vraag ik. Patrick haalt zijn schouders op. 'Het eerste wat in je opkomt. Nou hobbelen, ik blijf hier op je wachten,' zegt hij. Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. 'Alhoewel ik je niet meer terug verwacht,' zegt hij met een glimlach rond zijn mond. Mijn mond valt open van verbazing. Ik schud mijn hoofd en ik stap uit.

Ik loop met knikkende knieën naar het huis. Ik hoor de bel door het huis gaan als ik aanbel. Net als ik denk dat niemand open doet gaat de deur op een kiertje open. Ik gluur naar binnen. 'Madame Esmeralda, wat doet u hier zo laat?' vraagt ze. 'Joan? Ben jij dat?' vraag ik haar. 'Ja, ja kom maar binnen,' zegt ze en trekt de deur verder open. Ik kijk Joan aan als ik naar binnen loop en ik bijt op mijn lip om te voorkomen dat ik ga huilen.

'Is Michael hier?' vraag ik bedeesd. Joan friemelt aan haar badjas. 'Nee madame, ik heb hem al een week niet meer gezien. Hij zei dat hij weg zou gaan en voorlopig niet terug zou komen. Ik hoor hem wel soms, maar het is net of hij me ontwijkt. Ik heb hem al een paar dagen niet gehoord,' zegt ze. Ik voel me schuldig over het feit dat hij Joan ontwijkt. Ze heeft hem toch niets aangedaan? Ik sla mijn ogen neer. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen,' fluister ik. Mijn schouders schokken van het huilen. 'Madame Esmeralda, u hoeft er niet om te huilen. Kom maar met me mee, dan gaan we een kopje thee drinken,' zegt ze. Terwijl we aan de keukentafel zitten word ik al wat rustiger. 'U mag hier blijven slapen als u wilt. Dat zou de heer Michael niet erg vinden,' biedt ze aan. Ik schud vermoeid mijn hoofd. 'Ik kan niet Joan, Patrick staat buiten op me te wachten,' leg ik haar uit. 'Ik denk niet dat de heer Michael geamuseerd is van andere mannen madame Esmeralda,' zegt Joan met een vertrokken gezicht. Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Nee, nee, Patrick is mijn beste vriend,' zeg ik.

Joan knikt haar hoofd. 'U moet doen waar u zich het beste bij voelt. Excuseert u mij, ik moet morgen vroeg op?' zegt ze terwijl ze op staat. 'Oh, maar natuurlijk,' zeg ik. 'U weet de weg hier wel, tot ziens,' zegt ze. 'Dag Joan, bedankt,' zeg ik haar.

Ik bel Patrick op. 'Ik zei het toch, ik ben al onderweg naar huis,' is het eerste wat hij zegt. Ik ben perplex en ik weet even niet wat ik moet zeggen. 'Es? Ben je daar?' hoor ik hem vragen. 'Uh ja, maar Michael is hier niet,' zeg ik. Ik hoor hem vloeken en ik hoor geritsel. 'Es, kut, sorry, kan je daar blijven slapen?' vraagt hij.