Where is this going 18+

No mercy

Hij pakt mijn arm hardhandig beet. Hij trekt me naar hem toe. 'Waarom doe je dit? Ik heb mezelf bloot gegeven en dan flik je me dit?' vraagt hij woedend.

Ik laat mijn hoofd naar beneden zakken. De tranen staan in mijn ogen. 'Sorry,' fluister ik. 'Kijk me aan als ik tegen je praat,' eist hij. De autoriteit spat van zijn stem af. Ik slik hard en kijk omhoog. Een traan ontsnapt uit mijn oog en rolt over mijn wang heen.

'Hoe kan je zeggen dat je van me houdt? Is het omdat je medelijden met me hebt? Want ik heb een godsgruwelijke hekel aan mensen die medelijden met me hebben,' buldert hij. Zijn woorden raken me diep. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga ervoor zorgen dat je geen medelijden met me hebt,' zegt hij. Hij trekt me mee aan mijn arm maar ik trek terug. Hij kijkt me aan en zijn ogen schieten bliksem. 'Ik wil niet dat je me pijn doet,' zeg ik zacht. Het komt er met horten en stoten uit zo hard als ik nu aan het huilen ben.

Hij laat een duister lachje horen. 'Ik mag jou geen pijn doen, maar jij mij wel?' vraagt hij ongelovig. 'Ik, ik,' stamel ik. Er is geen ontkomen aan. Ik ben dom geweest. Ik weet dat ik hem hiermee pijn doe en toch doe ik dit. Nu vraag ik me serieus af of ik dit bewust doe. Is het zo dat ik zijn woeste kant bewust op zoek? Meer tijd om na te denken heb ik niet, want ik voel een ruk aan mijn arm.

'Dat dacht ik al,' mompelt hij terwijl we weglopen. Ik loop gedwee achter hem aan. Ik weet dat ik straf verdien als ik met Yules flirt, er is geen ontkomen aan. Als we buiten zijn voel ik dat er een frisse wind is en ik ril. Ik zie dat de chauffeur al staat te wachten. Dit keer blijft hij in de limousine zitten. Michael trekt de deur open, schuift mij erin en stapt vervolgens zelf in. Ik zit met mijn handen op mijn schoot te friemelen en ik heb geen idee wat we gaan doen. Als ik met mijn ogen Michael scan zie ik dat zijn kaak strak gespannen staat. Zijn ogen zijn dicht en zijn hoofd leunt tegen de leren hoofdsteun aan. Hij haalt zijn hand over zijn gezicht en hij schudt zijn hoofd. Dan kijkt hij me plotseling aan. Ik zie ineens een ingestorte man naast me zitten. Het maakt me niet uit hoe boos hij is. Het maakt me niet uit dat hij me pijn doet straks.

Ik klim op zijn schoot en duw mezelf tegen hem aan. Hij probeert me van hem af te duwen, maar door alle adrenaline houd ik hem heel stevig vast. Dan voel ik zijn weerstand verslappen en blijft hij zitten. Ik leg mijn hoofd in zijn nek. Ik hou hem stevig vast maar de enige reactie die ik krijg is zijn bonkende hart tegen mijn borsten. Ik blijf mezelf voorhouden dat hij dit nodig heeft en zo blijven we zitten totdat de limousine stil staat en de motor uit gaat.

Hij probeert me van hem af te duwen. ,Laat me los, we zijn er,' gromt hij. Ik blijf echter vasthouden, niet van plan om hem los te laten. 'Amado, ik waarschuw je. Laat me nu los,' zegt hij met opeengeklemde kaken. Ik schud mijn hoofd in zijn nek. 'Nee, ik hou van je,' zeg ik.

Ik voel dat hij iets gaat verzitten en dan lig ik op de leren bank met een woeste Michael boven me. Hij houdt mijn handen tegen de deur aangedrukt. Hij heeft zoveel kracht dat mijn ogen groot worden en ik hem angstig aankijk. 'Als je die woorden nog een keer zegt, dan is het over,' buldert hij door de limousine heen. De shock is groot en mijn lichaam begint te shaken. Van angst, van kou, van verdriet en van uitputting. Hij laat me los en zijn gezicht is emotieloos. Hij doet de deur open en hij loopt weg. Ik rol me op als een bal en ik kan niks meer.

Mijn ogen openen zich als ik door elkaar word geschud. Ik weet niet hoe lang ik zo gelegen heb maar alles doet verdomd veel pijn. Als ik omhoog kijk zie ik een bezorgde Brandon naar me kijken. 'Mevrouw, komt u alstublieft mee naar binnen. Dit is niet goed voor u,' zegt hij. Vermoeid ga ik zitten en Brandon steekt zijn hand naar binnen. Ik leg mijn hand in de zijne en hij trekt me omhoog. Ik sta wankel op mijn benen en Brandon ondersteunt me. Hij leidt me mee naar boven. Als we door de gangen lopen is het verbazingwekkend stil. 'Hoe laat is het?' vraag ik.