ALEXANDREA’S POV
The operation was success. Inaantok na siya. Gusto niya na matulog. Masama na naman ang pakiramdam niya.
Nagpaalam siya sa kasamahan niya na uuwi muna siya.
Papabalabas n asana siya ng hospital ng magring ang cellphone niya. Hindi naka phonebook ang number nito. Ayaw niya sanang sagutin pero makulit ang caller.
“Hello, whose this mahinang sabi niya.”
“Hey are you okay nag-aalalang sabi ng nasa kabilang linya.”
“Bumilis ang tibok ng puso niya.”
“Diyan ka lang, pupuntahan kita. Magsasalita pa sana siya ng may marinig siya na busina ng sasakyan.”
“Ride in nakangiting sabi nito.”
Ayaw niya sana pero nanghihina na talaga ang katawan niya.
“Bakit nandito ka agad niyang tanong?”
“Gusto kita Makita walang gatol na sabi nito.”
“At saka ihahatid koi to nakalimutan mo.”
Ang salamin niya.
Salamat, nag abala ka pang ihatid ito.
“Nag-aalala rin ako kasi kagagaling mo pa lang sa sakit nagtrabaho ka na agad.”
Magsasalita pa sana siya nangtingnan niya ito. Natutulog na ito.
“Poor little one. Walang nag-aalaga pag may sakit siya. Naturingan ngang doctor pero hindi naman kaya algaan ang sarili.
Hinatid niya na ito sa bahay nito.
“Nasa labas na sila ng bahay nito.”
Tinapik niya ang balikat nito.
“Wake up nadito na tayo, nasan na ang susi ako na lang ang magbubukas.”
he open the gate, pinasok niya na ang sasakyan. he open the door.
Binuhat niya na ito. Nakita niya kasi na nahihirapan na itong tumayo.
“Di mo naman kailangan buhatin ako, I can walk mahinang sabi nito pero hindi niya ito sinagot. Nakakapit ito sa leeg niya.”
Amoy na amoy niya ito. Gusto niyang halikan ang mga labi nito. Para kasing nang iinvite. Inakyat niya na ito sa kwarto nito.
Nanginginig na naman ito sa lamig. Tinabihan niya ito at niyakap ng mahigpit.
“You need a break mahinang sabi niya. Kailangan mo siguro magbakasyon.”
Nauuhaw na siya. Nagulat siya ng may nakayakap sa kanya. Kinabahan siya. Napatingin siya sa katabi.
“Napapikit siya. Tama masama pala ang pakiramdam niya kagabi. Sinundo siya nito sa hospital.”
“Mabait naman pala. Akala ko arogante lang.”
Dahan dahan siyang bumababa ng kama. Uhaw na uhaw na talaga siya. Medyo okay na ang pakiramdam niya. Napagod lang siya dahil sa operation kagabi.
Habang umiinom ng tubig ay di niya napigilan titigan ang binata.
“Layuan mo na ako, ayoko ko dumating ang time na dependent na ako sayo malungkot na sabi niya.”
“Salamat sa panahon na kasama kita.”Kailangan ko bumalik sa buhay na ako lang isa.
Humiga na ulit siya.
Maaga gumising si Juancho. Sinalat niya ang noon g katabi. Wala na itong sakit.
Bumababa na siya para magluto.
Biuksan niya ang ref pero walang laman
Wala siyang pagkain na nakalagay. Puro inumin lahat.
“Haynaku, kaya ang payat, hindi na ata kumakain. Wala siyang nagawa kundi ang lumabas at mamalengke.
Sanay siya sa gawing bahay. Lumaki siyang mag-isa sa U.S pag hindi siya gumalaw doon mamatay siya. Kaya hindi niya pinagsisishan iyon. Dahil doon maramai siyang alam na gawin.
Sa U.S niya nakilala ang ex girlfriend niya.
Nagising si Alex na wala na siyang katabi. Napabutonghininga siya.
Bumaba na siya. Tumawag siya sa hospital na magleave muna siya. Hindi pa kasi kaya ng katawan niya. Pagpinilit siya. Mahihirapan lang siya.
May naamoy siya.
Agad siyang bumaba.
Nakita niya si Juancho na nakatalikod may suot itong apron. Abala sa pagluluto. Nagulat siya. Ang alam niya walang laman ang ref niya kundi mga inumin lang. Masisira lang naman kasi kapagbibili siya at saka wala na siyang time magluto.
Nilapitan niya ito.
“You don’t need to do it.”
Pero hindi siya nito sinagot.
Sit down hayaan mo na lang ako. Malapit na ito. Pwede ba ihanda mo nalang ang mesa nakangiting sabi sa kanya.
Ito na ba ang sinasabi niya. Nagiging dependent na siya. Sanay na siya sa presensiya nito. Paano na kung aalis ito.
Tinikman niya ang luto nito. Napangiti siya. Ang sarap.
Ngumiti lang ito. Kumain ka ng kumain. Halata ko wala kang foods sa ref.
Sinadya ko talaga. Dahil sa hectic ng sched ko wala na akong time para magluto. Naisip ko masisira lang din.
Bakit kasi hindi ka maghanap ng makasama mo
“Ayaw ko. At saka baka hindi lang kami magkaintindihan.’
Ang buhay ko ay ang hospital kung dadagdag pa ako ng tao sa buhay ko. Baka hindi niya lang ako maintindihan. Umiiwas lang ako sa komplikasyon na mangyayari.
Di na nakasagot si Juancho. Tama nga naman ito.
Maghapon silang nag usap ng kahit ano. May sense itong kausap kaya hindi namalayan ang oras.
“Hindi k aba uuwi sa inyo?”
“Wala naman akong uuwian doon nakangiting sabi nito. Ilang araw ka na dito. Wala k bang trabaho?”
“Wala pinaalis muna ako ni daddy, baka kasi balikan ako ng taong gustong pumatay sa akin. Pinababalik na nga ako ng U.S doon ko na lang daw pamahalaan ang business namin.”
“Mas maganda.”
“What?”
“Ang sabi ko di mas maganda para siguradong hindi ka na mahahabol ng gustong magpapatay sa iyo.”
Kumain na sila. They enjoy eating.
“Cholo pwede tigilan mo na ito, baka kasi masanay ako, nabuhay ako mag-isa. Ayaw ko dumating ang time na manganagapa na naman ako seryosong sabi niya.”
“Alex I can’t.”
“Bakit naman.”
“Tapos ka na ba?” Akon a maghugas. Magpahinga ka na. Aalis na rin ako.”
Napatango na lang siya.Paki close na lang ang pinto.
“Yeah I will.”
