Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 36ο

Είχαν περάσει γύρω στις τρεις μέρες από τότε που βγήκα από το νοσοκομείο.

Οι γιατροί με άφησαν να φύγω, καθώς όπως είπαν, τα τραύματα μου δεν ήταν τόσο σοβαρά ώστε να αποδειχτούν βλαβερά για την υγεία μου.

Ένα, όμως, δεν έχω καταλάβει ακόμα...

Πως γίνεται να έδωσαν εξιτήριο σε μια ανήλικη χωρίς την υπογραφή γονέα ή κηδεμόνα;

Θα έπρεπε να ζητήσουν τους γονείς μου, αλλά αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν να με αφήσουν να φύγω ανενόχλητη.

Καλά.... Όχι ότι με χάλασε κι ολας. Αλλά, πολύ μυστήρια πράγματα.

Από την άλλη μεριά, ακόμα δε μπορώ να θυμηθώ πως στο καλό έφτασα στο νοσοκομείο μόνη μου και πότε είπα στη Νανσυ να παραλάβει την Κλοι.

Ρωτούσα συνεχώς την αδερφή μου να μου πει τι συνέβη αλλά η μόνη απάντηση που έπαιρνα ηταν: "Στο είπα τόσες φορές. Είπες στη Νανσυ να με πάει στο σπίτι. Έτσι και αυτή ήρθε και κάτσαμε μαζί εδώ."

Θα θυμηθώ που θα πάει. Θα το θυμηθώ το γεγονός αυτό.

Σήμερα ήταν Δευτέρα, που σημαίνει πως μια καινούρια εβδομάδα ξεκινάει.

Ήμουν σίγουρη πως η Νίνα και οι άλλες θα μου έκαναν πάλι τη ζωή κόλαση. Γι'αυτον τον λόγο δεν ήθελα με τίποτα να πάω σχολείο.

Ακόμα, είμαι συνεχώς μόνη μου, έπειτα από τα τελευταία γεγονότα με τη Βανα και τον Μαρκ.

Καθώς, τα σκεφτόμουν όλα αυτά, έφτασα στην είσοδο του σχολείου. Πρεπει να έκατσα έξω για πολλή ώρα, αφού προσπαθούσα να συνειδητοποίησω τι με περίμενε και σήμερα.

Έπειτα από λίγο, βρέθηκα στο προαύλιο του σχολείου και ανέβηκα τις σκάλες για να πάω στην αίθουσα που είχα μαθημα.

Μπήκα, λοιπόν, μέσα και προσπάθησα να περάσω απαρατήρητη ώστε να μη με ενοχλήσει κάνεις.

Βέβαια, αυτό ήταν λίγο δύσκολο. Ας μην ξεχνάμε πως οι μελανιές από το σώμα μου δεν είχαν εξαφανιστεί ακόμα.

Έτσι, πολλά αδιάκριτα βλέμματα έπεσαν πάνω μου και με έκαναν να νιώσω αρκετά αμήχανα.

Εκατσα στο τελευταίο θρανίο μόνη μου και ετοίμασα τα πράγματα μου για το μάθημα που είχαμε εκείνη την ώρα.

Έπειτα από λίγο, εμφανίστηκε στην αίθουσα ο Αλεξ.

Όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν, λες και ήταν κανένα έκθεμα.