Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 44ο

Έχουν περάσει 2 εβδομάδες από την τελευταία φορά που.... έγινε ο,τι έγινε τέλος πάντων με τον Αλεξ.

Η Βανα, συνεχώς λείπει καθώς κάνει τις χημειοθεραπείες, ενώ με τον Μαρκ δε μιλάμε καθόλου. Από την άλλη μεριά, η Νανσυ έχει πολύ διάβασμα με τη σχολή της και δεν έχει αρκετό χρόνο για εμένα.

Έτσι, καταλήγω να είμαι μόνη μου και στο σχολείο αλλά και στο σπίτι και να κλαίω τη μοίρα μου...

Έχω καεί με όλες τις σειρές του Netflix, και με αρκετές ταινίες.

Τώρα έχω φτιάξει ποπκορν και είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου βλέποντας την ταινία: "To all the boys I've loved before..."   (Την αγαπώ αυτήν την ταινία... και αγαπώ τον ΝΟΑΗΗΗΗΗ!!!)

Η Κλοι είναι στο σπίτι μιας φίλης της και έτσι δεν είχα κατι άλλο να κάνω.

Μιλάμε, έχω ρίξει ΤΟ κλάμα....

Ξέρω ότι η ταινία δεν είναι δα και τόσο συγκινητική, αλλά κοιτάξτε τι ωραία περνάνε.... ακόμα και αν όλο αυτό υποτίθεται πως είναι ψεύτικο...

Γιατί να μη γινόταν όλο αυτό στην πραγματικότητα; Γιατί να μην είναι η ζωή μου σα μια ταινία ή σαν ένα βιβλίο του wattpad?

Γιατί η ζωή μου να μην ήταν όπως ενός δημοφιλούς παιδιού;

Η Νίνα, όσο μπιπ και να είναι, περνάει μια υπέροχη ζωή με άτομα που τη θεωρούν σημαντική.

Ο Αλεξ, τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρίσκεται κάθε ώρα και με άλλη.. Ούτε καν κάθε μέρα... ΚΆΘΕ ΏΡΑ!

Έχω βαρεθεί πια οι περισσότεροι να είναι αρεστοί από όλους και να καταστρέφουν τις ζωές των κατώτερών τους.

Θέλω και εγώ να μάθω πως είναι να είσαι ξεχωριστός έστω και για μια στιγμή....

Την ώρα που αρακολουθουσα την ταινία και παράλληλα έκλαιγα για την άδικη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, το κινητό μου ξεκίνησε να χτυπά...

Πάτησα pause στην ταινία και πήγα να δω ποιος με καλούσε.

Προς έκπληξη μου, ο αριθμός του τηλεφώνου που αναγράφοταν στην οθόνη, ήταν άγνωστος... Πφφφ, καμία cosmote θα είναι παλι...

Κρις: "Παρακαλώ;"

Ρώτησα μόλις ακούμπησα το ακουστικό στό αφτί μου.

Απαντηση δεν πήρα.

Κρις: "Ποιος είναι;"

Ρώτησα αλλά πάλι κανένας δε μίλησε. Το μόνο που άκουγα ήταν μια ανάσα.