↳❝he's the flowers, but he's also the rain. he's the beauty of day, but he's also nights full of pain❞↲
▪gdzie bambam jest fryzjerem, a yugyeom tatuażystą i obydwoje nienawidzą się jak cholera
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
꒰♡‧₊˚ ꒱
Nienawidzę był stawiany w nie komfortowych sytuacjach.
Ukrywać swoje zdezorientowanie zaistniałą rzeczą i mierzyć się z faktem dokonanym.
Tak było i teraz, gdy jechałem z Yugyeomem poznać jego mamę.
Dzień zapowiadał się na dość spokojny, gdyby tylko nie pewien ktoś, który wparował do mojego salonu z impetem i oderwał mnie od pracy.
Na początku byłem zdziwiony i myślałem, że Kim bredzi i najzwyczajniej w świecie mu odbiło.
Za drugim razem zacząłem się histerycznie śmiać, bo byłem pewny, że tego nie zrobi.
Na samym końcu, gdy wiedziałem, że on jest do tego zdolny - zacząłem wpadać w panikę.
Co, jeśli zrobię coś nie tak, lub powiem coś nie tak?
W końcu mój chłopak zdecydował się na następny krok w naszym wspólnym życiu, jakim jest....
Przedstawienie mnie jego mamie.
Na samą myśl o tym, aż mnie ściskało w żołądku.
Stawiał mnie pod presją, czego nienawidzę.
Dałem mu odczuć swoje niezadowolenie podczas jazdy samochodem, gdzie nie odezwałem się do niego ani słowem.
— Długo jeszcze będziesz się tak burzył? To tylko kolacja z moją mamą
— Tylko kolacja? Kiedy zamierzałeś mi o tym powiedzieć, co? Czy tylko w twoim założeniu stwierdziłeś, że wystarczy mnie poinformować o tym kilka godzin przed wyjazdem? — Zapytałem z wyrzutem, krzyżując ręce na piersi i patrząc na widoki rozciągające się za oknem.
— Przecież nic się nie stało, jeju. Robisz z tego nie wiadomo jakie cyrki. Nikt cię nigdy nie zapraszał do rodziców na obiad?
— Pomyślmy... Taeyong, Minho czy reszta facetów, którzy mnie wykorzystywali jakoś nie specjalnie mnie chcieli zabierać na domowe obiadki w blasku świec— Prychnąłem.
On nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo boję się tego spotkania.
A co, jak jego mama pomyśli, że jestem niewystarczający dla jej syna?
Powie mi, że mam zniknąć z jego życia już na zawsze, bo jestem nikim.
Nie jestem dobrym materiałem na chłopaka i tak naprawdę nie potrafię mu nic dać od siebie.
Nie potrafię mu nawet powiedzieć, że go kocham.
Może jestem wybrakowanym człowiekiem z kilkoma wadami fabrycznymi i ona to wszystko zobaczy?
Tak strasznie boje się tego, że mnie nie zaakceptuje....
Ani tego związku....
I będę musiał odejść po raz kolejny, czego bym już chyba nie zniósł.
To za bardzo bolało.
Na moje słowa Yugyeom zatrzymał samochód z piskiem opon i spojrzał na mnie z lekkim poczuciem winy w oczach.
— Przecież wiesz, że to nie miałem na myśli. Nie chciałem byś odebrał to tak w ten sposób. Przepraszam — Złapał moją rękę, po czym złączył ją ze swoją, posyłając w moją stronę słaby uśmiech.
— Nie brzmisz jakby ci było przykro, wręcz przeciwnie — Burknąłem, zerkając na niego kontem oka, czego załowałem sekundę później.
Nie mogłem już zbyt długo gniewać się na niego.
Ilekroć patrzyłem w jego oczy, chociaż na chwilę, to przysięgam - tonąłem w nich na amen.
— Uwierz mi, że naprawdę czuje się głupio, że ci nie powiedziałem wcześniej, ale zrozum, że nie mogłem czekać latami, by pochwalić się tobą u mojej mamy. Szanuję jej zdanie, dlatego musiałem jej powiedzieć o tym jak najszybciej. Nie chcę, by pozostała w tyle, jeśli chodzi o informację odnośnie miłości mojego życia.
— Jestem miłością twojego życia? — Zapytałem cicho, odwracając się w jego stronę i patrząc w ten piękny ocean czarnych oczu.
— Oczywiście, że tak gamoniu. Jesteś nią od kiedy tylko cię zobaczyłem. Miałeś coś takiego w tych swoich czerwonych kudłach, co sprawiło, że zatraciłem się w tobie. Dlatego proszę cię, zaufaj mi. Wszystko będzie dobrze, niczego to nie zmieni w naszych relacjach.
