ÖLÜLER ŞEHRİ

-6.BÖLÜM-

Gözlerimi kapatmış babamın bizi öldürmesini bir an önce de cennete gitmeyi diliyordum. Tabi Uraz cehennemlik bir adam vesselam.

"ne oluyor lan orda!" babamın yine bağırışını duyunca hemen kendime gelip ayağa fırlayıp Uraz dan uzaklaşmıştım. Uraz ise rahat rahat ayağa kalkıp ellerini cebine sokmuştu. Gerizekalı birazdan babam ona tüfeği sokucak haberi yok.

"hiç-hiçbir şey olmuyor babacığım. Ne olabilir ki? Neler geçiyor o aklından, çok ayıp baba ben öyle bir kız mıyım? Hava da çok güzel hem baksana gökyüzüne ne kadar sakin değil mi? Ezgiyle de konuştum köpeği evden kaçmış biliyor musun baba?çok üzüldüm biliyorsun hayvanları çok severim. "

Babamın aklı başka yerlere gitsin diye yine yaptığım gibi konudan konuya atlamış, yavaşça elindeki tüfeği almıştım. Babam eror vermiş bir şekilde bana bakarken. Uraz ise tek kaşını kaldırmış ne diyon değişik der gibi bakıyordu. Samimi olmayacak şekilde gülümsedim.

Annem koşarak üstündeki gecelikle yanımıza geldi. Tanrım anne gecelikle dışarı mı çıkılır? Hele böyle sapık komşuların varsa!

"ay Allahım ne oluyor burda! Sesiniz taa nerelerden duyuluyor!" ay birde sen başlama anne.

"bir şey olmuyor annecim sen babamı al içeri geç o şuan başka evrene geçiş yaptı. Bende hemen geliyorum." şaşkın şaşkın bana bakarken kafasını salladı ve eror da olan babamın kolunu tutup içeriye götürdü.

Elimdeki tüfekle Uraz'a dönmüştüm. Gözleri dehşet ile açılırken" indir o tüfeği güzelim hadi. "deyip duruyordu. Ay diye bir ses çıkarıp tüfeği elimden fırlattım." babamın yapamadığı işi ben tamamlardım aslında ama henüz değil. "beyaz dişlerini gördüğümde illa ki bir laf sokacak olduğunu anladım" bana kıyamayacağını biliyordum. "al işte buyurun cenaze namazına!

" Uraz evine yallah hadi canım. "deyip arkama döndüm ve yazlık evimize ilerledim, gözlerini sırtımda hissedebiliyordum ama geriye bakma gereği duymadan eve girdim. Bir kaç dakika sonra bahçe kapısının kapanma sesinden onunda gittiğini anlamıştım. Odama giderken Yağız'ın kapısı açıktı yorganı yere düşmek üzere, tabletinde kendi kendine minecraft videosu çalarken yanına ilerleyip videoyu kapattım, yorganını örttüm ve odadan çıktım. Ne var canım ben bir ablayım sonuçta o görmeden ona iyilik yapabilirim.

***

Sabahın arsız güneş ışıkları odamı istila etmişti. Kabarmış saçlarım hala kapalı olan gözlerim ile oturur şekilde hayatı sorguluyordum. Odanın kapısı çalınca bir gözümü açıp gel dedim. Annem odaya adım atıp yanıma geldi "tatlım, iyi arkadaşlar yaptığına emin ol. Üzülmeni istemiyorum bebeğim." elleriyle kabarık saçlarımı düzeltip alnıma şefkatli bir öpücük bıraktı ardından sessizce odadan çıktı. Ben ise hala efendim anne diyordum. 

Uyanamadım diyorum size!

Derin bir nefes verip yataktan kalktım. Kısa bir duş ile kendimi ödüllendirip aşağıya inip annemlere baktım. Annem mutfakta kahvaltı hazırlarken ağzında kısık sesle bir şarkı mırıldanıyordu. Salona geçtiğimde Yağız'ın da tableti ile oynadığını gördüm tanrım çocuk bu yaşta kör olacak. Tanrı seni korusun Yağızcım.

Babamın sesi yoktu evde, bahçeye doğru adımladığımda sandalyede oturmuş gazete sayfalarıyla gündeme bakıyordu. Kafamı sağa döndürüp yan eve baktım. Perdeler kapalı ses seda yoktu, sanırım evde değillerdi. Telefonumu elime alıp arsızlığını özlediğim canım arkadaşımı aradım.

"Alo Derin. Tanrım seni nasıl özledim bilemezsin." yüzümde bir tebessüm oluşurken "bende seni özledim arsız" diye mırıldandım. Kıkırdamasını duyduğumda bende kıkırdadım. "hayırdır sesin bi farklı sanki. Hemen anlatıyorsun bir şey mi oldu?!" ne zamandır tuttuğumu bilmediğim nefesi yavaşça bıraktım. Tam da bu soruyu bekliyordum çünkü. "ah tanrım. Kafam çok karışık. Bir an gülerken bir an ağlıyorum sana ihtiyacım var arsız." yerinden kalktığını hışırdama sesleri ile duydum "akşama sizdeyim bebeğim." deyip telefonu yüzüme kapadı. Yaklaşık yarım saat ne olduğunu anlamamış ve telefona mal mal bakakalmıştım. Aman tanrım Ezgi buraya geliyor!