Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dokunmak!
Hissetmek!
Yaralarım? Duruyorlar.
Evimin karşısında ki parkta kum un üstüne oturmuş toprakla oynuyordum.
Hava çoktan kararmıştı. Kimsecikler yoktu. Hava soğuktu. Peki ya düşüncelerim? Onlar hala sıcaktı. Soğumuyorlardı. Beni yormaktan bir an olsun vaz geçmiyorlardı.
Canımı yakmaya devam ediyorlardı. Susmuyorlardı.
Annemin yemek yaparken mırıldandığı şarkı sürekli beynimde duvarlara çarpıp duruyordu. Babamın o bana şefkatle bakan gözleri gözlerinin önünden gitmiyordu.
Kafayı sıyırıyordum.
Ne kaybederdim ki?
Elimde avucumda hiçbir şeyim yoktu. Ailemin ardında bıraktığı büyük miktar para mı? Yoksa kafamı sokabileceğim ev mi?
Bana gökkuşağını verseniz elimden kayıp düşüşünü izlerdim sadece.
Siyah düşerdi ona.
Olur muydu ki?
anonim: Jennie?
jennie: hı?
anonim: ne yapıyorsun?
jennie:hiçbir şey
anonim: hiçbir şey?
jennie:evet
anonim: tamam şimdi doğruyu söyle
jennie: bu bok gibi soğuk havada kıçım uyuşmuş bir halde evimin karşısında ki parktaki kumda mal mal oturuyorum.
jennie: bunu neden yaptığımı bilmiyorum.
jennie: zaten mantıklı bir hareket olmadığının farkındayım.
jennie: ama sorun değil.
anonim: gökyüzüne bak
jennie: neden?
anonim: yıldız kaydı
anonim: kaçırdın
anonim: olsun
anonim: ben gördüm
anonim: ve bu dilek hakkımı sana veriyorum.
anonim: ona iyi bak olur mu?
anonim: ve
anonim: eve git artık.
anonim: yüzünün bu hali beni endişelendiriyor.
anonim: kapının önüne bıraktığım paketlerin içindekileri hemen midene indir.
