Part 6

46 0 0
                                    

"No, everything is real. Her dad and my dad are super close. Pati din kami ng kuya niya.

 Nung 8 palang ako at 12 na ang kuya niya lagi akong nagi-stay sa bahay nila. Dad was a doctor which made him very busy at work, nagkataon na naging patient niya ang mom ni Lian. 

She was only 4 back then, and she stayed at her mom's room all day. So I had no choice kungdi kausapin siya araw-araw. 

After that lagi niya na akong hinahanap, sabi ng kuya niya. We became so close, we acted out as mag-asawa, kulit noh?"

"Bata pa lang marunong na humatak ng chicks!" Asar ni Jake.

"Sira. Ayun nga, one time I was about to leave kasi may aasikasuhin si dad sa Japan. 

She didn't like the idea of me leaving but I had to leave to start learning how to manage the business... while I was away both her mom and dad died in a car accident.

Fortunately, she was alive, pero dahil sa trauma she experienced memory loss. Retrograde amnesia to be exact. She forgot about her past, her parents death, the accident, her childhood, and me..."

"Edi ipaalala natin, Nico?!"
Nakangiting sinabi ni Lex.

"Hindi pwede. Remembering me will also trigger her other memories, at napagusapan na namin yan ng kuya niya. We don't want to hurt her."

Nawala ang mga ngiti nila. What can I say, maski ako nasasaktan pa din. :)

****

Lian's POV

Next Day (Monday 6:30)

Hinatid na 'ko ng driver sa WNU (West National University). Eventually, nauna sila Nico since officer daw sila. Grabe sila na talaga ang may perfect life.

Nakarating na 'ko sa campus. Mukhang may activity ah. Sobrang busy ng mga estudyante dito. Dumiretso na 'ko sa room SDH302 (St. Dominic Hall)

Lahat ng tao nakatingin saki'n habang naglalakad ako papunta sa upuan ko. After 15 minutes pumasok na ang professor. Grabe ang boring naman, nakaka-miss ang dati kong school..

"De Castro" "Present!"

"De Guzman" "Present!"

 "Jonghun" ......

"Jonghun?"  "Sir, baka nasa baba po"

Grabe naman yu'n, first day na first day cutting kagad. Tsk tsk

"Sanchez?" "PRESENT!"

****

After 1 hour *kriiing* Natapos na ang klase, medyo boring. Habang nakaupo ako at kumakain sa canteen biglang may tumabi saking mga lalaki.

"Hi ate"

"Hm. May nakaupo diyan" I lied. Tumayo agad ang tatlong kumag.

"Sorry, I'm Anthony nga pala. Di ka ba nalulungkot?" Nilabas niya ang kamay niya, gusto niya atang makipag-shake hands. Patuloy ko paring sinubo ang sandwhich ko.

"Nagiisa ka lang kasi sa paningin ko"

Me: .......

Him: :)

Me: ......

Tuna sandwhich: ......

"Pinagsasabi mo? May problema ba yang mata mo?" Ah, my hero. Swerte ko naman. 

Learning to FallTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon