My Bestfriend Dated My Boyfriend [ON-HOLD]

Chapter 9: Meet My Personal Dose of Medicine

Coreen's POV

"Sigurado ka bang okay ka lang dito? Mag-gagabi na, Cors." nag-aalalang sabi ni Enzo.

Andito kami ngayon sa entrance ng school. Nakaupo lang ako sa waiting shed habang si Enzo naman ay nakatayo sa harapan ko.

"Oo naman. Parating narin daw si Khaleb. Kaya aantayin ko na lang siya dito. Huwag kang mag-alala. Darating siya Alam ko yun." I said positively..in doubt.

"Sigurado ka ha. Itext mo ako after 30 minutes kung wala pa siya. Susunduin kita." sabi naman niya.

"Sige." sabi ko at ngumiti sa kaniya.

"Mag-iingat ka dito. Huwag kang makikipag-usap sa hindi mo kilala, okay?" pagpapaalala niya.

"Enzo, I'm not a kid anymore." nahihiyang sabi ko.

"But you're still a girl, Coreen." pagpapaalala niya.

May punto siya dun. Hindi man ako bata, pero babae ako at mas prone ako sa mga kapahamakan.

"I'll stay for 10 more minutes. That guy better be here or else, I'm taking you home." he said firmly.

Napatingin ako sa kaniya. I don't know if it's just me or what he said really have two meanings. I shook that thought away.

"Enzo, okay nga lang ako dito. Ano ka ba? Tsaka diba sabi mo may gagawin ka pa. Sige na. Okay lang talaga ako dito." sabi ko naman. Nawawalan narin ako ng pag-asang darating si Khaleb. Almost 6 na. Grabe. Nag-stay kami ni Enzo dito sa school for almost 2 hours na. Pero wala parin siya. Ni text wala.

Napaisip ako, baka busy lang talaga siya. He's the student council president and he holds a big responsibility. Narinig ko rin kasi kanina na may meeting ang Student Council about the Christmas party. It'll be two weeks from now.

"No. I'm staying Coreen. Sasamahan kita." pagmamatigas niya. Looks like I have no choice but to give in. He's still stubborn as hell.

We stayed silent. Walang umimik saming dalawa habang inaantay ang oras. Unti unti na talagang nauubos ang pag-asa kong lalabas siya ng gate.

"That's it. Let's go Coreen." sabi niya habang hinihila ang kamay ko. Pero nagmamatigas ako.

"A few more minutes, please." pagmamakaawa ko.

"No. You've waited long enough. And it's not right to keep a girl waiting. Does your boyfriend know that?" tanong niyang nakataas ang kilay.

Hindi ako sumagot. I took one final glance at the direction of the school gate. Hoping a guy with headphones would come out, but there's none.

Kinalaunan, napagpasyahan ko nang pumasok sa sasakyan ni Enzo. At inihatid na niya ako.

(Sa Bahay)

"Maraming salamat sa paghatid sakin." sabi kong may pilit na ngiti.

"Don't smile. Especially when it's like that, forced." sabi niya at lumapit sakin.

Napayuko na lang ako. Hindi ko alam pero ang lungkot lungkot ko. Nanghihina rin ako. Yun bang parang magkakasakit ako. Hiral akong gumalaw na parang konting exert lang ng force, hindi ko pa magawa.

"Pumasok ka na." sabi niya.

"Mag-iingat ka, Enzo. At aalamat ulit." sabi ko. Pinilit kong ngumiti.