Pagtatagpong Muli

Chapter 12

"Where are we?" Di ko alam kung saan ako dinala ni Lucas basta sumama nalang ako sa kanya.

At dito ko pa napagtanto na sa bahay nya kami.

"You said you don't want to go to our class kaya dinala kita dito sa bahay namin and makakapag relax ka dito. Lalo na sa garden ni mommy" bumusina kaagad sya at bumukas naman ang gate nila.

Mas malaki ang bahay nila sa bahay namin. Madami ngang mga halaman.

"Sir Lucas" bati ng isang maid sa kanya. Tanging tango lang ang sagot nya.

"Lets go inside" hinawakan nya ang kamay ko bago kami pumasok sa loob. Hukage si kuya!

"Hey" tawag ko sa kanya.

"My name is not hey its Lucas" napa irap nalang ako sa sinabi nya. "Manang ihatid nyo po sya sa Garden ni mommy susunod lang ako don" agad namang tumango yung manang na sinasabi nya.

"Magandang hapon po" bati ko sa maid na matanda na.

"Napaka magalang na bata magandang hapon rin. Ikaw ba ang girlfriend ng alaga ko" natawa nalang ako sa sinabi ni manang.

"Hindi po. Kaibigan nya lang po ako tyaka my name is Alexandria po pero they call me dria"

"Ganda naman pala ng pangalan mo. Tyaka ako ang nag alaga kay Lucas mabait na bata yan napaka sipag di kami tinuturing katulong dito tinuturi nya kaming pamilya. Alam mo nong bata pa yan napaka kulit pero napaka sweet naman" Akala ko oa yang alaga nyo gusto ko sanang sabihin kaso baka magalit lang sakin si manang. 

Napanganga ako sa ganda ng garden nila. "Oh maiwan na kita rito" tumango nalang ako sa sinabi ni Manang.

Umupo ako sa bench ang ganda ganda at ang raming tulips na bulaklak.

"Hey young lady" muntik na akong mapatalon ng may nagsalita.

Napaka gandang babae.tumayo ako at binati sya "Good afternoon po"

"Para ka namang naka kita ng multo" natatawa nyang sabi. " Sorry po maam" natawa naman sya sinabi ko.

"Don't say sorry joke yun. At don't call me maam mama na lang or mommy" nanlaki ang mga mata ko na ikinatawa nya ulit.

"Po?"

"Joke lang ulit yun. Call me anything you want wag lang maam at grand ma. I am the mother of your boyfriend" before I could protest.

"Shhhhh.. shhh... shhh... i know sasabihin mo na di ka nya girlfriend. Anyways I saw you smiling when you saw my tulips"

"Ah tulips is my favorite flower"

"Really?" Napatango nalang ako. "Tulips is my favorite flower too. Alam mo kung bakit?" Napailing naman ako. "For me tulips is a unique flower tulips for me is a loyal flower di ko na isa isahin ang rason basta unique at loyal na bulaklak sya para sa akin" natawa nalang ako sa mommy ni Lucas.

"Mom? Andito ka pala" napalingon kami kay Lucas.

"Son" nagyakapan ang mag ina. How sweet.

"Ano na naman yang pinagsasabi mo mom" natawa lang ang mommy nya sa kanya. "We are just talking about tulips son looks like we have the same taste in choosing flowers. I should go son your dad must be waiting in tagaytay"

"Take care mom" Lucas kiss her mom on the cheek. Akala namin aalis na ng tuluyan ang mommy nya ng huminto ito at bumaling ulit saamin. "Son"

"Yes mommy?"

"I like her" bago pa makapag react si Lucas tumakbo na ang mommy nya.

"Im sorry about--"

"No its okay actually I like your mommy she's nice"

"And tough woman. I always admire my mom because she never leave us at times that she's on the critical condition. When I was 5 years old nasa cebu kami non. She suffer a brain tumor and 50/50 sya non. I was crying at that time. Then i can still remember how I run from the hospital and hide from the corner and there I Cry kasi di ko matanggap if my mom will leave us and go to heaven. But someone comforts me in that dark corner. A girl ka edad ko lang din non. Sabi nya 'don't cry i will not give you a candy' tumingin ako sa kanya non and I saw her crying too thats why I ask her then ang sabi nya umiiyak daw kasi ako kaya umiyak na din sya"

Oh! My!

"Ayun tumabi sya sakin she gave me a bracelet actually galing daw yun sa church then sabi nya 'lets pray' kaya ayun nag pray kami. Because of her nawala yung negativity ko. Then someone call her niyaya nya akong lumabas I can still remember how she offer her hand to me. Lalabas daw kami kasi may momo daw. Kaya  kinuha ko ang kamay nya at lumabas kaming dalawa. Someone call her Diyang. We part ways but before we handed goodbye's sabi nya. 'don't worry papa God is always here and he is willing to help you and don't go with that dark room again baka may momo and I hope next time you will not cry when we see each other again' "

Tumutulo na ang luha ko habang inaalala ko ang mga sinabi nya.

"Because of her di na ako nawalan ng pag asa and my mom is okay na. And I've been searching for her since I was 5 years old. Hanggang sa nag highschool ako and I saw her. Those eyes I am very sure na sya yun. Pero wala akong lakas ng loob na lumapit sa kanya at magpakilala. And then nawala na naman sya. Nagsisisi ako non bakit di ako nagpakilala sa kanya. But now how small the world I saw her again. Sya na ngayon ang umiiyak. At ayokonang magsisi ulit dahil sinayang ko ang panahon"

Panay ang tulo ng luha ko. Hinarap nya ako and He's crying too.

"Gusto ko ng makilala nya na ako. Kung naalala pa ba nya. I am Lucasrick Montero the boy who is crying in that dark corner. The stupid boy. The boy who keep on searching you Alexandria Knight Villafuerte"

"You-- a-re the-- boy" tanging ang hikbi nalang ang naririnig ko. "Hina--na-p din kita. Bumalik ako sa hospital non kaso wala ka na don. Nag aral ako sa Cebu for almost 3 years nagbabakasakaling makita ka muli don kahit malaki na tayo. I stop searching kasi alam kong di na kita makikita pa. And I'm so stupid for not recognizing you" umiyak na ako ng umiyak.

"Diyang! The diyang in cebu" natatawang sabi nya habang naluluha.

"The crying boy in the dark corner" natatawang sabi ko sa kanya.

Nagkatinginan kami sa isat isa.

"Pagtatagpong muli" sabay naming bigkas sa dalawang salita.