Mister Doctor

Chapter 1

Simula nung bata pa ako, they wanted me to be the BEST!

Ginawa ko ang gusto nila. Tulad ng sabi nila, sumali ako sa beauty pageant's... Pero hindi ako nanalo.. Ilang beauty pageant's na ang sinalihan ko, wala pa akong panalo..

That's why my parents are so disapointed on me...

Nakakalungkot kase... haharap nanaman ako sakanilang talo.. at tanging buntong hininga at iling iling lang ang mapapala ko..

Ilang beses na akong napahiya... natapilok ako sa harap ng audience. Ang mapunit ang gown sa harap ng audience. Ang mahulog ang microphone pag may Question and Answer portion. Ang rumampa ng stage na lagpas ang lipstick o di kaya'y kumakalat ang mascara sa pilik mata ko.

Yan! Yan ang mga katangahan ko noon! Ay hindi---- Marami pa pala!

Maliban sa pageant, marami pa! Nung ako ang gumanap bilang Juliet sa program sa school noon? Pero anong nangyare? Nakalimutan ko ang script ko nun at muntikan pa akong mahulog sa stage. Napatingin ako sa parents ko. Napatampal lang nila ang noo nilang pareho, napapikit, at napapailing.. Falied.

Katangahan #3: Sa sabayang pagbigkas nung grade 5 ako sa subject na filipino, ako ang representative ng section namin. Nung tinawag na ako para sumunod sa stage, taas noo akong naglakad paakyat. Pero bigo parin ako. Pag dating ko sa gitna ng stage, nadapa nanaman ako! Daglian naman akong tumayo dahil sa hiya. Pinagtatawanan ako ng mga tao.. Naiiyak ako nun... Pero pinipigilan ko ang sarili ko.

I want my parents to be proud.

Yan lang ang nasa isip ko. Kaya naman kinuha ko ang bondpaper kung nasaan ang tula. Naapakan ko yun kaya nung pag angat ko, napunit... Muli nananamang nagtawanan ang mga tao.

TANGA

yan ang pumasok sa utak ko kaya naman, namuo uli ang luha sa mata ko..

Okay lang naman sakin na mapunit yung papel dahil memorize ko naman ang tula. Kung tutuusin hindi ko naman kailangan yun. Useless lang yun.

Pero dahil sa katangahan ko at naging sanhi ng kahihiyan ko.. Tumakbo ako pababa sa stage. Alam kong napatayo ang parents ko sa galit but tumakbo lang ako ng tumakbo.. Ayoko na.. Ayoko nang marinig ang sasabihin nila dahil batid ko na kung ano nanaman ang katangahan na ginawa ko!

Fuck this life!

Bakit ba sobrang malas ko? Sa pagkatakbo ko nun, marami pa akong naririnig na tawa at sumisigaw na lampa, tanga, shunga, bobo, at kung ano-ano pa!

Not just that. Marami! Kaya nga itinuring akong salot ng buong mundo!

Sinunod ko ang mga bilin sakin ng mga magulan ko para hindi ako magmukhang tanga at para hindi mapahiya ulit.

Sinunod ko ang payo nila hanggang sa lumaki nalang ako. Pero sadyang malapitin lang talaga ako ng malas at lagi akong napapahiya. Laging pinagtatawanan. Laging jina-judge.

Sawa na ako! Sawa na ako kaya hindi na ako nakinig sa mga sinasabi nang magulang ko. Gagawin ko kung anong gusto kong gawin.

Pero pag ginagawa ko ang gusto ko... nagagalit sila!

Kaya napilitan akong gawin ang gusto nila. Mag paganda ako. Mag salon ako. Mag ayos ako sa sarili ko. Pero napapahiya parin ako.

Pagod na ako sa pakikinig sa mga bulong-bulungan. Sawa na ako sa mga sermon ng parents ko. Sawa na akong sumunod sa mga gusto nila. I wanna live my life Gently... Not Forcely..

Pageant's, Sabayang pag biglas, lahat ng mga program sa school, ay hindi ko ginustong salihan. My parents ang teachers did! Ayoko sa mga pageant's dahil wala akong hilig sa mga ganon... Ayokong sumali sa sabayang pag bigkas dahil wala akong talento dun... Pero para maging proud ang mga magulang ko, at maipakitang may ipinagmamalaki ako, sumali ako... But it only ended up tearing...