" မုန္းတယ္.. အရာအားလံုးကို မုန္းတယ္.. အရာအားလံုးက ဘာလို႔ ငါ့ကိုပဲ အျပစ္တင္ေနရတာလဲ.. မေနခ်င္ဘူး.. ငါ့အတြက္ အသက္႐ွင္ဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွေတာ့တဲ့ ဒီဘဝႀကီးမွာ ဘာလုပ္ေနမွာလဲ.. ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ငါ့ကိုလႊတ္ေပးပါေတာ့.. ဟင့္အင္း.. ငါ့ကိုအျပစ္မတင္ၾကပါနဲ႔.. ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ.. Darlor.. သူမ.. သူမငါ့ကိုၾကည့္ေနတယ္.. ငါ့ကိုမုန္းတယ္တဲ့.. မျမင္ခ်င္ဘူး.. နင္ထြက္သြား.. နင့္ကိုငါမသိဘူး.. ငါ့ကိုသနားရင္ ငါ့ဆီထပ္မလာပါနဲ႔ေတာ့.. အား.. အလင္းေတြ.. အဲ့အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ Darlor.. သူမက ငါ့ကိုေခၚေနတယ္.. မျမင္ခ်င္ဘူး.. ဘာကိုမွမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. အား.."
အေမွာင္ခန္းထဲက သူမက သူအေၾကာက္ဆံုးအရာေတြက သူမဆီျပန္လာေနၿပီတဲ့.. ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြ.. အရာရာကို အကုန္ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ မွတ္ဥာဏ္ေတြ..
အခုအခ်ိန္မွာ သူမအျဖစ္ခ်င္ဆံုးက အရာအားလံုးကို ထားပစ္ခဲ့ဖို႔.. ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ..
" ငါ့ဆီျပန္လာေနၿပီ.. ငါေၾကာက္တယ္လို႔.. "
အခန္းထဲက ငိုသံေတြ.. ေျခာက္ျခားစရာ တိုးတိတ္တဲ့ညည္းသံေတြေၾကာင့္ Johny တစ္ေယာက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္..
အတိတ္ဆိုးႀကီးျပန္မေပၚလာဖို႔ အျမဲဆုေတာင္းခဲ့တာ မျပည့္ခဲ့ပါလား.. ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အရာအားလံုး ကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုၿပီး အျမဲအျပစ္တင္ေနခဲ့တာ.. အိပ္မက္ဆိုးကေန ႏိုးထပါရေစေတာ့..
" သား.. Karlor ေလးအတြက္ မီေယာဂုပဲ လုပ္ထားလိုက္ရမလား "
အန္တီေလးကလည္း မအိပ္ႏိုင္ဘဲ အေျခအေနကို မၾကာခဏလာၾကည့္သည္.. Johny ကေတာ့ Karlor အခန္းေ႐ွ႕မွာပဲ အေျခအေနကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္..
အျဖစ္အပ်က္ေတြ စျဖစ္ကတည္းက တစ္ပတ္လံုးအလုပ္မသြားႏိုင္ေပ.. အာပါးရဲ႕ကုမၸဏီမို႔ အရာအားလံုးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးသည္..
