Someone like you

The Man in My Dreams

I was looking for something in my bag but I can't find it! My bag is a mess because of what I am doing right now.

"Ahm..  Hi! I think this is yours? You accidentally drop it when you happen to pass by at our classroom."

I instantly get my notebook out of his hand and immediately scan it, I want to check if it is really my notebook and thank goodness it is!

I glance at the guy na nagsauli saakin nito, We're both sitting at the staircase with a two step away from each other. His wearing a white shirt and a brown leather jacket on top, black pants and a black shoes. Thick eyebrows, sparkly black eyes,  pointed nose and those red kissable lips.  I must admit he really is a handsome Guy.

"I'm Francis by the way. "

He extended his hand for a handshake so I accept it and smile a little bit, and replied..

"I'm Sofie"

*RIIIIIIIIIIIIIINNNNNNGGGG*

Ayssst!  Panaginip nanaman! Wait! Waaaaaaiit ba-bakit di ko na maalala ang mukha niya?  Ta-ta-tapos ano pangalan niya ulit?

"Kyaaaaaaaah... "

This is frustrating! It's the third time this month ng mapaginipan ko na naman ito.  Actually, may mga iba pa akong napapaginipan but I always dream of that same guy.

Who really are you? It's been years since palagi kitang napapaniginipan pero putangina hindi kita matandaan tuwing gigising na ako. All I remember is what you were wearing in every scenario in my dreams.

"Hoy nababaliw ka na naman ba? Ingay mo!  Kitang natutulog ang tao. "

Inismiran ko lang ang kapatid ko. Tsk!  Kahit kailan talaga itong bruhang toh.

"Tss!  Ingit ka lang kasi ako, napapaginipan yung The Man of My Dreams.  Eh ikaw?  Kahit kuko ng nakatadhana sayo ay hindi mo mapaginipan. "

Inis kong ganti sakanya. Bakit kasi nasha-share pa kami ng kwarto ng babaeng toh! Share lang kami ng room but we're not sleeping at the same bed.  Ayoko ngan katabi yan!  Ang likot niyan matulog eh,  daig pa ang isang bata sa kalikotan.

"Oo nga naman, The Man that STAYS ONLY in your fuckin' Dreams. "

Sa inis ko ay naibato ko sakanya ang isa kong unan ngunit naiwasan niya ito.  Tss! Ang lakas talaga nitong mang-asar.

"Yah!"

Inis na sigaw nito. Hindi naman siya natamaan pero kung makasigaw toh akala mo natamaan sa mukha.

"Tss! Tigilan mo nga ako diyan sa kaka-"Yah" mo. Hindi ka Koreana. "

(Korean : Yah!..  Means: Hey!..)

Padabog akong nagmarcha papalabas ng kwarto. Tsk! Sinira niya araw ko.

"Kahit kailan talaga kayong mga bata kayo. Kumain kana Sofie, baka mamaya sisihin mo na naman ako sa pagkaka-late mo. "

Hindi ako nagreklamo at agaran kinain ang umagahang nakahain. Marami ako kung kumain ngunit pagpabilisan ng pagkain siguradong ako ang mananalo.

"Tong batang toh! Magdahan-dahan ka nga sa pagkain. "

Magdadahan-dahan pa ba ako eh malalate na naman ako.  Katulad ng palaging ginagawa ko,   para akong si flush na ilang minuto lang ang nakalaan para sa morning rituals ko. Tss!  Kailan ba magbabago ang takbo ng pang araw-araw ko.

"Bye Ma"

***

Sofia Marietta Vergara, 18 years old but turning 19 next week. I'm currently running towards my classroom kasi alams niyo na..  LATE NA NAMAN AKO..  Huhu..

"Hahaha..  Late ka na naman Sofie. "

Napalingon naman ako sa gagong nakikitakbo saakin. Kita mo toh' kung maka'kantyaw akala mo hindi rin siya late eh noh.

"Heh!  Ang sabihin mo pareho tayong late. "

Tumawa lang ito. Haysst! Alam ko naman hindi talaga siya late eh. Tansiya ko'y kaninang ala-6 ng umaga pa itong naririto sa school sadyang hinintay lang ako ng gago.

Siya si Xyviel Ethan Gonzales, one of my bestfriend. Actually, childhood friend to be exact.

"MS. VERGARA AND MR. GONZALES! HOW MANY TIMES WOULD I TELL YOU THAT NO RUNNING AROUND THE CORRIDOR."

Tss! Huminto kami at naglakad, pasimpling tinitignan si Ms. Guanzha. The moment she turn her back on us ay agaran ulit kaming tumakbo ni Xy.

"Hahaha..  I could do this everyday."

"Tumahimik ka nga Xy! Late na nga tayo tumatawa ka pa diyan. "

Haysssst! Minsan talaga di ko maiwasan isipin kung kinakailangan ko na bang samahan ang kaibigan kong ito papuntang mental hospital. Baliw eh!

"Hey!  Your spacing out! Nasa tapat na tayo ng room natin pero tumatakbo ka parin. "

Saad nito habang hawak ang strap ng bag ko upang pigilan akong tumakbo. Tss! Ang lakas ng loob nito purket mas matangkad siya saakin.

"Tss! Bitawan mo nga ako. Pumasok na tayo"

Binitawan niya naman ako. Agaran niyang binuksan ang pintuan, sabay yuko kaya nakiyuko na rin ako.

"Sorry Ma'am we're late. "

Ilang minuto muna ang naging katahimukan bago ako nakarinig ng tawanan. Shit! Don't tell me.......

"Haha.. Ayan kasi palaging late. "

"Hahaha.. Epic!"

"Hahaha.. Wala si Ma'am may meeting lahat ng Teachers. "

"Hahaha.. Tangina di ko na-videohan. Hahaha.. "

Dahan-dahan kaming tumuwid ng pagkakatayo at nagtinginan kami ni Xy. Isang ngisi ang lumabas sa mga labi namin.

"YES, HINDI AKO LATE. "

Pareho namin sigaw at nagsasayaw sa unahan ng klase ngunit ang kasayahang ito ay napawi ng dahil sa isang sinabi ng kaklase namin.

"Haha.. Late parin kayo kasi nag'attendance na po si Mr. President. Inutusan siya ni Ma'am kasi alam niyang malalate kayong dalawa. "

Para kaming na froze saglit at parang slowmo'ng napatingin sa pinaka-nakakatakot, napakatahimik at ang taong palanging nag-iisa sa likuran. Shit! Bahala ng late wag lang akong makalapit sakanya. I'm not judgmental or exaggerating I'm just Afraid na maging katulad ng mga naka-away niya last month na ngayo'y isang buwan ng naka'confine sa hospital. Very time narerember ko yung sinaryong iyon ay talagang nanginginig ako sa takot.

"Ahh.. Okey!"

Hindi na ako nangulit pa at naupo nalamang sa upuan ko. Ganon rin ang ginawa ni Xy pero hindi kami magkatabi kasi may seating arrangement kami eh! Nasa magkabilang dulo kami ng hanay.

*****

Tss! Walanghiyang Xy yun! Iniwan ako, purket may girlfriend siya kaya iniiwan niya nalang ang single niyang kaibigan.

Simula ng palagi kong napapaginipan ang lalaking yun,  palagi na rin akong tumatambay sa mga hagdan dito sa school namin. Palagi din naman akong iniiwan ng kaibigan ko eh.  The funny thing is kahit ata buong araw akong tumambay dito walang lalapit saakin.

"Pambihirang buhay to' oh! Lord naman, simula ng mag-enroll ako sa school na to' palagi na akong tumatambay dito pero kahit isa wala pang tumatabi at nagpapakilala saakin. Oh Well, may lumalapit naman pero naman Lord wag naman yung mukhang adik sa kanto. Pwedi---- Ayy putangina naman eh!"

Yung tipong nagdadrama ako dito pero may biglang lumipad na notebook at sapul na sapul ang maganda kong ulo.

"Hoy! Bakit-----"

Hindi ko matuloy-tuloy ang sasabihin ko ng makita ko kung sino ang nagbato ng notebook.  Putangina! Si MR. PRESIDENT.