Someone like you

I Will Not Let You Go Ever Again

Kung maikukumpara man ang pagkalaki ng mata ko ngayon ay masasabi kong mas malaki pa ito sa isang pakwan. Tangina! Ayokong ma'hospital ng isang buwan.

"A-Anong kailangan mo Mr. President? "

Pasimple akong nagtingin-tingin sa paligid. Shit! Simula na ba ng klase? Bakit wala man lang napapadaan sa lugar na ito. Baka ang mangyari imbis na isang buwan akong ma'hospital, dumeristo na ako ng morgue.

"Ibinalik ko lang ang notebook mong pahara-hara sa daan. Dahil sa putanginang notebook na yan ay muntikan pa akong matisod. "

Waaaaaaaahhh!!! I'm so dead. Bakit kasi ang burara ko. Mr. President is well known as the trouble maker in the whole school, kaya lang naman siya naging Presidente ng klase dahil sa talino at good leadership nito.. Eh sino ba namang tanga ang sasalungat sa isang katulad niyang nakakatakot.

"Sorry, pangako hindi na ito mauulit pa. "

Akala ko'y palalampasin niya ang lahat ng ito ngunit sino niluko ko? Shit, papalapit ito saakin habang nasa magkabilang bulsa ng jacket nito ang mga kamay.

"huh! Mukhang hindi mo pa atah akong kilala ng lubusan Ms. Vergara, HINDI. AKO. TUMATANGAP. NG. SORRY."

Ito na nga ba ang sinasabi ko eh! Bakit ba ang malas ko? Ang gusto ko lang naman makilala ang the man of my dreams ko eh but it turns out that I am destined to face the reaper.

"A-Ano... Wala naman akong ginawa ah!"

Bigla niya akong nacorner, akala ko'y sasapakin niya ako kaya mariin akong napapikit ngunit isang minuto na ata akong nakapikit ng wala parin akong maramdaman kaya agaran akong nagmulat ng mata.

Sana pala hindi ko nalang ginawa iyon. Those eyes, it's like watching a dancing fire 🔥. Did I pisses him that much?

"Do you know how embarrass I am, when I almost trip in front of everyone. Damn that notebook of yours."

Eh putangina pala siya eh! Para yun lang? Kay liit na bagay pinapalaki niya. At kasalanan ko pa ngayon kung tatanga-tanga siya? Ghad! Gusto ko sabihin lahat ng yan pero hindi pa ako tanga para magpadala sa emosyon ko kasi baka mamaya ako ang madala sa hukay.

"I'm really sorry, please spear me."

He take a deep breath bago ito unti-unting lumayo saakin. Am I wrong again? That he is not that bad? I really hope so kasi pano nalang kung itutuloy niya ang gagawin niya (ano nga ba gagawin niya?) siguradong hospital ang bagsak ko nito.

"Okey! I'll let you off this time but the moment you do something stupid again, I swear, I. Will. Not. Let. You. Go. Ever. Again."

The moment he turn his back on me, bigla nalamang nanghina ang tubod ko. Wala akong pakialam kung madumi man ang sahig, all I can think of now is THANK YOU LORD NAKALAYA AKO KAY KAMATAYAN.

"Hoy! Nababaliw ka na naman ba? Ang creepy mo ngumiti tsaka bakit kaba naka-upo diyan sa sahig?"

Kita mo to'! Kaibigan ko ba talaga toh? Imbis na damayan ako at maging concern saakin ay ininsulto't pinagkamalan pa akong baliw.

"Don't be too harsh on Sofie, she's cute actually and it looks like something or should I say SOMEONE gets her interest."

Panunukso naman ng kasintahan ng bestfriend ko. Meet, Raylin Gwendovine Barranquilla, The most beautiful girl in our campus at kahit na ang taas ng antas nito sa school namin ay hindi masama ang ugali nito tulad ng palaging sinasabi ng iba.

Simula ng maging sila ng bestfriend ko ay naging kaibigan ko na rin ito.

"Gwen naman eh! Hindi ako magkakagusto sa Francious na iyon."

Kahit na singkit ang mga mata ng babaeng to ay mababakas parin ang paglaki ang mga mata nito. Did I said something wrong?

"You mean "The President" ? The Leonere Kroger Francis La Francious ? Hindi ko sinabing gusto and I didn't mention any name. Gosh! I didn't know you have such interest in him. "

If Gwen is feeling excited, my bestfriend is making such weird face. Oh no! I better go now.

I slowly stand up and get my bag together with my notebook (That notebook Mr. President had throw). The moment he'll shout my name kailangan ko ng tumakbo. Shit! Bakit ko ba kasi sinabi yun?

"SOFIEEEEEEEEEEEE............ "

Time to run.

*****

"Sofie, hindi kita pinagbabawalan na magkajowa pero naman wag dun sa tao'ng may kakambal na kapamahakan. Your putting yourself into trouble."

Sermon nitong Xy na to saakin. Akala ata nito tatay ko siya, kung makasermon akala mo naman isa akong batang paslit na hindi alam ang ginagawa.

"Kanina ko pa sinasabi sayo, wala akong gusto sa Class President natin. Okey! Ipagpalagay nating may gusto ako, ano naman masama dun? His not that bad."

Totoo naman eh! His not bad after-all. Kasi kung masama talaga siya eh di sana binugbog na niya ako. Oo aaminin kong natakot ako but the moment I see his eyes, sa kabila ng nag-aapoy nitong mata ay ang isang lungkot na pilit itinatago. I feel like... I want to be close to him.

"Oh My Ghad! You like him. Your defending him already which means your concern and your eyes, tells it all. "

Hayssst! Kaya napaparaniod ang kaibigan ko dahil sa sobrang lawak ng imahinasyon ng babaeng to'

"Concern agad? Di ba pweding I'm just giving him the benefit of the doubt? At tsaka wag ka ngang makialam sa mata ko, ganyan na talaga yan noon pa. "

"Noon mo pa siya gusto?"

"Arrggghh! Ewan ko sayo ang hirap mong, I mean, Ang hirap niyong kausap!"

Walang lingon ko silang iniwan. Kahit na naririnig kong tinatawag nila ako'y tuloy-tuloy parin ang lakad ko. Bahala nga sila, magpapamiss muna ako sakanila.

Pero san naman ako tatambay ngayon? Eh kasi naman eh, bakit ba naman naisipan ng magjowang iyon na mag-usap kami dito pa sa may isang hill na malapit sa school. Ngayon ang problema ay saan ako pupunta? Eh ito lang din naman ang madalas kong puntahan maliban sa pagtambay sa hagdan ng school.

Lakad lang ako ng lakad kahit na hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng aking mga paa. Hanggang sa...

"Mr. President!"