Baby It's Okay - Shinwon

02

> 25-10-2018 <

Kort kijkt de jongen in de achter uitkijk spiegel van zijn auto voordat hij uitstapt. Hij gooit de deur met een doffe klap achter zich dicht, zijn handen stopt hij in zijn broekzak terwijl hij met zijn rug tegen zijn auto aan gaat staan. Het is eind oktober wat betekent dat het weer steeds kouder begint te worden. De blaadjes aan de bomen kleuren allemaal geel en oranje en worden uiteindelijk helemaal bruin, door de harde windvlagen die af en toe voorbij komen dwarrelen er af en toe een aantal dode blaadjes naar beneden. Ze hadden de kracht niet meer om zich vast te houden aan de takken van de boom. Onder de vele bomen ligt een hele bult met triest gekleurde bladeren, een groot aantal vertrapt door de vele scholieren die er dagelijks over heen lopen.
De jongen weet nog goed wat zijn vader gister avond tegen hem had gezegd. "Shinwon, ik heb morgen een vergadering tot laat, haal jij vanuit je werk je broertje even op van school?"
Het klonk dan wel als een vraag maar de jongen wist maar al te goed dat hij niet bepaald een keuze had. Een diepe zucht rolt over zijn lippen. "Alsof ik niks anders te doen heb dan chauffeurtje spelen? Zo moeilijk is het toch niet om de fiets te pakken?" mompelt Shinwon tegen zichzelf, hij verstopt zich iets verder in de kraag van zijn lange jas, zijn blik gericht op het eerste groepje scholieren dat over het schoolplein loopt, op weg naar de bushalte of hun huis. Al snel volgen er meer. Ondanks dat alle leerlingen hetzelfde uniform dragen zijn ze allemaal stuk voor stuk verschillend. De vele verschillende haarstijlen, de manier hoe ze zich gedragen, hun lach, hun ogen alles is zo anders. Maar ondanks alle verschillen vallen ze helemaal weg in de grote mensen massa, op één meisje na. Ze loopt alleen, haar lange zwarte haren dansen zachtjes in de wind terwijl ze op een rustig tempo over het plein heen loopt. De oortjes die ze in heeft sluiten haar helemaal af van de rest van de wereld, het lijkt ook of zijn haar gedachten op een compleet andere planeet. Met haar handen houdt ze het hengsel van haar rugzak vast, haar nagels zijn zwart gelakt en passen goed bij de zwarte ringen die ze om haar wijsvinger en ringvinger heeft zitten.
Shinwon zijn blik volgt langzaam het meisje dat met haar ogen op de grond gericht zich een weg tussen de vele mensen probeert te banen. Pas als ze helemaal uit het zicht verdwenen is lukt het hem zijn aandacht weer ergens anders op te richten.
"Hallo Hyung." klinkt een bekende stem. Shinwon drukt zichzelf van zijn auto af en draait zich om naar zijn jongere broertje die hem met een glimlach aankijkt. "Hey Jisung, hoe was school?" vraagt hij, kort woelt hij door de lichte haren van zijn broertje. Shinwon weet nog goed dat de vijf jaar jongere jongen een aantal weken geleden met het idee kwam om zijn haren lichter te gaan verven, hoogstwaarschijnlijk had hij het ergens op televisie gezien en wou hij het ook proberen. Eerlijk gezegd staat het hem best wel goed, het was even wennen maar de blonde lokken staan hem zeker niet verkeerd.
"Laten we maar naar huis gaan." Shinwon haalt zijn autosleutels tevoorschijn, hij haalt de zwarte wagen van het slot en neemt plaats achter het stuur. Hij wacht tot zijn jongere broertje ook zit en zijn gordel om heeft gedaan voordat hij weg rijdt.

"Wat fijn dat jullie voor het eten gezorgd hebben, ik had niet verwacht dat die vergadering zo uit zou lopen." meneer Ko kijkt zijn twee zonen, die tegenover hem aan de eettafel zitten, met een glimlach aan. Hij pakt zijn eetstokjes vast en neemt een hap van de noedels die op het bord voor hem liggen.
"Het was maar een kleine moeite." merkt Shinwon op die vervolgens ook begint aan zijn eten. "Jullie hebben vast iets heel belangrijks besproken." Jisung kijkt zijn vader nieuwsgierig aan. "Niks wat jou aan gaat Jisung. En dat wat je wel zou moeten weten krijg je morgen op school te horen." meneer Ko kijkt zijn jongste zoon aan, een strenge blik in zijn ogen te vinden. Jisung knikt even, een zucht rolt over zijn lippen. "Je vertelt me ook nooit iets." mompelt hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn vader.
"Shinwon, ik heb een vraagje voor je." begint de oudere man vanuit het niks, zijn oudste zoon kijkt met opgetrokken wenkbrauw naar hem op terwijl hij gewoon verder gaat met eten.
"Er zit een leerling in mijn mentor klas die enorm veel moeite heeft met Engels. Ik heb geprobeerd iemand te vinden die haar daar mee kan helpen maar op school lijkt er niemand bevoegd genoeg te zijn om haar er mee te kunnen helpen. Ik weet hoe goed jij er in bent, zou je misschien wat tijd hebben om haar te helpen?"
Shinwon kijkt zijn vader aan met een niet zo geamuseerde blik.
"Pap, ik heb het erg druk met mijn werk. Tijd om een of andere meid te helpen met haar huiswerk heb ik echt niet." antwoordt Shinwon die het voorstel van zijn vader niet bepaald ziet zitten.
"Ah, kom op Shinwon, we weten allebei dat je een erg flexibele baan hebt. En je hoeft het echt niet te doen voor niks, ik zal je er een vergoeding voor geven. Ik beloof je dat het een aardige en hardwerkende meid is, ze zal je niet tot last zijn. Het hoeft maar voor een paar weekjes, ik weet namelijk dat ze het wel kan, ze moet er alleen zelf nog even in gaan geloven."

"Let me be your love, I want to protect you
This love that is so warm
Baby, it's okay
From now on
I want you to be happy"