Baby It's Okay - Shinwon

06

> 12-11-2018 <

"Okay, velen van jullie hebben er naar gevraagd en mijn antwoord is ja. Ik heb jullie toetsen nagekeken en ik heb de cijfers." vertelt meneer Jang waardoor de klas langzaamaan stil valt. Het laatste lesuur voor de dag is bijna tot een eind gelopen, nog maar enkele minuten en de schoolbel zal te horen zijn. De oudere man die voor in het lokaal achter zijn bureau zit staat op, een stapeltje papieren haalt hij uit zijn tas tevoorschijn. "Ik zal jullie je toets uitdelen, als je hem heb ontvangen en je hebt geen vragen mag je wat mij betreft stilletjes het lokaal verlaten."
Opeens begint Ga-Yeong een beetje zenuwachtig te worden, haar handen beginnen lichtjes te trillen. "Stop met zo nerveus zijn, je bent gewend slechte cijfers voor Engels te halen, het zal echt wel niet anders zijn nu. Die bijlessen zullen vast geen verschil hebben gemaakt, op de toets snapte ik er toch niks meer van." mompelt Ga-Yeong tegen zichzelf, ze haalt eens diep adem. Het meisje kijkt op als de leraar naast haar tafeltje stil blijft staan, een glimlach siert zijn lippen.
"Ga-Yeong, ik weet niet wat je gedaan hebt om het zo te krijgen, maar ik ben oprecht trots op je." de oudere man legt haar toetsblaadje voor haar op tafel neer, haar ogen flitsen meteen naar het cijfer dat met een rode balpen rechts in de hoek staat geschreven. Een glimlach vormt zich rond haar lippen.
"Niet te geloven, ik heb een 7.5..."
"Ik zou zeggen ga zo door, je hebt een enorme sprong gemaakt." meneer Jang geeft haar een schouderklopje en loopt dan verder naar de volgende leerling om die zijn toets te geven. Snel kijkt het donker harige meisje de door haar gemaakte toets door, ze telt alle punten op en checkt of de leraar haar het juiste cijfer heeft gegeven. "H-het klopt echt... Ik heb hem echt zo goed gemaakt..." mompelt Ga-Yeong die het zelf nog maar amper kan geloven. Ze vouwt haar toets blaadje op, pakt haar tas van de grond af en loopt dan het lokaal uit. Onderweg naar buiten stopt ze kort bij haar kluisje om haar jas er uit te pakken. Vanochtend toen ze van huis vertrok was het enorm koud, aan alleen haar uniform jasje had ze niet genoeg en dus had ze maar besloten haar winterjas er over heen te doen. Ze trekt haar donkere jas over haar uniform heen, doet haar tas op haar rug en loopt dan het school gebouw uit. Haar ogen heeft ze gericht op het papiertje in haar handen, hoe lang ze ook naar het cijfer staat het veranderd niet. Ze heeft het echt goed gezien. Kort knijpt ze zichzelf, om er zeker van te zijn dat ze niet droomt, maar dat is niet het geval. Ze is echt wakker.
Eenmaal buiten haalt het meisje eens diep adem, de frisse lucht zuigt ze naar binnen. Als ze even op kijkt om te kijken hoe druk het op het schoolplein is maakt ze vrijwel meteen oogcontact met een paar bekende bruine kijkers. De paar jaar oudere jongen staat op het parkeerterrein, met zijn rug tegen zijn auto aangeleund, zijn handen diep verstopt in de zakken van zijn lange, rood geruite, winterjas.
Zonder er echt bij na te denken rent Ga-Yeong op de jongen af. "Shinwon!" roept ze waardoor hij verschrikt naar haar opkijkt, met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij naar het meisje dat op hem af komt gerend. Nooit gedacht dat ze ooit zijn naam zou roepen en naar hem toe zou komen rennen. "Ga-Yeong he-" de donker harige stopt midden in zijn zin en blijft verstijfd staan als hij merkt dat Ga-Yeong haar dunnen armen om hem heen slaat en zichzelf tegen hem aandrukt. "Dankjewel Shinwon!" mompelt ze tegen zijn jas aan. "Voor wat?" vraagt hij verward, voor hem is het totaal onduidelijk waar deze actie vandaan komt. Het meisje laat hem los en laat hem vervolgens een papiertje zien. "Ik heb mijn cijfer van mijn Engelstoets terug! Kijk ik heb gewoon een 7.5! Allemaal dankzij jouw hulp!" Ga-Yeong glimlacht breed. Ook Shinwon kan een glimlach niet tegenhouden.
"Hey, je hebt het zelf gedaan! Jij bent degene die de toets heeft gemaakt." Shinwon woelt even door de haren van het meisje. "Ik ben trots op je Ga-Yeong."
De twee kijken elkaar aan, beide een glimlach op hun gezicht die meer lijkt te zeggen dan woorden ooit zouden kunnen. Ga-Yeong is erg dankbaar dat Shinwon haar zoveel heeft geholpen en Shinwon is super trots op haar.
Het lieve staar momentje tussen de twee wordt echter verstoord.
"Ga-Yeong, Shinwon? Jullie kennen elkaar?" Jisung kijkt van het meisje naar de jongen die minimaal een kop groter is dan zij is.
"Ah Jisung, daar was je al." Shinwon kijkt zijn jongere broertje kort aan. "Wacht eens even... Ga-Yeong is degene die je bijles geeft?" vraagt Jisung bij wie de puzzelstukjes langzaam op zijn plek vallen, hij wist dat ze moeite had met Engels maar nooit was het in hem opgekomen dat zij degene is die bijles krijgt van zijn broer.
Shinwon knikt. "Dat klopt."
"J-je bent de broer van Jisung?" vraagt Ga-Yeong die niet wist dat de twee familie zijn. Ze vond het al erg toevallig dat Shinwon dezelfde achternaam had als meneer Ko, maar omdat er wel meer mensen zijn met die achternaam had ze er niet heel veel achter gezocht. En nu realiseert ze zich waarom ze altijd al het gevoel had Shinwon zijn glimlach te herkennen, het is dezelfde lach als die van haar economie docent.
Shinwon knikt weer even.
"Oh, ik zie dat ik moet gaan. Anders ben ik straks te laat voor mijn bus. Ik spreek je later." merkt Ga-Yeong op nadat ze op haar horloge had gezien dat ze nog maar tien minuten heeft voordat de bus vertrekt. Ze maakt een snelle buiging als groet en loopt dan snel het plein af op weg naar de bushalte.
"Wat heb je gedaan om er voor te zorgen dat ze zo open tegen je is? Ik heb haar nog nooit zo zien glimlachen als dat ze net naar jou deed..?" Jisung kijkt de oudere jongen vragend aan.

"Let me be your love, I want to protect you
This love that is so warm
Baby, it's okay
From now on
I want you to be happy"