К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
เมื่อมื้ออาหารจบลง ร่างสูงก็รีบถามสิ่งที่ตนสงสัยมาตลอดในเวลาทานอาหาร
"เรื่องที่แม่พูดมา หมายความว่าไงอ่ะแม่" จองกุกมองไปที่คุณนายจอนที่ส่งยิ้มหวานให้เขา แต่สำหรับเขาคิดว่า รอยยิ้มนี้ช่างน่ากลัวซะจริงๆ...
"ฉันหาเมียให้แกเรียบร้อยแล้ว และต้องเป็นคนนี้เท่านั้นที่จะมาเป็นสะใภ้ตระกูลจอน"
"เห้ย! ได้ไงอ่ะแม่! เมียผม ผมก็ต้องเลือกเองดิ!"
"เห๊อะ! ถ้าแกเลือก ก็ไม่วายคว้าผู้หญิงนมโตไร้สมองมาน่ะสิ ฉันไม่รับย่ะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่าลูกกุก รับรองว่าคู่หมั้นที่แม่หาให้ ต้องถูกใจลูกแน่นอน"
"ต..."
"จองกุก แกก็อายุขนาดนี้แล้วนะ แต่แกยังทำตัวเสเพลไม่เลิก เพราะฉะนั้น ฉันจึงหาคนมากำหราบแก"
"แต่แม่ แม่จะให้ผมหมั้นกะใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ? อย่าว่าแต่ชื่อเลย แม้แต่หน้าก็ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำอ่ะ ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ"
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้ได้เจอวันนี้แหละ"
"ต...."
"หยุดเถียงฉันได้แล้ว และวันนี้ตอน4โมง เพราะน้องน่าจะเลิกเรียนประมาณนี้ และไม่ว่าแกจะทำอะไร แกต้องหยุด และไปรับน้องมาหาฉัน โอเค๊?"
"ห๊ะ! ยังเรียนอยู่? แม่! แม่คิดอะไรของแม่อยู่เนี่ย! เค้าไม่นินทาว่าผมเป็นเฒ่าหัวงูอ่อเนี่ย!"
"เลิกโวยวายได้แล้วย่ะ! และห้ามขัดใจฉันด้วย!"
"พ่ออออ"เมื่อจองกุกสู้คุณนายจอนไม่ได้จึงหันไปพึ่งประมุขของบ้าน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ....
"......." นายใหญ่ตระกูลจอนรีบหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็ว
"เข้าใจที่ดิฉันพูดมั้ยคะคุณจอนจองกุก"....
"เห้อ...ครับๆ..แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าต้องไปรับใคร หน้าตาแบบไหน"
"เดี๋ยวฉันจะบอกที่ที่จะให้ไปรับน้องที ที่รอที่ที่ฉันบอกเดี๋ยวน้องจะเดินมาหาเอง อ้อ น้องชื่อปาร์ค จีมินนะ"
"ไม่มีรูปหน่อยอ่อแม่"
"ไม่ย่ะ เรื่องนี้เซอร์ไพรซ์นะคะลูกขา แต่บอกได้เลยว่าน้องน่ารักมากกก"
"ผมเซอร์ไพรซ์ตั้งแต่แม่บอกว่าหาเมียให้ผมแล้วล่ะครับ..."
ВЫ ЧИТАЕТЕ
คลุมถุง kookmin
Художественная проза"จีมินจะนั่งตรงนี้" "จีมินจะเอาอันนี้" "จีมินจะกิน!" "จีมินจะไป"
