คลุมถุง kookmin

ตอนที่7พ่อของลูก

"ตัวนี้สวยมากเลย กิคิดว่าไง?"

"แต่กิว่าตัวนี้เหมาะกับมินนี่มากกว่า"

"จริงหลอ งั้นจีมินเอาตัวนี้ด้วย อ่ะพี่จองกุกถือ อย่าปนกันเชียวนะ เดี๋ยวจีมินหลง คิคิ"

ร่างสูงรับเสื้อผ้าจากคนตัวเล็กมาถือ ตอนนี้จอนจองกุกนักธุระกิจพันล้านได้กลายเป็นคนถือเสื้อผ้าให้ปาร์คจีมินไปแล้ว เท่านั้นยังไม่พอ คนตัวเล็กยังเอาเสื้อผ้าของเพื่อนมาให้คู่หมั้นของตนถืออีก เยี่ยมจริงๆปาร์คจีมิน

"กิว่าเราพอกันดีกว่ามินนี่ คนขับรถใกล้มารับกิแล้ว"

"อืมมม ก็ได้ ไปจ่ายเงินกัน"

"ทั้งหมด1,394,874วอนค่ะ(ประมาณ40,759บาท)"

"นี่ครับ"ยุนกิยื่นบัตรให้พนักงานและหยิบถุงเสื้อผ้าของตน

จองกุกยื่นเสื้อผ้าคู่หมั้นตนให้กับพนักงาน ส่วนปาร์คจีมินที่ยื่นหน้านิ่วคิ้วขมวดสร้างความสงสัยให้เพื่อนรักเพื่อนอย่างมาก

"มินนี่เป็นอะไร?"

"จีมินหิว..."

"อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"มือขาวซีดยกขึ้นมาบีบแก้มเพื่อนด้วยความมหมั่นเขี้ยว

"ทั้งหมด1,405,107วอนค่ะ(ประมาณ41,058บาท)"

"นี่ครับ"

ขณะมือเล็กของจีมินกำลังล้วงบัตรของตนนั้นก็มีมือปริศนายื่นบัตรให้พนักงานมาจากด้านหลังเขา ทำจีมินหันไปมองบุคคลด้านหลังทันที

"ช็อปกันพอแล้วใช่มั้ยหื้ม"มือหนาถือวิสาสะหยิบถุงเสื้อผ้าของคู่หมั้นตนมาถือ

"อื้อ กลับกัน"จีมินเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนรักเดินออกไปนอกร้าน

"อ้าวเห้ยไอ้กุก!"แต่เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าร้านก็มีเสียงปริศนาเรียกจองกุก ทำให้สายตาทั้งสามคู่หันไปมองทางต้นเสียง

"อ้าวไอ้โฮป มึงมาทำไรเนี่ย"และเสียงที่เรียกก็คือจองโฮซอก เพื่อนรักของจอนจองกุกนั่นเอง

"กูเซ็งๆว่ะ เลยมาเดินเล่นซักหน่อย ว่าแต่มึงเถอะไปพาลูกเต้าเหล่าใครเค้ามาล่ะเนี่ย"

โฮซอกถามเพื่อนรักตนพลางมองสองสายตาที่กำลังมองพวกเขาคุยกันอยู่

"คนนี้คู่หมั้นกู ปาร์คจีมิน ส่วนอีกคน..."

"นี่ยุนกิเพื่อนของจีมิน"ไม่ว่าเปล่า แขนบางรีบคล้องแขนเพื่อนตน ส่วนคนตัวซีดเอาแต่จ้องมองร่างสูงของโฮซอกไม่วางตา งือออหม่ามี๊ กิเจอพ่อของลูกแล้วว

"จองโฮซอกครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ร่างสูงของโฮซอกส่งยิ้มไปให้คนตัวซีด ส่วนมินยุนกิก็เขินตัวม้อวนกลับรอยยิ้มที่ส่งมาให้ตน

"ค...ครับ" 

จองกุกที่เห็นอาการเพื่อนของคู่หมั้นตนก็แปลกใจไม่น้อย เด็กที่หน้านิ่งๆดูไม่สนโลก พูดจาตรงสุดๆกำลังแสดงอาการเขินอายต่อหน้าเพื่อนเขา

มึงคงจะได้เมียเด็กเป็นเพื่อนกูแล้วว่ะโฮซอก...

"จีมินหิวแล้ว!"เสียงแว๊ดๆของปาร์คจีมินดังขึ้นพร้อมปากอวบๆที่กำลังเบะอยากขัดใจ

"งั้นกูกลับก่อนนะไอ้โฮป ปะหนู"ร่างสูงเอ่ยลาเพื่อนก่อนจะหันไปหาคู่หมั้นตัวน้อยของตน

"จีมินกลับก่อนนะกิ บ๊ายบาย"มือน้อยๆยกขึ้นมาโบกลาเพื่อนตน

"อื้อ บายมินนี่"

หลังจากที่เพื่อนรักเดินจากไป ก็พึ่งรู้ตัวว่ามีอีกคนยืนอยู่กับตน

"อ..เอ่อ"หัวใจของยุนกิเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อโดนร่างสูงจ้องมองมา

"ชื่อยุนกิใช่มั้ย? จะไปไหนต่อรึเปล่า?"

"ค..คือ"

"งั้นถ้าไม่รังเกียจ...เดินไปกับพี่หน่อยมั้ย?"

"อ..อื้อ"หัวเล็กพยักขึ้นลง ใบหน้าเล็กแดงปลั่ง เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้ไม่ยากนัก

"งั้นป่ะ"ร่างสูงเอื้อมไปจับมือเล็กอย่างถือวิสาสะ ส่วนคนตัวเล็กยิ่งหัวใจเต้นไปใหญ่ก่อนจะเดินไปตามแรงของร่างสูงโดยลืมไปว่า คนขับรถตนกำลังมา