¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
หน้ามหาลัยชื่อดังปรากฏร่างสูงของจอน จองกุก ยืนพิงรถหรูเพลิงก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ ไม่ได้สนใจสายตาหลายคู่ที่ของมาที่เขา .....
เวลาล่วงเลยสักพัก จองกุกรู้สึกแรงดึงยิกๆที่แขนเสื้อเขา ตาคมละจากหน้าจอโทรศัพท์ไปมองสิ่งที่รบกวนตน และนั่นทำให้เขาชะงัก....
"ใช่คุณจองกุกรึเปล่า..."เสียงหวานเปล่งออกมาจากปากอวบอิ่มน่าขบกัด ตาเรียวสวย กับจมูกเล็กจิ้มลิ้มองประกอบบนในหน้าของตนตรงหน้าทำให้คำนึงผุดขึ้นมาในหัวของร่างสูง
...สวย...
เดี๋ยว ผู้ชายหรอเนี่ย?!
"นี่ๆๆ ใช่คุณจองกุกรึเปล่า ตอบสิ!"นิ้วเล็กๆส่งไปจิ้มแขนแน่นๆของจองกุก ส่งผลให้สติจองกุกกลับมา
"อ เอ่อใช่ เธอคือปาร์คจีมินใช่มั้ย"
"อื้อ!"หัวกลมผงขึ้นลงเป็นคำตอบ
"อ่า ขึ้นรถสิ"ร่างสูงเดินนำคนตัวเล็กไปประตูอีกข้างพร้อมเปิดประตูรถให้ ก่อนจีมินจะเข้าไปนั่ง จองกุกปิดประตูพร้อมเดินอ้อมมาฝั่งคนขับก่อนจะขึ้นนักประจำที่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเขาขึ้นรถก็ทำเอาจองกุกตกใจ..
"เห้ย!!"ร่างสูงตกใจสุดขีดเมื่อปาร์คจีมินย้ายร่างอ้อนแอ้นของตัวเองมานั่งฝั่งคนขับ กลายเป็นว่าตอนนี้ ปาร์คจีมินกำลังนั่งตักจอนจองกุกอยู่
"จีมินจะนั่งตรงนี้"ร่างเล็กเอ่ยบอกพร้อมเอนตัวพิงอกกว้างของจองกุก
"จะบ้าหลอ แล้วพี่จะขับรถยังไง"
"ก็ขับไปสิ จีมินก็นั่งส่วนของจีมิน" จองกุกงงกับคนตรงหน้าไม่น้อย พึ่งเจอหน้ากันมานั่งตักแล้วเนี่ยนะ?
"นี่หนู พึ่งเจอหน้ากัน ไม่กลัวพี่บ้างเลยหรอ?"
จองกุกถามร่างน้อย ก่อนจะได้รับคำตอบโดยการส่ายหัวและ...
"กลัวทำไม ยังไงก็ต้องเป็นสามีของจีมินนี่นา"
นั่นแหละ ตอบคำถามเขาทั้งๆที่ก้มหน้าเล่นมือถือ ตอบแบบหน้าตาเฉย..ทำเอาจองกุกไปไม่เป็นเลยทีเดียว
ก็จริงของน้องมัน....
"เห้ออ..."ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้เด็กคนนี้นั่งตักตนและเคลื่อนรถออกไป
"จีมินจะไปหายุนกิ..." ขับไปสักพักก็มีเสียงหวานเปล่งออกมาจากปากอวบๆนั่น ยุนกิ? ใครวะ..
"ยุนกิเพื่อนของจีมิน..."ไม่ปล่อยให้ร่างสูงสงสัยนาน เสียงหวานก็เอ่ยให้คำตอบ
"แต่แม่พี่ให้พาหนูไปพบที่บ้านพี่นะ"
"จีมินจะไปหายุนกิ..."คราวนี้ไม่พูดเปล่า หน้าเล็กๆหันมาจ้องหน้าเขาอีก เห้อ...
"โอเค แต่อย่านานนะ เพื่อนหนูอยู่ไหนล่ะ"
"ห้างxxx..."
ใช้เวลาไม่นานรถหรูสีแดงเพลิงก็จอดที่ห้างชื่อดัง
เรียกได้ว่าช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดของชีวิตของจองกุก
เพราะอะไรน่ะหรอ ก็อิหนูที่ชื่อปาร์ค จีมินน่ะสิ นั่งบดๆเบียดๆจอนน้อยของเขาตลอดทาง เขาไม่เคยอดทนอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ
มีของขาวๆ หอมๆ นุ่มๆนั่งอยู่บนตัก แต่ทำอะไรไม่ได้....
ขาเล็กก้าวลงจากรถก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่ไม่ยอมลงจากรถสักที
"ทำไมไม่ลงมา?" เมื่อจีมินเอ่ยถามออกไป สิ่งที่ได้กลับมาคือหน้าตางงงวยของร่างสูง
"ให้พี่ไปด้วย?" หัวกลมๆผงกขึ้นลงเป็นคำตอบ
"เห้ออ...."และเป็นอีกครั้งที่ร่างสูงถอนหายใจ...
ESTÁS LEYENDO
คลุมถุง kookmin
Ficción General"จีมินจะนั่งตรงนี้" "จีมินจะเอาอันนี้" "จีมินจะกิน!" "จีมินจะไป"
