คลุมถุง kookmin

ตอนที่6สองคุณหนู

"ยุนกิอยู่ไหนนะ...ไหนบอกจะรอตรงนี้ไง"

เมื่อเข้ามาภายในห้าง จองกุกก็เดินตามหลังจีมินที่กำลังหาเพื่อนของตนโดยที่ไม่พูดไม่จา ต่างจากร่างเล็กที่เอาแต่บ่นพึมพรำถึงเพื่อนของตน ด้วยที่จีมินตัวเล็กและบอบบางไม่สมชาย แถมใบหน้าที่หวานจิ้มลิ้มและผิวขาวอมชมพูสุขภาพดี และจองกุกที่สูงกำยำ อีกทั้งหน้าตาที่คมคาย ประกอบบุคลิกที่ดูดี ดีกรีรองประธานบริษัทตระกูลจอน จึงทำให้เรียกสายตาจากคนรอบๆได้ไม่ยาก แต่ทั้งสองกลับไม่สนใจ จีมินที่กำลังตามหาเพื่อน และจองกุกที่เดินตามหลังจีมินต้อยๆ ทำให้ผู้คนแถวนั้นอดไม่ได้ที่จะชมว่าช่างเป็นคู่รักที่น่ารักเสียจริง แต่ก็ยังมีสายตาทั้งหญิงและชายมองมาด้วยความอิจฉา

"อ๊ะ! นั่นไง!" นิ้วเล็กๆชี้ไปที่ผู้ชายขนาดตัวใกล้เคียงกับตนที่อยู่ร้านชานมไข่มุก ขาสั้นๆ(?)รีบวิ่งไปหาเพื่อนตนโดยปล่อยให้จองกุกเดินตามไป แต่ด้วยที่จองกุกมีขนาดขาที่ยาวกว่า จึงทำให้ร่างสูงเดินตามคนตัวเล็กทัน

"กิจ๋าาา~~" จีมินพุ่งตัวเข้าไปกอดเพื่อนของตน ส่วนร่างสูงที่พึ่งตามมาถึงก็มองคนตัวเล็กกอดเพื่อนตนเต็มรัก และในหัวเขาก็คิดว่า...เด็กที่ชื่อยุนกินี่ตัวซีดชะมัด แถมน่าตาก็เหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลา อยากจะถามเหลือเกินว่ากลับไปนอนดีกว่ามั้ยนั่น.... แต่ก็ได้แต่คิดเท่านั้นแหละนะ....

"จีมินนี่ปล่อยก่อนซี่เราจะจ่ายตังง"เสียงง่วงๆของคนตัวซีดตอบเพื่อนตัวเล็ที่เอาแต่กอดตนไม่ปล่อย

"ก็เราคิดถึงกินี่" จีมินปล่อยเพื่อนตนให้เป็นอิสระ ตาเรียวมองเพื่อนตัวซีดที่กำลังจ่ายเงินและรับชานมไข่มุก

"คิดถึงบ้าไร เราพึ่งแยกกันหน้าม.เองนะ"

"ว่าแต่....คนข้างหลังจีมินนั่น ใครอ่ะ?"ยุนกิที่เห็นบุคคลด้านหลังจีมินที่ยืนมองพวกเขาคุยกันก็อดถามไม่ได้ด้วยความสงสัย

"นี่พี่จองกุก คู่หมั้นของจีมินที่เคยเล่าให้ฟังไง"

"อ๋อออ ว่าที่สามีของจีมินนี่เอง สวัสดีครับ ผมชื่อมินยุนกิ เป็นเพื่อนของจีมินนี่"คนหน้าง่วงกล่าวแนะนำตัวเองพร้อมโค้งตัวให้คนตัวสูง

"อ..เอ่อ ฉันจอน จองกุก ยินดีที่ได้รู้จัก"

"มินนี่เคยเล่าให้ฟังว่าอายุมากกว่าหลายปี นึกว่าจะเป็นตาแก่ลุงย้วยซะอีก"

"เอ่อ..." 

"ผิดคาด สเปคมินนี่เลย แน่น ล่ำ ใหญ่ยา...อื้อ!"

จีมินที่ได้ยินที่ยุนกิเอ่ยก็รีบยกมือไปปิดปากเพื่อนตนก่อนจะลากเพื่อนตัวซีดออกไป

ส่วนจองกุกที่เกิดมาไม่เคยเจอใครพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้ามาก่อนก็เล่นเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"เราไปช็อปปิ้งกันเถอะ! รีบตามมาด้วยล่ะพี่จองกุก"จีมินจับมือเพื่อนวิ่งออกไปโดยที่ไม่ลืมบอกคู่หมั้นของตนให้ตามไป จองกุกได้แต่เดินตามสองคุณหนูตัวเล็กอย่างจำยอม...