Omzumda iki el. Evet, ilk gördüğüm buydu. Sonrası mı? Üzgünüm..Sonrasını göremedim. Gözlerimi aldı. ''Oyuna başlıyoruz!'' İlk bunu duydum, ince ve cızlak bir sesti. Sonra duyduğum, sadece sessizlik.Garip, baskın bir koku, artık olmayan göz ve kulaklarımın yerinden akan bir sıvı.Sonra hiçbir şeyin kokusunu alamadım.Metalik, sert bir tat. Çok fazla, durmadan ağzımın içine doluyor, tadını sevmedim. Dilimde soğuk bir metal, ve keskin bir his.. Artık tat alamıyorum, sadece kanı yutuyorum.Artık kan mideme gitmiyor, boğazımdan akıyor..Son uvzum, acı.. Tekrar boğazımda aynı soğuk metali hissettim, içine girdi ve boyluca kesti. Artık beş duyu organımında işe yaramadığını hissediyorum. Son bir nefes daha... Ondan kurtulduğuma seviniyorum...Görüyorum iki göz ama kavramsız, duyuyorum ama sessiz, kokluyorum ama benzetemiyorum, tadıyorum ama tat yok.. Acıyor, tarifsiz.. Şeffaf, renksiz ve biçimsiz.. Göğsüme bir şey girdi..Sanırım bir.. orak.. Artık huzurluyum, hızla havada süzülüyorum, artık özgürüm..Gözlerim, dilim, kulaklarım, burnum ve herşeyim yerine gelmiş. Sevincini tadıyorum..Erken sevinmişim, önümde iki kapı.. Biri ışıltılı diğeri hiddetle alev püskürüyor. Ayaklarım seçimini yaptı.. Ateşi hissediyorum, giderek yaklaşıyorum.. Ateşli kapıda yine o vardı, dedi ki; ''Oyun daha yeni başlıyor ve hiç bitmeyecek..''
