Czy to na pewno przyjaźń?

~ 4 ~

Po paru godzinach patrol dobiegł końca

- Dzięki za dziś - powiedziałam

- Też dziękuje. Może pójdę z Tobą i pomogę Ci ustawić młodego?

- Nie, muszę sobie sama poradzić. Stracisz po prostu swój czas i tyle. Umów się z Julką póki nie jest za późno - uśmiechnęła się

- Chcesz abym był szczęśliwy prawda? To ja chcę Ci pomóc, okej? - Asia nie chętnie się zgodziła. Rozumiem znamy się parę godzin ale czuję, że muszę jej pomóc... Gdy dojechaliśmy na miejsce przed blokiem stała karetka, wyszliśmy z auta i mieliśmy już iść do klatki lecz Asia zaczęła nagle biec do karetki

- Co mu jest!? - spytała

- A kim pani jest?

- Córką

- Pani tata zasłabł - powiedział ratownik - Zatrzymał się! - krzyknął drugi

- Asia chodź - próbowałem odciągnąć brunetkę od karetki aby mogli normalnie pracować, po chwili przytuliłem ją mocno do siebie - Nie martw się wszystko będzie dobrze

- A jak nie?

- Nawet o tym nie myśl - przytuliłem ją jeszcze mocniej, czułem jak powoli moja koszulka robiła się mokra - Wsiadaj jedziemy za nimi - Wsiedliśmy do auta, Zatońska przez całą drogę patrzyła w jakiś punkt, złapałem ją za rękę - Będzie dobrze zobaczysz - Niestety nic nie odpowiedziała, w szpitalu byliśmy po paru minutach. Momentalnie poszliśmy do recepcji a potem pod salę.

- Dzień dobry co z tatą?

- Jego stan jest stabilny za parę minut powinien się obudzić - powiedział lekarz

- A czy ja mogę do niego wejść?

- Po badaniach, przepraszam muszę iść do innych pacjentów. Niedługo zajrzę do pana Zatońskiego.

- Widzisz, mówiłem Ci że wszystko będzie dobrze

- Dziękuje, że mi pomogłeś - brunetka przytuliła Szymona

- Polecam się na przyszłość - zaśmiał się

- Dobra, leć na randkę bo i tak dużo już czasu straciłeś

- Ale to nie jest stracony czas naprawdę. Chętnie z Tobą tu poczekam

- Nie musisz

- Ale chcę - Zatońska się uśmiechnęła

- To może opowiesz mi coś o ludziach z komendy jak i tak musimy czekać - zaśmiała się

Gdy skończyłem, Zatońska weszła do taty a ja postanowiłem pójść po kawę.