Czy to na pewno przyjaźń?

~ 7 ~

Usłyszałam krzyk Zielińskiego oraz strzał.. Wylądowałam na ziemii a po chwili dołączył do mnie Szymon. Odwróciłam się do bruneta i zobaczyłam na jego mundurze plamę krwi..

- Szymek patrz na mnie! - zaczęłam go delikatnie klepać po policzkach, w pewnym momencie jego powieki opadły.. - 00 zgłoś dla 07! - krzyknęłam do radia - Szybciej Jacek!

- Zgłaszam co jest?

- Wyślij nam szybko karetkę Szymek jest został postrzelony! Bez odbioru! - sprawdziłam czy oddycha. O boże! TYLKO NIE TO! On nie oddycha! Zaczęłam reanimację nie wiem kiedy, ale po moich policzkach zaczęły spływać łzy - Walcz jesteś silny! Nie możesz odejść z tego świata! Ty... Ty mnie uratowałeś! Musisz z tego wyjść! - czułam jakby ta reanimacja trwała wieczność Zieliński robił się coraz bardziej blady.. A jak umrze? Nie! Aśka wyrzuć z siebie te słowa on musi żyć! Po paru minutach usłyszałam, że karetka jest już blisko - Zaraz Ci pomogą wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze.. - cały czas sobie to powtarzałam nadal go reanimując. Ratownicy przejęli Szymona, zabrali go do karetki i ruszyli do szpitala, ja natomiast wsiadłam do radiowozu i również udałam się do szpitala. Po drodze złamałam chyba wszystkie przepisy drogowe. Po 10 minutach dotarłam na miejsce wbiegłam do szpitala jak nienormalna przez co zwróciłam na siebie uwagę wszystkich ludzi, którzy tam siedzieli. Ale nie obchodziło mnie to, teraz najważniejszy był ON! Recepcjonistka powiedziała mi, że taki pacjent jeszcze tu nie trafił.. Już miałam jej odpowiedzieć, ale moją uwagę przykuła karetka, która właśnie podjechała pod szpital. Po chwili ujrzałam ratowników przewożących Zielińskiego, który był cały we krwi.. Od razu do niego podbiegłam i złapałam za rękę, dojechaliśmy pod blok operacyjny w tym momencie musiałam puścić jego dłoń.. Teraz to co najgorsze.. Czekanie..