Senden Nefret Ediyorum(Baekhyun)

Bölüm 46

Evet arkadaşlar yeni bölümümüz geldi :D Önce ki bölüme sadece bir yorum yapılmış açıkçası üzüldüm :( Bu yüzden bu bölümden 6 yorum gelmeden yb yok (Böyle sınır koymayı hiç sevmiyorum ama sizde beni düşünüp lütfen yorum yapın) Her neyse bu bölüm bence çok güzel oldu :D Bu arada kapak nasıl olmuş kendim yaptım ;) İyi okumalar

Kaç saattir burda ağladığımı bilmiyorum.Baek'in telefonunu arıyorum ama kapalı.Tanrım kendimi ona affettirmem lazım. Chanyeol'un telefon numarasını tuşladım.Saat 12'yi geçmişti ama önemli bir meseleydi.Aradım aradım ama açan olmadı.Suho'yu aradım ama onu da açan olmadı.Diğerlerini de tek tek aradım ama kimse açmadı.Niye kimse telefonlarını açmıyor.Bu saatte de yatıcaklarını zannetmiyorum.E peki neden açan kimse yok.Tekrardan şansımı Sehun'un numarasından yana kullandım.3. çalıştan sonra açtı.Şükür.

Ben: Sonunda! Niye telefonlarınızı açmıyorsunuz yaklaşık yarım saattie size ulaşmaya çalışıyorum.

Sehun: ....

Ben: Alo Sehun cevap versene.

Sehun: Nonna.dedi ağlamaklı sesle.

Ben: E-efendim.

Sehun: Nonna hastaneye gelmen lazım.dediğinde kalbim durdu bir an.Yoksa Baekhyun'a bir şey mi oldu.

Ben: B-Baekhyun'a...bir şey mi oldu?

Sehun: Sen .... Hastanesine gel sadece.dedi ve telefonu suratıma kapattı.Hızla telefonu kapatıp odama çıktım.Hızlı bir şekilde üzerimi değiştirdim.Evden çıktım ve hastaneye gittim.Hastaneden içeri girince acil bölümüne yöneldim.Çocukların hepsi burdaydı. Chanyeol,Sehun,Luhan,Kai,Do,Lay,Xiumin,Kris,Suho,Chen,Tao.Hepsi burdaydı ama eksik biri vardı.Nerdeydi benim sevgilim.Çocuklar beni görünce yanıma geldiler.Hepsinin gözleri kızarmış,ağladıkları belliydi.Tanrım lütfen düşündüğüm şey olmasın.Lütfen.

Ben: Hayır.Hayır.Hayır.diye sayıklarken Sehun gelip bana sarıldı.Gözlerimden düşen yaşlar omuzlarını ıslatıyordu.Geri çekilip konuştum.

Ben: O iyi mi? İyi de mi Sehun?

Sehun: Durumunu bizde bilmiyoruz.

Suho: Motorla giderken fazla hız yapmış ve bir tır çarpmış.dediğinde gözlerim karardı.Benim yüzümden o kadar hız yapmıştı.Benim yüzümden o kaza olmuştu.Benim yüzümden. Yere çöküp ağlamaya başladım.Ellerimle yüzümü kapatıp hıçkıra hıçkıra ağladım.Çocuklar bana destek olmak istediler ama onları reddettim.Her şeyi gerçekten de mahvettim.Kendimden nefret ediyorum.Eğer ona bir şey olursa yaşayamazdım.Canım acıyordu.

Yaklaşık 2 saattir doktorun ameliyattan çıkmasını bekliyorduk.Arada dışarı çıkıp nefes almaya çalışıyordum ama Baekkiemin içerde öyle yattığını ve buna benim sebep olduğumu hatırlayınca nefes dahi alamıyorum.Sanki onunla birlikte bende ölüyorum.İlk yarım saatte o kadar çok ağlamıştım ki delirmiş gibiydim.Bir hemşire gelip bana sakinliştirici yaptığında anca kendime gelebilmiştim.Ameliyathanenin kapısı açılınca hızla yerimden kalktım ve doktorun yanına koştum.Çocuklarda benim gibi arkamdan koştular.

Doktor: Hastanın yakınları siz misiniz?

Ben: Evet.Durumu nasıl? diye sordum korkarak.

Doktor: Hasta buraya gelirken fazla kan kaybetmişti.Yolda gelirken bir kez kalbi durdu ama hayata geri döndürmeyi başardık.Buraya gelince yeterli kan takviyesi yapıldı.Kaburgasında ezilme,sağ kolu ve sol bacağıda kırılmış,Kafatasında da çatlama var.Şu an drumu stabil.Bir kaç gün içerisinde uyanmasını bekliyoruz.

Durumu iyi olduğu için sevinsem mi yoksa gelirken neredesye ölüyor olmasına üzülsem mi bilemedim.Sadece boş boş doktora bakabildim.Doktor gidince kendime geldim ve birbirlerine sarılan çocuklara tebessüm ettim.Sonuçta şu an hayattaydı ve gözlerini açacaktı.Açmalıydı.