ÜSTEĞMENİM (RAFLARDA)

🕊️1

Merhabalar efendim, buraya önemli bir duyuru bırakıyorum. Okumadan geçmeyin lütfen :)

Üsteğmenim'e ben küçük sayılacak bir yaşta yazmaya başladım. Daha sonra bundan üç yıl önce kitabım basılmak istendi fakat o dönemler de başına oturup en ince ayrıntısına kadar düzenleyebileceğim bir vaktim yoktu maalesef ki. Eh, hâl böyle olunca da kitapta eksiklerim çoktu. Ben yayınevime güvenerek, yanlışlarımı düzelterek ve eksiklerimi tamamlayarak yol alırız zannederken hiç de öyle bir durum olmadı.

Ve, bir şekilde Üsteğmenim sizlerle buluştu. Fakat içime sinmeyen çok fazla şey vardı. Ben de ikinci kitabım çıkarken birinci kitabımı da düzenlerim tekrardan basım olur diye düşündüm ve bu işe koyuldum. Birinci kitabımız düzenleniyor. Tabi bu durum olurken, kitaptan çıkan sahneler ve eklenen sahneler mevcut.
Fakat kurgu da herhangi bir değişiklik söz konusu değil.

İlk bilgilendirmeleri Instagram hesabımdan yapıyorum ve kitabın düzenlenmiş bölümlerin paylaşımını da ilk oradan duyuracağım.

Sizleri bu konu da bilgilendirmek istedim.

Buradan yeni formatında olan Üsteğmenim'i okuyabilirsiniz.

Tekrardan söylüyorum, ikinci kitabımız çıkarken ilk kitabımız da bu yeni yazmış olduğum ve düzenlediğim şeklinde çıkacak.

En güzel koruyana emanetsiniz 🌸

📖Bu kısma başladığınız tarihi alabilir miyim?

🌿Söylemek istediklerinizi de bu kısma alabilirim :)

İyi okumalar...

Instagram, @melikee_akbk

🕊️

Bölüm 1: Geşmişten Gelen Kırgınlıklar

"Hayat hepimize farklı şekilde sunar güzelliklerini. Burada önemli olan sunduğu güzelliklere karşı kör olmamak. Küçük Prens'in yazarı Antoine de Saint-Exupéry'nin de dediği gibi, 'Gözler kördür. İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman gerçeği görebilir.' Yüreğimizle bakmalıyız hayata ve bize sunduklarına."

🕊️

Karanlık bir sokağın içindeydim. Önümü göremiyor, nereye gittiğimi bilmeden yürüyordum. Korku denilen duyguyu bedenimden atalı çok zaman olmuştu. Bünyem de öyle bir duyguya yer yoktu artık.

Bir rüyanın içinde olduğunu hissediyor ama gözlerimi açıp uyanamıyordum. Yanı başımda duran, sönen sokak lambasının yanından geçtiğim vakitte aydınlandı. Sokak da biraz daha loş bir ortam oluşmuş, biraz daha önümü görür olmuştum. Tekrardan ilerledim. Bir diğer sokak lambasının yanından geçerken o da yandı. Daha sonra ne olduğunu anlamadan tüm sokak lambaları yandı ve sokak aydınlandı. O sıra gördüm işte. Ailem'i...

Annem, babam ve kız kardeşim, biraz ilerimde; yüzlerinde ki tebessümleriyle öylece beni izliyorlardı. Gülümsedim. Uzun bir zaman olmuştu, onları görmeyeli.

Onlara ilerlemek hatta koşmak istedim. Onlara sıkıca sarılmak, biraz da olsa Özlem giderebilmek.
Bunun için adım attım ve onlarda bir adım geriye gittiler. Ben adım attıkça onlarda uzaklaşıyordu. Kafamı iki yana salladım. Bunun olmasını istemiyordum. Onları bir kez daha kaybetmek istemiyordum. Fakat ulaşamadım. Işıklar tekrar söndü. Ben olduğum yere oturdum ve sonra o karanlık sokaktan çekildim.