ယောက်ျားပျက်။

ယောက်ျားပျက် (၁၀)

ေကာင္း သေဘာက်စြာ ရီလိုက္မိရင္းက
"အဲဒါကေတာ့ အကို႕သေဘာပါဗ်ာ က်ေနာ္တို႕ အလုပ္က ည ၁၁ နာရီထိ လုပ္ရတာ အခုမွ ၄ နာရီပဲ ရွိေသးတယ္"
"အင္း အိုေခေလ အဲဒါဆို ကိုအျပင္ထြက္ေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုမင္းသန္႔ အခုလို လာအားေပးတာ ေက်းဇူးပါဗ် ေနာက္လဲ လာအားေပးပါဦး"
"အင္း အၿမဲမလာႏိုင္ေပမယ့္ မင္းရွိေနသေရြ႕ေတာ့ မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ေနဦးမယ္နဲ႕ တူတယ္"
ေကာင္း ျပံဳးျပရင္း ေခါင္းသာ ၿငိမ့္ျပ လိုက္ပါေတာ့ရဲ႕။ တကယ္လဲ မင္းသန္႔ေမာင္က ဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုး က ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ ေအးေအးေဆးေတး ထိုင္ခါ ေစာင့္ေနတာ ေကာင္းေတြ႕ရပါတယ္။ အေပၚထပ္ ကေနေခ်ာင္းၾကည့္တာမို႕ မင္းသန္႔ကေတာ့ မသိေပ။
အစကေတာ့ ေကာင္းကို မာနႀကီးလို႔ ဆိုၿပီး ၾကည့္မရ ခဲ့တဲ့ မင္းသန္႔ အခုေတာ့ ေကာင္းနဲ႔ ခင္မင္ဖို႕ ထိုင္ေစာင့္ေနတာတဲ့။ ေကာင္း ေက်နပ္စြာ ျပံဳးမိတယ္။ အႏိုင္အရႈံးတြက္ မဟုတ္ပါဘူး နားလည္ေပး ႏိုင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေပၚလာလို႕ပါ။ ေကာင္း ခနနားၿပီး ဧည္သည္ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေတာ္နဲ႕ အခန္းမဝင္ရ ပဲ ထမင္းစားခါနီး ည ၆ ခြဲေလာက္မွာ အခန္းျပန္ဝင္ရ တာမို႕ ၈ နာရီေလာက္မွ ၿပီးပါေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ သတိတရ မင္းသန္႔ကို သြားေခ်ာင္းေတာ့ ရွိေနေသး တာမို႕ ေကာင္း အံ့ၾသလို႕ သြားရပါေတာ့တယ္။
"ေကာင္း ေန႕လည္က ဧည့္သည္နဲ႕ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ ၾကေသးလဲ သူအေရွ႕မွာ ခုထိ မျပန္ေသးဘူး"
အနားကိုေရာက္လာတဲ့ ကိုျမတ္သူ အေမးေၾကာင့္
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိုျမတ္ သူက ေကာင္းနဲ႕ တစ္ေက်ာင္းထဲပါ အခုလဲ ေကာင္းနဲ႕ စကားေျပာခ်င္လို႕ ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနတာ"
"ဟ့ ဇြဲေကာင္း လွခ်ည္လား ဒါမ႐ိုးသားဘူးေနာ္ ဟဲဟဲ"
"ဟာဗ်ာ ကိုျမတ္ကလဲ ေယာက္်ားခ်င္းႀကီးကို မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ"
ကိုျမတ္က ျပံဳးခါ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး
"ဒါက ဓမၼတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သာယာလာရင္လဲ အပင္ပန္းခံၿပီး ႏွလံုးသားကို မလိမ္ညာပါနဲ႕ ႐ိုးသားစြာ လက္ခံလိုက္ပါ"
ကိုျမတ္စကားေတြက အဆန္းေတြမို႕
"သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ တစ္ခုခုကို သိလိုက္သလိုပဲ"
"ဟုတ္တယ္ ေကာင္းရဲ႕ လူဦးေရ အရမ္းတိုးတက္ေန တဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွ လူပီသ တယ္လို႔ ကိုေတာ့မထင္ဘူး လူသားဆန္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိေနဖို႕ပဲ လိုအပ္တာပါ သဘာဝက်တယ္ မက်ဘူးဆိုတာ ဝဋ္ေႂကြးပါလာရင္ ေက်ေအာင္ဆပ္ရမွာ ထံုးစံပဲေလ"
ႉကိုျမတ္ေျပာတာေတြ ေကာင္းသိပ္နားမလည္ေပမယ့္ မွတ္သားထား ေခါင္းထဲမွာေတာ့ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ
"ဟုတ္ကဲ့ ညီ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ ကိုျမတ္ ဗိုက္လဲစာ ေနၿပီမို႕လို႕"
"ေအးပါ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတာလဲ ပါတယ္ေတာ့ လုပ္လိုက္ ဟားဟား"
"ဟာဗ်ာ အကိုကလဲ"
ေကာင္းေရအျမန္ခ်ိဳးကာ ကိုလေရာင္ကို ထမင္းသြား စားဖို႕ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဆိုင္အျပင္ကို ထြက္လာလိုက္ ပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႕ ေကာင္းနားကို မငိးသန္႕ ေရာက္လာခါ မ်က္ႏွာကလဲ ရႈံ႕မဲ့ေနတာမို႔
"ဘာျဖစ္တာလဲ အကို မ်က္ႏွာကလဲ ရႈံ႕မဲ့ေနတာပဲ"
"ဗိုက္စာလို႕ ေကာင္းေရ အူေတြေတာင္ လိမ္ေနၿပီ လားမသိဘူး ေန႔လည္စာကို မစားရေသးတာ"
နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈ နာရီခြဲေနၿပီမို႕
"ဟာဗ်ာ ေနာက္ေတာင္ၾကေနၿပီ ဘာလို႔ ဒုကၡခံျပီး ေစာင့္ ေနတာလဲ တစ္ခုခုသြားစားတာ မဟုတ္ဘူး"
အဲဒိေတာ့မွ မင္းသန္႕က
"အင္း ေကာင္း ထမင္းစားထြက္လာမွ အတူစားမယ္ ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနတာ လာ အျမန္သြားၾကမယ္"
ေကာင္း ေက်နပ္စြာ ျပံဳးမိျပန္ပါတယ္။
"ခမ်ား လူလည္ႀကီးေနာ္ ဟားဟား"
တကယ္ပဲ အဲဒိညမွာတင္ သူတို႕က အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ မင္းသန္႔ကလဲ ေကာင္းကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္ခါ အရမ္းလဲ ခင္ရွာပါတယ္။ ေကာင္းအတြက္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏြယ္တစ္ပင္ ျမင္တစ္ပင္ အားကိုးခင္မင္စရာ အကိုတစ္ေယာက္ပမာ သေဘာထားခဲ့ ရတာပါ။
ေကာင္း ဒုတ္ိယႏွစ္ တက္ေတာ့ မင္းသန္႕က ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းမွာလဲ အၿမဲတမ္းေတြ႕ ျဖစ္ၾကတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ေကာင္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သူငယ္ခ်င္းက မင္းသန္႔ေမာင္ပါပဲ။
ဒီေန႕ စာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီးတာနဲ႕ ေကာင္းေကာ မင္းသန္႔ပါ အတူၿပီးတာမို႕ ႏွစ္ေယာက္သား မုန္႕စားဖို႕ Hot Pot ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မင္းသန္႕ကပဲ ေကာင္းကို အစစအရာရာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးၿပီးေတာ့ စားေနရင္းက
"ကို ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး တာနဲ႕ ကို႔အကိုဝမ္းကြဲ ရွိတဲ့ စကၤာပူက္ို အလုပ္သြားလုပ္ရင္း ေက်ာင္းထက္ တက္မလို႕ စီစဥ္ထားတယ္ ေကာင္း"
ပါးစပ္ဝနားေရာက္ေနတဲ့ မံုညႈင္းရြက္ေလးပင္ တံ့သြား ရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာလဲ ဟာခနဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကဘာ မွ ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိဘူး မဟုတ္လား။
"ေကာင္းပါတယ္ ကိုမင္းသန္႔ရ မိုက္တာေပါ့ ညီေတာ့ အေမက တစ္ေယာက္ထဲမို႕ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕ မစဥ္းစား ေတာ့ဘူး"
"ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ မစဥ္းစားရင္ေတာင္ ဒီအလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ဖို႕ေတာ့ ကို ေတာင္းဆိုပါရေစ ေကာင္း"
ေကာင္း ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"လူအထင္ေသးခံ အပင္ပန္းခံၿပီး ဘယ္သူက လုပ္ခ်င္ မွာလဲ ကိုမင္းသန္႕ရယ္ လက္ရွိအေန အထားအရ ကို႕အတြက္ အဆင္ေျပေနလို႕ သာလုပ္ေနၾကတာပါ"
"အင္း အဲဒါပဲ ေျပာမလို႔ ကို ဟိုေရာက္သြားရင္ ေကာင္းအတြက္ လတိုင္းေငြပို႕ေပးမယ္ ကို႕ အိမ္က တျပားမွ ပို႕စရာ မလိုဘူးေလ ပိုက္ဆံရတာနဲလဲ တျခားအလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ပါလား"
ေကာင္း တူေလးကို ေႂကြပန္းကန္ျပားေလးေပၚ ျပန္ခ် လိုက္ရင္းက ေခါင္းကို ေျဖးညႈင္းစြာ ခါယမ္းၿပီး
"က်ေနာ္ လက္မခံဘူး ကိုမင္းသန္႕ ဒိတိုင္းေတာင္ လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲ့ရဲ႕ရႈံ႕ခ် အပစ္တင္ေနၾကတာ အဲဒိလိုသာ လက္ခံလိုက္ရင္ ပိုဆိုးကုန္မွာေပါ့"
"ဘယ္သူက သိမွာမို႕လဲ ေကာင္းရယ္"
"က်ေနာ္သိတယ္ေလ အကိုလဲသိမွာပဲေလ ထားပါဗ်ာ ကိုမင္းသန္႕ ေစတနာကို က်ေနာ္ နားလည္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ တစ္ခုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာျပ ႏိုင္ပါတယ္ အဲဒါက က်ေနာ္ ဒီဆိုင္မွာ လုပ္တာ က်ေနာ္ဘြဲ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေနာက္ဆံုးပဲ ဆိုတာပါပဲ"
"ေကာင္းရယ္ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြနဲ႕ ဘာလို႕အဲ့ ေလာက္ထိ မာနေတြ ႀကီးေနရတာလဲ သူစိမ္းေတြလား ကိုတို႕က"
"ခင္မင္ၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္ တအူတံုဆင္း မဟုတ္ရင္ အားလံုးက အရင္းႏွီးဆံုးသူစိမ္း ေတြပါပဲ ကဲပါ စားမွာ သာစား ကိုမင္းသန္႔ သြားရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ ပို႔မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
"ေကာင္းရာ မင္းက တစ္ခါတစ္ေလ ၾကေတာ့ မမိုက္ဘူး ကို႕ကို အခုထိ မေႏြးေထြးသလိုပဲ"
"ဟားဟား ျဖစ္ရမယ္ ကိုမင္းသန္႕ကေတာ့ ကေလး က်ေနတာပဲ က်ေနာ္ တျခားဘယ္သူနဲ႕ ဒီလို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရီရီေမာေမာ ေျပာဆိုေနတာ ျမင္ဖူးလို႔လဲ က်ေနာ့္ အေမၿပီးရင္ ကိုမင္းသန္႕က ပထမဆံုးပဲ"
"ေအးပါကြာ ထားလိုက္ပါေတာ့ စားေရာ့"
"အကိုလဲ စား ဟီးဟီး"
မင္းသန္႔က ေကာင္းကို ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး ထည့္ေပးေပမယ့္ ေကာင္းက ေျပာင္းဖူးကို ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေျပာင္စပ္စပ္ လုပ္ျပလိုက္ေတာ့မွ
"ဟင္း ေစတနာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေန"
"ဟားဟားဟား"
တကယ္တမ္း မင္းသန္႕ စကၤာပူ သြားမယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ေကာင္း ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္း ဝမ္းနည္း ျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္းသန္႔ စိတ္ညစ္မွာ စိုးလို႕ ေကာင္း ေျပာင္ျပ ရီျပေန လိုက္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ စို႕နင့္ခါ ေၾကကြဲေန ရပါတယ္။ ေကာင္း အတြက္ ဘယ္ေတာ့ မ်ားမွ အေဖာ္ေကာင္း ဆိုတာ ရွိလာမွာလဲ။ ခုလဲ မင္းသန္႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးခါ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္ ပဲရွိေသးတယ္ ခြဲရျပန္ဦးမယ္။ ေကာင္း အရင္ဘဝက ဘာမေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့လို႔ ဒိေလာက္ထိ ကံဆိုးရတာလဲ။
ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းသန္႕ တစ္ကယ္ပဲ စကၤာပူကို သြားဖို႕ လာႏႈတ္ဆက္ပါေတာ့တယ္။ ေကာင္းစီလာရင္းက ေကာင္းကို အခန္းဝင္ဖို႕ မင္းသန္႕က ေျပာလာတာမို႕ ေကာင္း လက္ခံလိုက္ပါ တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ႏႈိပ္ေပးေနရင္းက ေကာင္း အားအင္ေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ လာသလို လက္ေတြကလဲ အရင္ကထက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အားစိုက္ေနရပါတယ္။
မင္းသန္႕ ေမွာက္ခါ အႏႈိပ္ခံေနရင္းက ေျပာမယ့္ စကားေတြ ရင္ဘတ္ထဲက မထြက္ေတာ့ေပ။ ေကာင္း ကို ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္ ေခ်ာၿပီး ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ေကာင္းက ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ေနရတာ မင္းသန္႕ ရင္ထဲမွာ မခ်ိလွေပ။
ႏႈးညံ့တဲ့ သူ႕လက္ေလးေတြနဲ႕ ႏႈိပ္ေပး ေနရင္းက ေက်ာေပၚကို သူ႕ေႁခြးစက္ေလး တစ္စက္ က်လာခ်ိန္ မွာေတာ့
"ေတာ္ပါေတာ့ ေကာင္းရယ္"
မင္းသန္႔ လွဲေနရာမွ ထထိုင္ခါ ေကာင္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ဟင္ ေကာင္း မင္းငိုေနတာလား မငိုပါနဲ႕ ေကာင္းရာ မငိုပါနဲ႕ကြာ"
မင္းသန္႕ ေကာင္းကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားလိုက္ ေတာ့ ေကာင္းက ပိုၿပီး ရႈိက္ႀကီး တငင္ငိုခ်လိုက္ ပါ ေတာ့တယ္။
"ေတာ္ေလာက္ၿပီ ေကာင္းရယ္ မင္းတအား ပင္ပန္းေနမယ္ ေနာ္ တိတ္ေတာ့"
"ဟင့္ က်ေနာ္ႏႈိပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ကို ပထမဆံုး နားလည္ေပး ခဲ့တာ အကိုပါ လူေတြကို ေၾကာက္တဲ့ ၾကားက ပထမဆံုး က်ေနာ္စၿပီး အကိုပါဗ်ာ အစ္ အခု အကိုကလဲ က်ေနာ့္ကို ထားခဲ့ အင့္ ထားခဲ့ ျပန္ဦးမယ္ဗ်ာ အီးဟီးဟီး က်ေနာ့္ ဘဝက အရမ္းကို အထီးက်န္ ဆန္လြန္းတယ္ အကိုရာ က်ေနာ္ဘာလို႕ ဒီေလာက္ ကံဆိုးေနရတာလဲ ဗ်ာ အီးဟင့္"
မင္းသန္႕ တကယ္ပဲ မ်က္ရည္က်မိ ပါတယ္။ ေကာင္း ရယ္ အရြယ္နဲ႕ မမွ်တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ မင္းကို အကို သနားလိုက္တာ။
"အကို႕ကို တကယ္ခင္ရင္ မင္းဘဝကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ က်ိဳးစားပါေနာ္ ညီေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ အကို က်ေနာ္ ကတိေပးပါတယ္ က်ေနာ့္ အေပၚမွာ တကယ္ ေစတနာရင္းနဲ႕ ခင္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္လဲ ေက်းဇူး အရမ္းတင္ ပါတယ္ဗ်ာ က်ေနာ္ က်ေနာ္ အကို႕ကို အရမ္း ခ်စ္တယ္ အီး ဟီးဟီး"
မင္းသန္႕ ငိုေနတဲ့ ေကာင္းရဲ႕ ေခါင္းေလးက္ို ပုခံုးၾကား ထဲ ဆြဲသြင္းခါ ေခါင္းျခင္း ပြတ္ရင္းက မ်က္ရည္ တို႕ က်ေနရျပန္ပါတယ္။
"မင္းက ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ မေျပာင္းလဲတဲ့ ကို႕ရင္ထဲ က တစ္ဦးတည္းေသာသူ ကိုအရမ္းခ်စ္ရတဲ့ ညီေလး ပါ ေကာင္းရယ္"
ရွားပါးလွတဲ့ ေကာင္းအတြက္ တစ္ဦးတည္းေသာ မိတ္ေဆြ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ တစ္ေယာက္ အနားမွာ မရွိေတာ့ တာေကာင္းအတြက္ေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ နစ္နာမႈ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ေကာင္း ငိုေနမိပါတယ္။ ဝမ္းနည္းစြာ .... ႏွေျမာတသစြာ ..... နဲ႕ေပါ့။
မင္းသန္႔ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့။
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ Junction City ႀကီးရဲ႕ City Mart စာအုပ္ေကာင္တာမွာ ေကာင္ေလး တစ္ခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြ အသည္းအသန္ ရွာေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က
"ဒီက ဝန္ထမ္းကို ေမးၾကည့္လိုက္ပါကြာ ေတြ႕မွ မေတြ႕ပဲ ဟာကို မင္းကလဲ"
"ေအးကြာ မထူးဘူး ေမးၾကည့္လိုက္မယ္"
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အေရာင္းဝန္ထမ္း ေကာင္မေလးကို လွမ္းေခၚ လိုက္ခါ
"အစ္မ အသစ္ထြက္တဲ့ စာေရးဆရာ #ေကာင္းထက္ေက်ာ္ ရဲ႕ #ေယာက္်ားပ်က္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ မရွိဘူးလားဗ် မတင္တာလား"
ေကာင္မေလးက ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"အဲဒိစာအုပ္က ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကမွ ထြက္တာ Best Seller ထဲ တန္းဝင္သြားတာ အကိုေရ ဒီမွာမရွိေတာ့ဘူး မွာလို႕ကို မရေတာ့တာ အျပင္က စာအုပ္ဆိုင္ေတြ မွာသာ လိုက္ရွာေတာ့ ညီမေတာင္ ဟိုေန႕ကမွ ေနာက္ဆံုး က်န္တာေလး ဝယ္ပစ္လိ္ုတာ မရမွာစိုးလို႕"
"ဟူး ရွာၿပီးၿပီ ေမာေနတာပဲ မရလို႕ စိတ္ညစ္လိုက္တာဗ်ာ ဖတ္တာက လိုင္းေပၚကေန ဖတ္ၿပီးၿပီ သိမ္းထားခ်င္တာ ဒုကၡပါပဲ"
စာအုပ္တန္းရဲ႕ ထိပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္းကို သူတို႕ မသိၾကပါဘူး။ ေကာင္းသူတို႕ ေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္းက စိမ့္က်လာတဲ့ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္တို႕ကို မ်က္ေတာင္ေလးနဲ႕ ပုတ္ခတ္ခါ ဖယ္ရွား လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္နား သြားခါ
"စာအုပ္ လိုခ်င္ရင္ အကို လက္ေဆာင္ေပး လို႔ရမလား အကို႔မွာ တစ္အုပ္ေတာ့ ပါတယ္"
ေကာင္းေလးေတြေကာ ေကာင္မေလးပါ သူ႕ကိုၾကည့္ လိုက္ၾကၿပီး ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က
"အကိုက ဆရာေကာင္းထက္ေက်ာ္ လားဟင္"
ေကာင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာနဲ႕ စို႕တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ တို႕ကို မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ခါ ဖယ္ရွားရင္း အားယူခါ ေခါင္းၿငိမ့္ျပံဳးျပလိုက္ ပါတယ္။
"ဟာဗ်ာ ဝမ္းသာလိုက္တာ အကိုရာ အဲဆရာရာ က်ေနာ္ ရွာရတာ တန္သြားၿပီ ဟားးး ေပ်ာ္လိုက္တာ ေဟ့ေကာင္ ငါဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေရးတဲ့ ဆရာကြ ေပ်ာ္လိုက္တာကြာ"
ေကာင္း စာအုပ္ကို ထုပ္ခါ
"ညီေလး နာမည္ေျပာျပလို႕ ရမလား"
"မင္းသန္႕ေမာင္ေမာင္ ပါအကို"
စာအုပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးဖို႕ နာမည္ေရးမလို႕ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္ လက္တို႕က တြန္႔လို႕ သြားရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ " မင္းသန္႕ေမာင္ေမာင္အတြက္ အမွတ္တမဲ့မွ အမွတ္တရသို႕" လို႕ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးခါ ေပးခဲ့ လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ရင္ထဲမွာလဲ ကိုမင္းသန္႕ကို နင့္နင့္နဲနဲ သတိရလို႕ ေနမိပါေတာ့တယ္။