Right Now

Tomorrow

Yarın diyorum kendime..

Yarın ya ölürse birileri?

Yarın ya ben ölürsem?

Yarın ya giderse birileri uzaklara. Hiç haber vermeden..

Yarın ya ben gidersem uzaklara, hiç istemeden, pat diye..

Ya bugün korkumdan söyleyemediğim şeyler için, yarın çok geç olursa?

Ya bugün yapamadığım için, hayatımın sonuna kadar asla yapamayacağım şeyler olursa..

"Ne olursa olsun ben yanındayım."

" Eğer anlatırsan sana yardım edebilirim."

"Söylersen rahatlarsın."

"Yardım etmeye çalışanları gördükçe mutlu olursun."

Yalan.

Anlatırsam, kimse yanımda olmaz.

Kimse beni anlamaz

Kimse bana yardım etmez.

En önce, sen gidersin hem de...

Ardına bile bakmadan, bana onca şeyi demene rağmen gidersin..

İşte bu yüzden, unutuyorum yarını. Uyandığımda kimin yaşayıp kimin yaşamayacağını bilmediğim gerçeğini unutuyorum.

İstiyorum, ağzımı açıp gözlerimi yummayı..

Sonuna kadar çığlık atarak anlatmayı

Herkes her şeyi bilsin, umrumda değil demeyi..

Ama korkuyorum, sonrasından..

Tepkilerden, karşılıklardan, söylenileceklerden...

Her şeyden, korkuyorum..

Korkuyorum da işte,

Yine de engel olamıyorum kafamdaki deliye.

Yine de unutturamıyorum gerçekleri kalbimdeki deli cesaretine..

Konuşup duruyor kafamda öyle.

Uyutmuyor beni. Ne geceleri, ne gündüzleri..

Fısıldıyor sürekli kulağıma, başka sesleri duymama izin vermiyor hiç.

Ne fısıldıyor  biliyor musunuz?

"Ya Yarın uyandığında, her şey için çok geç olursa?"