KALINTI

12.Bölüm: HARİS

Les Discrets - Song For Mountains

12. Bölüm: HARİS

Sinirlerim gerilmişti, tuhaf hissediyordum. Karmen hakkında düşünüyordum, anlattıkları çok ütopik şeylerdi ancak bir kısmım ona inanmak istiyordu. Nedenini biliyordum, onun şizofren olmasını istemiyordum ve zihnim bana oyun oynuyordu. Başka bir açıklaması olamazdı bunun.

Saat gece yarısını geçerken dayanamadım, üst kata çıktım. Birkaç odaya baktım, hepsi normal odalardı; ilk baktığımdan beri değişen hiçbir şey yoktu. Koridorun sonundaki iki kapılı odanın önünde durdum. Kapıyı açmaya çalıştım ancak açılmadı: İlkinde de olduğu gibi... Karmen'in bu odadan çıktığını görmüştüm, ondan sonra gelip tekrar mı kilitlemişti?

Fazla vakit kaybetmeden ayrıldım üst kattan. Mutfağa girdim kahve yapmak için.Bu gece biraz daha araştırma yapacaktım. Acıktığımı hissettim, akşam yemek yememiştim zaten. Kendime hızlıca bir sandviç yaptım, masanın üstüne bıraktım. Kahve makinesinden aldığım sürahiyle bardağımı doldurdum. Bu sırada mutfağın birden soğumasıyla irkildim. Sandviçimi alıp çıkmak için masaya döndüm. Ancak sandviç yerinde yoktu! Buraya koyduğuma emindim.

"Karmen?" dedim seslenircesine ancak hiçbir ses yoktu. İçimdeki huzursuzluk gittikçe büyüyordu.

Kalçamı tezgâha yasladım ve ellerimi kirli sakallarımda gezdirirken dikkatlice düşündüm. Evet emindim, az önce oraya koymuştum. Bu nasıl mümkün olabilirdi?

Karmen, bunun tek açıklaması onun gelip almış olmasıydı. Üst kata çıktım hızlı adımlarla. Kapısını bu sefer çalmadan açan ben oldum. Karmen, yatağında her şeyden habersiz yatıyordu. Üzerindeki battaniyeye sarılmıştı, derin uykuda gibiydi. Yine de emin olamadım, belki de o yapıyordu bunları.

Ona yakınlaştım, birden gözlerini açtı. Göğsü hızla inip kalkıyordu, iyi görünmüyordu.

"Karmen?" dedim yumuşak bir seste. Ses vermedi. Ona biraz daha yakınlaştım. Yataktan doğruldu. "İyi misin?"

"İ-iyiyim." Bir süre öylece yere baktı. Yatağına oturdum, solan rengine baktım. "Sen neden gelmiştin?"

"Sadece uyuyor musun diye bakmak istedim." Söylediğim yalana pek de inanmış gibi durmuyordu.

"Haris, o bir şey yaptı değil mi?" Nefesimi verdim, yine başlıyorduk. "Onu tanıyorum, seninle oynuyor. Bir avcının avıyla oynaması gibi. Dikkatli ol Ezel."

"Benim için endişelenme." Kendin için endişelen. "Rahatsız ettim gece gece, uyu sen." Yataktan kalkacaktım ki kolumu tuttu.

"Haris, son konuşmamızdan beri bana görünmüyor." Havuzdan sonraki krizden bahsediyor olmalıydı. "Onu özledim ve korkuyorum. Çünkü sinirli ve sen, beni ciddiye almıyorsun ama dikkat etmen gerek."

"Tamam Karmen, sırf senin için dikkat edeceğim." Elini hâlâ kolumdan çekmemişti. "İyi geceler," dedim ve geri çekildim. Cevap vermedi, göğsü hâlâ hızla inip kalkıyordu. Odasından çıktım, kendi odama girdim. Mutfakta olan şey aklımdan çıkmıyordu, düşünüyordum ancak düşündükçe daha da batıyordum.

Yatağa attım kendimi. Araştırma yapacak hâlim bile kalmamıştı, sadece gözlerimi kapattım.

Karmen Özekli

Onu özlemiştim, kaç gün olmuştu onu görmeyeli? Bir hafta olmuş muydu? Yıllardır ondan ilk defa bu kadar uzak kalıyordum. Bu sefer ikimiz de çok kırılmış, çok yıpranmıştık.