De Vervloekte Wapens

Hoofdstuk 6

Finn

Als ik de volgende dag wakker wordt begrijp ik er in eerste instantie niks meer van. Ik lig in een minuscuul kamertje, met drie meiden die bijna helemaal op draken lijken. Een van de meiden ligt bovenop me, haar kop die van mij tegen de grond drukkend. Een zwarte ligt naast me, helemaal tegen mij aan gedrukt. Een beige ligt op de zwarte, ook half op mij. Als ik dit zie moet ik enorm de moeite doen om mijn lach te onderdrukken. De meiden lijken vredig te slapen, dus blijf ik ook maar liggen. De beige, Madelief, is de eerste die in beweging komt. Ze ziet dat ik wakker ben, maar dat Amber en Janis nog aan het slapen zijn. Haar ogen stralen humor uit als ze mijn positie ziet. Geen wonder. Zij wordt niet door drie draken platgedrukt. Of half draken. Ik kan eindelijk normaal ademen als Janis haar kop optilt. Een paar kleine vlammetjes komen uit mijn snuit. Maar zelfs dan slaapt Amber gewoon door. Het is op dat moment dat Madelief en Janis het zat zijn. Ze rollen van me af en graven hun klauwen in. De drie rollen over de vloer tot ze alle drie hun stoom hebben afgeblazen. Ze zijn geen van drieën gewond, maar het korte gevecht zorgt ervoor dat ik wel mijn kop er weer bij heb. Als ze klaar zijn zeg ik: 'Goeie morgen zeg. Waarom vechten jullie zo vroeg?'

Janis kijkt om. 'Oh, ook goede morgen. Het is hoe wij snel wakker worden. We gebruikte eerst koffie, maar sinds we draken zijn kunnen we het niet meer verdragen. Dus dan maar een goede adrenalinestoot. Plus: dan wordt de slaapkop van ons ook snel wakker. In dit geval Amber. Wil jij dan niet meedoen?'

Ik wend mijn kop af. 'Nee dank je. Ik raak al snel genoeg gewond in de echte gevechten.'

De hulp komt nu vanaf een onverwachte hoek. Amber legt een arm op mijn schouder. 'We zaten allemaal ooit in het stadia waar jij in zit. We konden allemaal ooit een keer onszelf niet verdedigen. Maar nu heb je ons als rugdekking. Vergeet niet: als je samen werkt met ons zal je nooit meer verliezen.'

Janis grinnikt om Amber. 'Zo, Amber. Ben je nu zacht aan het worden? Dat had ik nooit van je verwacht!'

Amber gaat grommend over in de aanval. Na enkele minuten gaan ze weet uit elkaar. Madelief fluistert ondertussen in mijn oor. 'Maak je geen zorgen. Die twee vechten wel vaker. Ze raken nooit gewond en uiteindelijk gaat het weer goed tussen de twee. Kom. Er is iets wat we moeten doen.'

We lopen naar het magazijn. Voor de nacht hebben we alle vier onze wapens daar neergelegd. Madelief opent de doos van Amber en haalt de boog eruit. Die geeft ze aan mij. De boog is blauwzwart, met enkele vleugelvormige uitsteeksels. Dan pakt ze haar eigen boog. Van een van de planken haalt ze twee volle pijlenkokers. Eentje gespt ze om mijn borstkast, de ander om die van haar. De pijlenkoker zit nu aan mijn rechter zij, als een soort zwaardschede van de vroegere ridders. Dan loopt ze naar buiten. Buiten legt ze het uit. 'Niemand hier kan vechten met een zwaard. Aan de andere kant woon je met de drie beste boogschutters die ooit hebben geleefd samen. Het is daarom niet minder dan normaal dat je leert boogschieten. Wat ook wel helpt is het feit dat je een draak bent en we alle drie een drakenboog hebben.'

Ze wijst naar een knoest op een van de bomen. Ik begrijp meteen wat ze wil. Ik leg aan en trek de streng van de boog naar me toe. Dan laat ik los. De pijl verlaat de boog snel en schiet op hoge snelheid door de lucht. De pijl raakt de knoest in het midden. Madelief wijst dan naar een overvliegende vogel. Ik herhaal het zelfde proces. De vogel valt naar beneden. We blijven nog even oefenen, tot de pijlenkoker leeg is. Dan verzamelen wij de pijlen en gaan we weer naar binnen. 'Wat je nu hebt gedaan moet je onthouden. Als je een van onze bogen gebruikt dan kan je alles raken, zolang als je een leeg hoofd hebt. Waarom ik je eerst met een boog laat oefenen? Als je met dat zwaard van je gaat vechten dan zal het ongeveer hetzelfde werken. De magie in alle Vervloekte Wapens is gebaseerd op hetzelfde concept: als je het zijn gang laat gaan zal het zelf doen waar het voor bedoeld is. De gebruiker is niet meer dan een machine die het bestuurd. Net als bij de vleugels en het vliegen. We laten de vleugels hun werk doen, en sturen ze alleen bij wanneer we ergens anders heen willen.'

Daar reageer ik op. 'Waarom kan ik dan zelf ook controle over mijn vleugels krijgen?'

Ze kijkt verbaasd om. 'Je kan je vleugels besturen? Hoe?'

'Nou, ik lette op bij de eerste vlucht, welke spieren mijn lichaam gebruikte. Tijdens de tweede vlucht stuurde ik in het begin de spieren zelf aan. Maar bij de koerswijziging werd het toch te veel, dus gaf ik de controle terug.'

Janis en Amber komen de huiskamer binnen. Amber pakt haar boog van mij aan en maakt de pijlenkoker los. 'Madelief, wat is zijn score?'

Madelief legt haar boog op de bank en ploft ernaast neer. 'Drieëntwintig van de vijfentwintig. Niet slecht.'

Amber laat haar boog vallen. 'Wat? Drieëntwintig? Dat is goed! Jij hebt drie dagen geleden nog een maximum gehaald van eenentwintig!'

Janis pakt mijn arm en sleurt me mee naar buiten. 'Laat die twee maar. Zo meteen gaat het weer een gevecht worden. Dan kan ik je meteen het trucje laten zien dat ik al kan sinds ik mijn drakenboog heb.'