ေက်ာ့က်န္းယြိ၏ အိပ္ေဆာင္က ရွီနဥ္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေစသည္။ ထိုေနရာမွာ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္လွၿပီး အေရွ႕ဘက္မွ ေလမကာႏိုင္သလို အေနာက္ဘက္မွာလဲ မိုးယိုေနသည္မို႔ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေနထိုင္ရန္ မသင့္ေတာ္ေသာေနရာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ အိမ္၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ေတာ့ ခ်ဴလံုးေလးမ်ားခ်ိတ္ဆြဲထား၍ ေလေျပေလးမ်ားတိုက္ခတ္တိုင္း ညင္သာၿပီး သာယာလွသည့္အသံေလးမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္မွာ အေတာ္ေလးကဗ်ာဆန္လွသည္။ ထိုေနရာမွာ အေျခအေနတစ္ရပ္ထိ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ဖြာေနေသာ္လည္း တကယ္တန္း ဆိုးဝါးလြန္းလွသည္ထိေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
ေက်ာ့က်န္းယြိမွာ အခန္းေရွ႕စႀကႍလမ္းတြင္ ရပ္ေနၿပီး အေဝးတစ္ေနရာဆီသို႔ေငးကာ မည္သည္ကို ေတြးေနသည္မသိ၊ ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ ေရာက္ေနသည္ကို သတိမျပဳမိဘဲေနေလသည္။
ရွီနဥ္က သူႏွင့္ မနီးကပ္လိုသျဖင့္ အတန္ငယ္အကြာမွပင္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ "ဝမ္းကြဲသခင္ေလး....."
ေက်ာ့က်န္းယြိ ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူ၏ ပိတ္သားကာဦးေခါင္းကိုလွည့္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုစည္းေႏွာင္ထားေသာ ပိ္တ္သားတို႔သည္ ဦးေခါင္းအကာသဖြယ္ျဖစ္ေနၿပီး
မ်က္လံုးႏွင့္ ပါးစပ္ကိုသာျမင္ရေလသည္။ ထိုႏွစ္ေနရာမွလြဲ၍ က်န္သည့္ သူ၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို မျမင္ရဘဲရွိသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ေက်ာ့က်န္းယြိမွာ ရိယြင္က်ိဳင္းကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို သူ၏အိမ္ေရွ႕တြင္ျမင္လိုက္ရသည္မို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ေနသည္။
"ရိ သခင္ေလး"
သူ႔အသံမွာ ၿငိမ့္ေညာင္းညႇင္သာလွသည္။ သူ၏မပီမသ စကားသံေလးကို ေသခ်ာၾကားရျပီး နားလည္ႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ ရိယြင္က်ိဳင္းက တတ္ႏိုင္သမွ် နီးသထက္နီးေအာင္ တိုးကပ္လာေလသည္။
ဆန္႔က်င္ဘက္အေနျဖင့္ ေက်ာ့က်န္းယြိမွာ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ၿပီး တိုးျငင္းေသာအသံျဖင့္ "ကြ်န္ေတာ္က ေရာဂါဆန္းကူးစက္ခံထားရတာမို႔၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အနားသိပ္မကပ္ပါနဲ႔။"
