[Z]
ေက်ာ့က်န္းယြိ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အျပင္တြင္ရပ္ေနေသာ ရိယြင္က်ိဳင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ ေပၚလာမည္ဟု မထင္ထားေသာ သူကို ေတြ႕လိုက္ရသည္မို႔
သူအထိတ္တလန႔္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။
အိမ္အျပင္တြင္လည္း ေလမ်ားတိုက္ေနသည္မို႔ ေအးလွေပသည္။ ေက်ာ့က်န္းယြိမွာ အိမ္ထဲမွေန၍ ေတြေဝေနမိေသာ္လည္း သူ႕ကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ " သခင္ေလးရိ၊ အျပင္မွာ ေလေတြေအးပါတယ္၊ အထဲဝင္ထိုင္လွည့္ပါဦး။"
ရိယြင္က်ိဳင္း ေခါင္းညိမ့္ၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာေတာ့သည္။
ေက်ာ့က်န္းယြိက ခ်င္ကိုပိုက္ထားကာ ေျပာရခက္ေနဟန္ျဖင့္
" ကြၽန္ေတာ္က မနက္တိုင္း ဆုံးပါးသြားတဲ့မိခင္အတြက္ ခ်င္တီးခတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သခင္ေလးရိ နားဆူမွာကို စိတ္မရွိရင္ေတာ့ ထိုင္ပါဦးခင္ဗ်ာ။"
ရိယြင္က်ိဳင္း ေရွာင္အိမ္ေတာ္မွာ ေနေနသည္မွာ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ သည္အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ခ်င္သံကို ၾကားရမည္မွန္း အရင္ထဲကသိေသာ္လည္း ထိုသူက သီခ်င္းကို လြန္ေလရွာေသာ မိခင္ကို ဂါဝရျပဳဖို႔ တီးခတ္ေနခဲ့မွန္း မသိခဲ့ေခ်။
ခ်င္သံျမည္ဟီးေနသည္မွာ တိမ္ေတြလြင့္ေျမာေနသလို၊ ေရေတြစီးဆင္းေနသလို သဘာဝက်လွေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္အလြန္ရႈပ္ေထြးေနမိေသာေၾကာင့္လား၊ တပါးသူရွိေနေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ေက်ာ့က်န္းယြိမွာ မွားမွားယြင္းယြင္းျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အဖ်ားခတ္လိုက္မိေတာ့သည္။ သူတီးခတ္ၿပီးစီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႕နဖူးတြင္ ေခြၽးမ်ားစိမ့္ထြက္ေနေခ်ၿပီ။
သူအဝတ္တစ္ခုျဖင့္ ေခြၽးမ်ားကို သုတ္သင္လိုက္သည္။ ရိယြင္က်ိဳင္းကမူ အခန္းထဲတြင္ ထိုင္ေနဆဲရွိၿပီး ထြက္မသြားေသးသည္မို႔ သူ႕အတြက္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကို ငွဲ႕ေပးလိုက္ၿပီး သူ႕ေရွ႕တြင္ခ်ေပးလိုက္သည္။
"မင္းက ေကာင္းေကာင္းတီးတတ္တာပဲ။ ကိုယ့္မွာ လန္႐ႊင္းကိုယ့္ကို ထားသြားခဲ့ၿပီးကထဲက ဒီေလာက္သာယာတဲ့ ခ်င္သံကို မၾကားခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။"
