Hold me - Niall Horan (Dutch)

Hoofdstuk 12 - Hij is hier

*Merel's P.O.V.

'Wat doe je helemaal hier in Londen?' Vraagt ze blij terwijl ze Mitchel binnen laat komen.
'Ik kom jullie opzoeken en jullie laatste vakantie week perfect maken!' Zegt hij. Hij is zo vol van zichzelf...
'Geweldig!' Zegt Julia en ze springt in zijn armen.
'Wil je mijn kamer zien?' Vraagt ze waarna Mitchel hevig knikt en ze hem meetrekt. Ik slof naar de bank en staar voor me uit. Hij moet weg. Hij maakt ons alleen maar kapot. Het enige probleem is dat Julia me niet gelooft.
Ik besluit om aan Anna te vragen of ze samen iets wil gaan doen.
'Hey, heb je zin om samen iets te gaan drinken?' Vraag ik als ik haar opgebeld heb.
'Ja, nou, lijkt me heel leuk Merel, maar ik moet werken...'
'Misschien morgen?'
'Oke, maar ik moet gaan, ik mag niet bellen tijdens mijn werk...'
'Ahh, blijf nog heeel even.'
Sorry Merel.' Zegt ze en ze hangt op.
Ik zak onderuit en kijk naar de bagage van Mitchel die midden in de kamer staan.
Het liefst gooi ik die vervloekte koffers nu direct uit het raam maar dan krijg ik nog meer problemen. Ik zou eigenlijk gewoon nooit meer met hem willen praten.
Ik pak een van de koffers die open valt. Net als mijn mond; Allemaal foto's van Julia. Op school, in het park, op de fiets... Meteen ren ik naar Julia's kamer en val tegen de deur aan waarna ik me herstel en de deur open.
'Julia?' Ik loop iets verder de kamer in en zie in mijn ooghoek iets bewegen. Vol walging kijk ik naar wat er zich in de hoek van de kamer afspeeld. Twee mensen,verstrengeld in elkaar... Normaal zou ik grijnzen maar nu niet.
'Julia stop, hij is iets van plan.'
'Wat bedoel je en had je niet even kunnen kloppen?'
'Nee... Ik... De koffer.' Ik kijk naar Mitchel die me met een dreigende blik aankijkt.
'Heb je in mijn koffer gekeken?'
'Nee, nou ja, eigenlijk wel, maar hij viel open en...' Ik kijk ham bang aan en laat mijn blik over Julia's bloesje glijden wat al behoorlijk open is...
'Het sp-'
'Het is al goed, het zou fijn zijn als je ons nu alleen laat.'
Ik trek Mithel mee naar de kamer aan zijn kraag.
'Hé!' Zegt hij en ik draai me boos om.
'Luister goed, je denkt dat je heel wat bent maar als jij Julia ook nog maar met één vinger aanraakt,-'
'Hou me maar tegen.' Grijnzend loopt hij achteruit en gaat hij de kamer weer in.
Hij heeft gelijk. Ik kan hem niet tegenhouden. Julia gelooft mij niet en ik kan niks tegen hem bewijzen. Die foto's zeggen voor Julia alleen dat hij haar leuk vind maar ik denk dat ik wel beter weet.
Het enige wat ik kan doen is er voor Julia zijn als hij zijn slag geslagen heeft...
Ik besluit Niall op te bellen. Hij is de enige die weet wat er met Mitchel is gebeurd.
'Niall.' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik denk na.
'Hallo?' Ik hoor zijn stem iets harder door mijn telefoon.
'Niall.' Zeg ik zachtjes.
'Merel, ben jij dat? Wat is er aan de hand?' Ik krijg een kleine glimlach van zijn bezorgde stem.
'Hij is hier Niall...'
'Wat? Merel gaat het wel goed met je?'
'Mitchel is hier.'
'In jullie huis?' Niall's stem klinkt ongelovig en toch vertrouwd.
'Ja.'
'Ik kom eraan.' Niall verbreekt de verbinding en ik staar glazig voor me uit.
Na een paar minuten gaat de bel. Ik loop snel naar de deur toe en zie een gedaante langs me heen snel de kamer inlopen. Met een bezorgde en verdrietige blik draait hij zich om. Onze blikken vinden elkaar en de tranen beginnen langzaam over mijn wangen te lopen.
'Hij mag dit Julia niet aan doen, dat verdient ze niet.' Niall komt naar me toe gelopen en neemt in een beroemde Horan hug. Langzaam wrijft hij over mijn rug waardoor ik steeds rustiger word.
'Vertel me wat er gebeurd is.' We lopen naar de bank en ik vertel snel wat er gebeurd is.
'Foto's van Julia?'
'Ja, in zijn koffer.'
'Als je de kans krijgt probeer het dan nog eens te vertellen aan haar.'
'Ik denk dat ze dan alleen denk dat Mitchel haar leuk vind.'
'Het komt goed oké?' Niall komt iets dichter bij me zitten en kijk me lief aan.'
'Ik ben gewoon bang dat hij haar iets aandoet. Ik heb geen idee waarom hij mij toen heeft laten gaan maar ik denk dat hij dat dit keer niet doet.'
'Wij zorgen ervoor dat haar niks overkomt.'
Niall slaat zijn arm om me heen en ik leun met mijn hoofd op zijn schouder.
Ik sta op en zet de tv aan. Niall pakt de afstandsbediening en zapt een beetje tussen de zenders door.
Na een ruime 20 minuten komen Julia en Mitchel de kamer weer uit en lopen naar een van de stoelen waar ze samen op gaan zitten. Ik zucht geïrriteerd als Julia haar benen op Mitchel's benen plaatst en kijk de andere kant op. Niall heeft aangeboden om te blijven eten maar dat heb ik afgeslagen.
'Ik haal wel eten bij de snackbar een paar straten verder op.' Ik hoef die twee niet te zien.
'Ik loop wel mee, dan ga ik daarna naar huis.' Niall staat op en we lopen de deur uit.
Ik kijk omhoog en zie een mooie iets bewolkte blauwe lucht met wat verder een donkere wolk en ik bedenk me dat ik geen jas of paraplu mee heb net als Niall.
'We moeten opschieten, het gaat zo regenen.' Niall kijkt naar de lucht en stemt in. We beginnen harder te lopen en steken een zebrapad over. We lopen de snackbar binnen waar het rustig is. Een man van rond de 50 neemt mijn bestelling op en ik ga op een barkruk aan een hoge tafel bij het raam zitten. Niall komt al gauw op de kruk naast me zitten en ik speel een beetje met mijn iphone. De lucht wordt met de seconde donkerder en na een paar minuten valt de regen met bakken uit de lucht. Ik laat een geïrriteerde zucht. Vanmiddag zat ik met Niall in het parkje met een goed humeur, waar je nu niks meer van merkt. Ik heb medelijden met Niall. Hij was vanmiddag zo blij nadat hij zijn gevoelens voor mij toegaf en nu zit hij opgescheept met een humeurige ik.
'Het spijt me Niall.'
'Wat spijt je?'
'Gewoon dit alles, ik zou blij moeten zijn dat ik jou mijn vriendje kan noemen.'
'Ik vind het niet erg, je kan er niks aan doen dan Mitchel hier is.'
'Dankjewel.' Niall glimlacht naar mij en ik kijk naar buiten waar het weer al weer iets beter wordt.
Als onze bestelling klaar is pak ik het witte plastic tasje van de man aan en loop ik met Niall weer naar buiten toe. We steken het zebrapad weer over en lopen langs het hotel waar ik een paar dagen geleden nog verbleef.
We gaan de hoek om tot we bij mijn voordeur zijn. Ik kijk naar Niall voordat ik de sleutel in het slot steek.
'Je kan me altijd bellen als er iets is.'
'Oke, dankje Niall.' Ik geef hem een knuffel en kijk naar de straat vanaf zijn schouder.
'Je hoeft geen dankje te zeggen. Hij laat me los, zwaait nog even en loopt daarna naar huis. Ik kijk hem na totdat hij aan het einde van de straat de hoek om gelopen is.
Ik open de deur en loop met de zakken eten naar binnen. Dit wordt een lange avond...