Hold me - Niall Horan (Dutch)

Hoofdstuk 6 - Hulp?

*Merels P.O.V.

Er staat iemand recht voor me naar mij te grijnzen. Zonnebril op, cap over zijn hoofd waar wat blonde plukken onder te zien zijn. Nee, dat kan niet. Ik sta op en loop naar de jongen toe. Ik pak de zonnebril en kijk in zijn ogen die vriendelijk staan. Voorzichtig prik ik in zijn buik voor controle. Geen hallucinatie... Langzaam loop ik langs hem heen terwijl ik hem blijf volgen. Eenmaal in de gang ga ik tegen de muur aan staan en kijk recht voor me uit vol ongeloof. Voorzichtig kijk een klein stukje langs de deurpost heen. Bam! Au! Ik had mezelf een klap gegeven om te kijken of ik niet droom... Ja, dat doe ik wel vaker... Door mijn gloeiende wang weet ik dat de wereld toch verdacht echt is. Langzaam loop ik naar hem toe. Met zijn handen in zijn zakken staat hij voor de grote ramen naar het uitzicht te kijken... Ineens draait hij zich om. Ik schrik en wil een stap naar achteren doen maar hij houdt me tegen.

'Hooi.' Zegt hij blij.

Hij wacht even op antwoord maar omdat ik even niks uit kan brengen praat hij maar door. 'Ik liep hier door de straat en zag je sjouwen met een stoel, dus ik dacht laat ik helpen. Jij hebt mij immers ook geholpen...' Met open mond en grote ogen sta ik te kijken. Ik volg elke beweging die hij maakt ook al is dat niet veel.

Hij komt naar me toe gelopen en schud me door elkaar. Eindelijk ben ik in staat om te reageren.

'Ehh, dankje, denk ik...'

'O geen dank, volgens mijn kan je wel hulp gebruiken dus...'

'Wat heb je toen eigenlijk gedaan?' Hij gaat gewoon verder met het gesprek dat ik zelf maar moeilijk op gang zou kunnen brengen.

'Wat?' Ik was er niet helemaal bij. Logisch. 'Nou... ehhh... jij ging die winkel in... en ze vroegen aan mij of ik je had gezien... en ik dacht dat het beter was om te zeggen dat je verder de straat in was gerend... ' Ik durf hem niet aan te kijken en blijf naar mijn schoenen staren. Gelukkig kan het gesprek niet heel veel verder komen omdat er een enorme gil door de ruimte galmt.

Verschrikt draai ik me om en zie Julia staan met open mond. Ik loop naar haar toe en pak snel de stoel aan voordat ze hem zo nog op de grond laat vallen. Ik loop naar de andere stoel in doe hoek en zet hem er bij. Daarna loop ik naar Julia toe die net als ik net nog steeds stil staat te kijken met haar ogen wijd open. Ik ga voor haar staan, pak haar schouders, schud haar door elkaar en kijk dan of ze weer bij is.

'Dat is...' Zegt ze en ze wijst naar Niall.

Ik kijk om en zie dat hij er nog steeds staat. Dan draai ik me weer terug naar Julia.

De drie mannen gaan rustig door met hun werk en lopen langs ons heen.

'Ja ik weet het, ik reageerde ook zo maar ga jezelf niet slaan Julia, dat heb ik al gedaan.'

'Gaat het goed met haar?' Hoor ik de bezorgde stem van Niall achter me en van binnen word ik helemaal warm door zijn lieve stem.

'Ja hoor, alles onder controle.' Zeg ik en samen met Julia loop ik naar een stoel waar ik haar op zet omdat ze zo anders van haar stokje gaat. Ze blijft Niall aan staren en terwijl ik hem meeneem naar een andere kamer hoor ik Julia zuchten.

Als ik Niall heb weggebracht loop ik haastig terug naar de keuken, pak een glas en vul hem met water. Daarna loop ik naar Julia toe en gooi hem in haar gezicht.

'MEREL!' Zegt ze ineens en ze staat boos op met haar handen in haar zij.

'Sorry, ik was bang dat je flauw ging vallen ofzo.' Zeg ik kalm. Ik vul de beker met water en geef hem aan Julia. Dan loop ik naar de kamer waar ik Niall net naartoe heb gebracht.

'Waarom zijn we hier?' Zegt hij als ik de deur achter me dicht heb gedaan.

'Omdat Julia bijna van haar stokje gaat, zag je dat dan niet?'