The Prince's Servant

16- Don't Leave Me

[A/N: heheheh. Beware lang po sa ilalim haaa. Ingat!]

Mariel's POV

"Mariel. Kailangan mong harapin ang prinsipe." Saad ni Karmina habang hinihila ang unan na tinatakip ko sa mukha ko. "Hmmmm!!!!" Tanging saad ko bago niya tuluyang makuha ang unan.

"Hay Mariel, hindi mo naman siya talagang maiiwasan kasi nasa iisang palasyo tayo. Tsaka trabaho mo ding bantayan ang prinsipe." Paliwanag niya.

"Karmina, kung lalayas nalang kaya ako?" Biglang tanong ko habang nakatulala sa kisame.

Napabuntong hininga siya. "Mariel, harapin mo ang problema mo. Hindi mo ba iniisip ang buhay ng lola Antonieta mo?"

Puwersa kong inangat ang sarili at umupo. "Yung gagong Zander kasi eh." Inis na bulong ko at kinamot ang magulo kong buhok.

"Zander?" Tanong niya. Infairness, marunong siyang magpronounce ng maayos.

"Wala." Umiling ako. "Huwag mong isipin yung mokong na yun.He is nothing." Bulong ko.

"Basta Mariel, dapat mong gawin ang nakasanayan na. Huwag mong iwasan. Tsaka, isipin mo lang na walang nangyaring sampalan, okey?"

Napatawa ako nang mahina. "Okay!" Saad ko tapos thumbs up. I really hopr so...

---------------

I cleared my throat and smiled in front of the door. Kaya mo yan Mariel. Kakatok na sana ako ngunit napahinto ako. Ughh!!! I should do this! Pumikit ako tsaka kumatok

Took tok took tok

"Uhm..." Shet, ano nga ba yung sasabihin ko?!?!?. "... Prinsipe Matthias, nandito na po ang pagkain mo po." Malakas kong saad habang nanginginig ang boses ko.

"Pagkain ko?! Pumasok!" Sigaw niya upang marinig sa labas ng silid. I took a deep breath tsaka huminga nang palabas. You can do this!  I mentally cheered myself up.

Tuluyan kong nabuksan ang pinto. I carefully let myself in na hindi nahuhulog ang mga pagkain. Agad kong sinara ang pinto at nilagay ang pagkain sa ibabaw ng mesa. Hindi ko hinayaan ang sarili kong maka-eye contact sa kanya. Nakikita ko sa peripheral vision ko na nakatingin siya sa akin.

This is really really awkward. Sana lamunin ako ng lupaaaaaa!

"Mariel, my food?" Saad ng baritonong boses niya. "Ah? Uhm, nandito po sa mesa" Simpleng sagot ko, still not making eye contact.

"Sinong nagluto niyan?" Tanong naman niya. Ugh! Ngayon pa naman bumibilis ng tibok ang puso ko. "Ang tagaluto sa kusina po." Sagot ko sa kanya.

Narinig kong simingahal siya. "Po? Asan na yung Matthias? Gago?" Inangat ko ang tingin ko at nabigla nalang ako nang makita ko siyang malapit na sa akin. I gulped.

He took a step kahit malapit malapit na siya sa akin, suggesting me to back up. I took a step backwards, he took a step forward hanggang sa naramdaman ko nalang ang malamig na pader.

I'm trapped.

Hindi na ako makasagot sa tanong niya. Malapit na malapit na siya sa akin, I can even feel his breath.

Dug dug duug dug dug

"Oh, different question." Bigla niyang saad. "Paano kung ayaw kong kumain ng pagkaing iyan?"

"Eh? Uhm, kukuha na lang po ako ng ibang putahe. Sasabih-"

"What if..."  Bigla niyang sambit upang humito ako sa pagsasalita. "I want... YOU."