Not Slytherin - DRARRY- ( dutch - Very Slow Updates )

004

  PS. ERG BELANGERIJKE INFORMATIE!!!!!!!!!! A/N Hallo lieve lezers. Ik heb besloten dat ik dit boek op een andere manier ga schrijven. Ik vind het namelijk lastig als ik steeds de naam van de ander moet schrijven. (Dit komt vooral omdat ik daar te lui voor ben😉) nee grapje. Ik vind het bijvoorbeeld makkelijker om: HARRY POV. ik stond naast 'je' i.p.v. Malfidus' te schrijven. Vanaf nu zal ik dat dus ook doen. Alleen soms noem ik ze ook nog wel eens 'Harry' of 'Draco' of natuurlijk bij hen achternamen. Het hangt natuurlijk van de situatie af. En trouwens ik ga julie vanaf nu ook vragen stellen aan elk begin van het verhaal, over de 'Wizzard World' om julie simpelweg beter te keren kennen.

Eerste vraag= Welke personage uit de Potter serie vinden jullie het geweldigst, en waarom. (Voel jullie vooral niet verplicht om deze vragen te beantwoordden, je mag ze ook gewoon overslaan.)

Mijn antwoord = Mijn favoriete personage is Draco Malfidus, gewoon omdat hij niet voorspelbaar is en hij uit een abnormale familie komt, en daar ook nog eens bijzonder goed mee omgaat.

Veel lees plezier! Xx-imke!🦁⚡️🐍
_______________________________________________________________________________________________

HARRY POV.
we stonden te wachten voor de twee waterspuwers die de toegang versperdde tot het kantoortje van Perkamentus. Er heerste een ongemakkelijke stilte over ons beiden, maar we waren er beiden niet toe bereid om die stilte te verbreken. Toch verbrak Malfidus die stilte na  drie akelige minuten toch. 'Eeeeh, Potter? Weet jij heel misschien hoe we in hemelsnaam binnen kunnen komen?' Vroeg je. 'Eeehm.. ik denk dat we een wachtwoord moeten hebben, proffessor Perkamentus heeft altijd een naam met snoepgoed.' Zei ik zachtjes tegen je. Want ik wilde niet dat er een nog grotere ruzie tussen ons ontstond. 'Oke' zei je en we begonnen uitgebreid alle zoetigheden op te noemen die in ons opkwamen. We gingen van dingen als chocola en koekjes, naar droptoverstokken en smekkies in alle smaken. Maar niks leek te kloppen. We zuchtten beiden tegelijk, en zakten naast elkaar van vermoeidheid tegen een dichtbijzijnde muur aan. 'Dit kan nog wel een hele tijd duren, aangezien proffessor Perkamentus het zo druk heeft de laatste tijd.' Zei je tegen me. Ineens had ik erg veel zin om gewoon hier op de stenen vloer een dutje te gaan doen. En dus deed ik dat ook, denk ik want toen ik, of nou eigenlijk 'wij' wakker werden op de stenen vloer stonden er heel wat mensen om ons heen. Eerst begreep ik niet waarom ze het zo interresant vonden om ons hier te zien liggen, en aan je blik te zien begreep jij daar ook helemaal niks van. Maar toen we op wouden staan, werd dat meer dan duidelijk. We lagen namelijk in een halve omhelzing met elkaars handen vast op de grond, en onze benen hadden we ook om elkaar heen gewikkeld. We probeerden ons zo snel mogelijk ons uit deze rare 'omhelzing' te bevrijdden, maar in tegenstelling tot een geslaagde poging om op te staan verloor Malfidus zijn evenwicht en vielen we samen weer op de grond. Veel mensen zouden denken dat dat niet het ergste probleem ooit zou zijn, maar daar dachten wij wel anders over. Want we lagen namelijk 'op' elkaar. Malfidus lag bovenop met zijn gezicht in mijn nek, waar ik zijn adem langs voelde stromen. En zijn borst lag tegen de mijne. Ik voelde zijn hartslag vluchtig kloppen in zijn ribbenkast, wat ik erg goed kon begrijpen. Want wie wil er nou zó aangetroffen worden naast zijn/haar aartsvijand terwijl het lijkt alsof jullie met iets héél anders bezig waren. *kuch*. Nou ik in iedergeval niet. Ik voelde me ineens erg ongemakkelijk door de afstand die tussen mij en Malfidus was, namelijk géén afstand. En door die gedachte ontstond er een erg raar, maar vooral vervelend gevoel in mijn buik. En dat gevoel had ik het liefst mijn buik uit geslagen met de snelheid van een vuurflits. (En geloof me dat is echt heel snel) maar er leek tot mijn ongenoegen maar geen eind aan te komen, waardoor ik ook nog eens helemaal rood werd. Lekker dan, nu leek het ook nog eens alsof ik aan het blozen was. Soms haat ik mijn lichaam echt. Na aan tijdje hoorde we ineens geflits en geklik, en dat geluid kon maar van één iemand afkomstig zijn. We draaiden ons vlug om, zodat ik boven lag, en ik sprong snel van hém af. Toen ik me omdraaide zag ik inderdaad niemand minder dan Kasper Krauwel, die klikte met zijn camera alsof zijn leven er vanaf hing. Jij sprong ook vluchtig omhoog, en ik merkte dat jij je ook niet hélemaal op je gemak voeld. Wat ik trouwens volkome begreep. Na een tijdje zag ik pas werkelijk wat een grote menigte zich om ons heen had verzameld. De hele gang stond vol, en iedereen probeerde naar voren te wurmen om iets van dit tafereel mee te maken. Ik en Malfidus probeerde ons er niet teveel aandacht aan te besteden, maar toen onze ogen elkaar vonden, kwamen we er achter dat dat niet zo makkelijk ging als we hoopten. Hij keek me voor het eerst in de tijd dat ik hem ken aan met iets van medeleven in zijn ogen aan. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam, waardoor ik (nogmaals) begon te blozen. Ik kon mijzelf wel voor mijn achterlijke kop slaan, om uitgerekend hier te gaan blozen. Malfidus had blijkbaar ook door dat ik begon te blozen. Maar in plaats van dat hij tegen me begon te snauwen (wat ik eigenlijk wel verwacht had) deed hij iets anders. Hij bloosde terug. Op dit moment was ik echt dol gelukkig dat Hermelien en Ron dit niet gezien hadden, alleen dat moment verdween meteen toen ik hen geschokte gezichten in de menigte zag.