Dark~The marauders [Dutch/Nederlands]

12

'Lone rustig..' zeg ik op een kalmerende toon.
'Oke allemaal ik moet heel even in gesprek met deze mevrouw hier dus ik wil dat jullie allemaal hoofdstuk 2 lezen en de theorie maken die erbij hoort, als ik ook maar iemand hoor of niet zie werken als ik terug kom mag heel de klas nablijven en dan ook echt heel de klas.' zei ik op een strenge toon. Ik zie iedereen verschrikt kijken en sommige leerlingen zuchten.
Ik loop naar de gang en trek Lone mee die een beetje tegenstribbeld.
Als we eindelijk stil staan begin ik met praten.
'Luister ik had het ook zo niet willen doen maar het was mijn enige optie... godsamme wat heb ik je gemist.' zei ik  met tranen in mijn ogen.
Lone's gezicht betrekt en begint te huilen. Ik ben er snel achterna.
'Weet je ik kon het gewoon niet meer, toen ik hoorde wat er met Sirius was gebeurt brak mijn hart in stukjes. Ik wist gewoon echt niet meer wat ik met mijn leven moest doen en ik had ook nog eens een kind.' zei ze huilerig.
'Maar je hebt mij en Re.... laat maar.' Ik dacht meteen aan Remus die nog steeds niet terug is en ik moest weer huilen.
Lone keek verward.
'Hey..wat is er gebeurd toen ik weg was..' vroeg ze nogsteeds huilerig maar verward.
'Jij bent niet de enige die alleen is met een kind...' zei ik jankend.
'Maar je hebt Remus toch?' vroeg ze nogsteeds verward.
'Dat dacht ik ook maar hij was ineens verdwenen na het gebeuren met James en Lily...' zei ik helemaal over de zeik.
'Oh.... die klootzak.' zei ze en ik moest een beetje lachen. Lone keek me raar aan.
'Wat lach je nou ik meen het.' zei ze een beetje geirriteerd.
Ik moest nog harder lachen.
'Je bent niks veranderd.' zei ik grinnikend. Toen moest ze ook lachen en lagen we beide in een deuk.
Toen we uitgelachen waren werd het weer wat serieuzer.
'Maar oke, ga je het tegen hem vertellen?' vroeg ik.
Lone zuchtte.
'Hij weet dat zijn vader in azkaban zit maar ik heb hem niks in details verteld en hij vraagt er ook niet meer na, toen hij klein was wel maar hij was sowieso nog te jong om het te snappen.' zei ze.
'Het word wel tijd, Elisa herrinert zich niks meer behalve Remus ze weet dus ook voorderest niks.' zei ik toen.
Lone knikte.
'Ik denk dat het het beste is als we nog even wachten en dat we het tegelijkertijd vertellen.' zei ik maar, ik weet toch even niks beters.
'Ja, dat is wel een goed idee.' zei Lone.
'Hey maar kom hier lesgeven, ik denk dat Dumbledore nog wel iets voor je heeft en het is het beste als je nu dichterbij bent.' zei ik bijna smekend.
'Oke ik zal het wel aan hem vragen, dan is het beter als ik nu naar hem toe ga want jij moet toch nog lesgeven.'
Ik knikte.
'Het is goed je weer te zien zusje.' zei ik grinnikend.
'Ik ben nogsteeds ouder hoor.' zei ze geirriteerd.
'Je gedraagt je er nog steeds niet naar.' zei ik grinnikend met een knipoog.
Ze lachte en we gaven elkaar een knuffel. Het is weer goed tussen ons.

Ik loop terug het lokaal in en ik zie een iemand vervelend doen tegen..mijn eigen dochter?!
'Rot op ik probeer te werken..' zei ze tegen Malfoy. Natuurlijk is het weer Malfoy.
'Maar je bent zo mooi..' siste hij.
Ik zag dat Lucas erg jaloers en boos werd. Harry en Hermoine zagen er ook niet bepaald vrolijk uit.
'Laat haar met rust Malfoy!' zei Harry.
'Hou je kop Potter!' schreeuwde hij terug.
Ik zag Lucas langzaam opstaan en naar hem toe sluipen.
Lucas tikte op zijn schouder van de verkeerde kant, hij draaide zich om en BAM.
Lucas stompte hem vol op zijn neus.
Van binnen lachte ik me kapot maar ik moest ingrijpen.
'MENEER BLACK EN MENEER MALFOY DIT IS AL DE 2E KEER DEZE WEEK!' riep ik boos. Malfoy zat te huilen.
'ALLE TWEE NABLIJVEN VOOR 4 UUR.' zei ik erachteraan.
'Ik ga dit allemaal aan mijn vader vertellen.' zei Draco huilend tegen Lucas.
Er liep best wel wat bloed uit zijn neus en ik maakte me toch lichtjes zorgen.
'Malfoy ga maar naar de Hospital wing om je neus na te laten kijken.'
Hij rende snel het lokaal uit.
Ik zag dat Elisa stiekem moest grinniken en blozen. Ze word toch niet verliefd hè... Ik hoop zo dat ze nog niks heeft geflikt met die jongen.

een paar uur later...
POV Elisa
Ik rende door de gangen heen, ik zocht Lucas.
'Mevrouw Lupin het is niet de bedoeling dat we door de gangen heen rennen.' werd er ineens gezegt door een zware donkere mannenstem.
Ik draaide me om en zag professor Snape staan aka mijn oom. Tenminste ik zie hem als mijn oom omdat hij veel bij ons thuis kwam nadat papa er niet meer was... maar okee ik noem hem dus oompie omdat het leuk is alleen ik weet niet of hij het leuk vind omdat hij nooit geen emotie toont maar daar kan ik wel mee leven.
'Oh hehe sorry oompie ik zal het proberen niet meer te doen...' zei ik grinnikend.
'Mevrouw Lupin het is professor hier voor je.' zei hij eentonig zoals normaal.
'Jaja professor het spijt me.' zei ik nogsteeds met een grijns.
Ik dacht dat ik zijn mondhoeken een beetje op zag krullen maar dat zal wel mijn verbeelding zijn.
'Weet u misschien waar Lucas is?' vroeg ik.
'Meneer Black is nablijven bij professor Lupin dat had je kunnen weten.' zei hij.
Oh jah natuurlijk ik ben zo dom.
'Ohh jaahhh hehe dankuwel professor.' zei ik beschaamd en ik snel wandelde weg want jah mag niet rennen hè.
Toen ik eindelijk bij het lokaal was zag ik dat Lucas net klaar was met nablijven.
'Lucaassssssssss!!!!! kom.' riep ik debiel. Ik voelde me al snel op mijn gemak bij hem dus debiel doen mag.
Hij rende me achterna, ik liep naar buiten.
Toen hij eindelijk bij me was konden we praten.
'wat is er Elisa?' vroeg hij nieuwschierig.
'Nouuu je hebt me gered van die viezerik en daar ben ik je dankbaar voor en je moest zelfs nablijven enzo dus wil ik iets terug doen.' zei ik een beetje blozend.
'Oh jah uhh was niks hoor, hij moet gewoon van je afblijven want je bent van mij.' hij schrok zelf een beetje van zijn antwoord maar daarna vulde zijn gezicht met een brede grijns. Ik moest nog erger blozen en zag eruit als een tomaat. We keken elkaar recht in de ogen aan. Voor dat ik het wist zoende hij me vol op de mond. Toen hij zich terugtrok kwam die grijns weer.
'Ik vind je leuk Elisa al vanaf het begin.' zei hij.
'Ik jou ook...' zei ik een beetje akward.
'Wil je misschien....' ik onderbrak hem met mijn antwoord.
'Jah dat wil ik zeker, ik wil zeker je vriendin zijn.' en ik glimlachte.
Hij glimlachte terug en gaf me een knuffel.