Dark~The marauders [Dutch/Nederlands]

24

POV Elisa
'Harry, Harry! Gaat het?' vraagt Hermoine. Harry doet langzaam zijn ogen open die moeten wennen aan het licht.
Hij probeert rechtop te zitten.
'Arghh! mijn hoofd doet pijn.' zegt hij met een pijnlijk gezicht.
'Hier eet dit, daar knap je wel van op' de vreemde proffessor geeft een reep chocolade aan Harry.
Hij neemt een hap. Ondertussen kijk ik naar de proffessor. Ik herken hem ergens van.
Dan kijk ik naar zijn koffer, er staat een naamplaatje op.
Lupin.
Ik schrik. 'Elisa is alles oké?' vraagt Hermoine die naast me zit. Ik knik snel en ik  probeer hem niet aan te kijken. Ik voel zijn blik door me heen branden.

De hele rit is er vrij weinig gezegt. Proffessor Lupin was weer verder gaan slapen en Harry moest nogsteeds even bijkomen.
Toen de trein bij de koetsen aankwam liep iedereen de wagon uit behalve ik.. en proffessor Lupin.
Proffessor Lupin of laat ik zeggen Papa, lag nog te slapen.
Ik schudde hem wakker. Hij kijkt langzaam op.
'Ik had je kunnen slaan.' zeg ik een beetje boos.
'Maar dat heb je niet gedaan.' zegt hij met een lichte grijns op zijn gezicht.
'Dit is serieus.. weet mama hiervan?'
zeg ik nog bozer.
'Sorry je hebt gelijk en je moeder weet het niet denk ik, als dumbledore niks heeft gezegt.'
'Vast niet anders was ze hier wel boos naartoe gekomen.' zeg ik lachend.
'Dan heb ik straks een groot probleem denk ik.'
Ik grinnik 'Mam kennende wel ja.'
'Je wilt niet weten hoe erg ik jullie heb gemist.' zegt hij dan serieus.
'Wij jou ook pap, maar dat haalt niet weg dat ik boos ben.'
'Begrijpelijk.'
'Ik moet naar de koetsen anders kom ik te laat.'
'Wil je straks misschien verder praten maar dan met je moeder erbij, dan kan ik alles fatsoenlijk uitleggen.'
Ik knik en geef hem een knuffel.
Dan sta ik op en loop ik weg naar de koetsen.

Harry, Hermoine en Ron zijn al vertrokken.
Ik zie Draco in een koest zitten, Pansy ligt half op zijn schoot en ik voel een jaloesie opkomen.
Ik ga naar de koets en stap in. Draco kijkt verbaasd op en begint te grinniken. Niet omdat ik boos ben, maar om wat ik ga doen.
'Sorry meisje, de plaatsen zijn bezet.' zegt Pansy gemeen in mijn gezicht.
'Oh echt? Ik zie nog echt wel een plekje, ALS JE MET JE VIEZE ROT KOP VAN MIJN VRIENDJE AF GAAT!' schreeuw ik nog net niet en ik pak Pansy bij haar haar en sleur haar naar de andere kant van de koets op de schoten van Vincent Korzel en Karel Kwast, die het volgensmij niet heel erg vonden.
'Ieuw Ieuw Ieuw, Ben je gek geworden ofzo! Dracotje zeg hier dan wat van, ik ben je beste vriendin.' zit ze half jankerig te zeggen.
Hij zegt niks en kijkt mij aan waarna hij me begint te zoenen.
'Ugh, ik ga wel ergens anders zitten' zegt ze en loopt naar een andere koets die net wilt vertrekken.
Ik begin keihard te lachen en leun met mijn hoofd op Draco zijn schouder.
'Ik had al zo'n gevoel dat je iets zou doen maar dat was wel echt goed.' hij grinnikte en legt zijn hand op mijn dij waardoor er een warm gevoel door mijn lichaam stroomt.
'Ik heb een goede leraar.'

POV Allysia
Alle leerlingen zijn ondertussen aangekomen en gaan in de grote eetzaal zitten. Als alle nieuwe leerlingen gesorteerd zijn, worden alle nieuwe proffessoren geïntroduceerd. Ik let niet echt op totdat ik een bekende naam hoor.
'Dit jaar is er weer een nieuwe proffessor voor defense against the dark arts. Allemaal een applausje voor proffessor Lupin.'
Een lange man met littekens op zijn gezicht staat heel even op en dan zie ik het.
REMUS?!
Ik bedwing mezelf om er heen te lopen en ik wacht tot de huldiging is afgelopen.
Als alle leerlingen weg zijn en alle proffessoren maar naar hun kamers of lokalen ga loop ik naar Remus toe en trek hem in een hoek.
Hij kijkt me eerst verward aan en ziet dan pas dat ik het ben.
'Ook hallo wolfje.'
'Serieus?! Hallo?! Is dat het!!' zeg ik in ongeloof.
'Sorry.. ik weet het, maar het is voor mij ook super raar.'
'Ja nee tuurlijk, jij verdwijnt voor 10 jaar ofzo en dan is het raar voor jou..'
het wordt me teveel en ik begin te huilen.
Hij trekt me in een knuffel en ik stribbel niet tegen.
'Het spijt me zo erg, ik dacht dat het beter was voor ons gezin.'
'Ik heb je gewoon zo gemist.' zeg ik snikkend.
'Ik hou super veel van je, vergeet dat niet.'
'Ik ook van jou.'
Ik kijk hem aan en hij haalt met zijn vinger een traan weg.
Ik lach.
Hij lacht terug.
'Ga alstjeblieft nooit meer weg.' zeg ik nogsteeds een beetje snikkend.
'Ik ga echt niet meer.'
'Beloof het me.'
'Ik beloof het.'