Dark~The marauders [Dutch/Nederlands]

16

Pov Elisa

Ik zit in mijn kamer en de brief van papa ligt op mijn nachtkastje te smeken om geopend te worden. Ik zit erg te twijfelen, maar er is niemand verder dus ik pak het en maak het langzaam open. Ik begin te lezen.

Lieve Elisa,
Ik weet niet of je me nog herkent of überhaupt weet wat er gebeurt is toen jij nog een klein meisje was.
Ik schrijf dus nu deze brief om duidelijk te maken dat ik niet anders kon dan weggaan.

Ik hou super veel van jou en je moeder natuurlijk. Ik ken haar al sinds dat ze op Hogwarts kwam. Ik was al erg gelukkig maar toen jij kwam werd ik nog gelukkiger, maar ik heb er afstand van moeten nemen. Die avond, ik verloor mijn beste vriend en mijn andere beste vriend werd opgepakt.
Ik weet bijna zeker dat hij onschuldig is...
Ik kon het niet aan, het werd me te zwaar. Dus na een tijdje goed nagedacht te hebben besloot ik weg te gaan. Als ik dat niet had gedaan was het heel anders gelopen voor ons gezin en was jij niet gelukkig geweest, tenminste dat denk ik.
Weet wel dat ik elke dag aan je moeder en jou denk want uiteindelijk is het de slechtste beslissing die ik ooit genomen heb. Ik mis jullie zo erg.
Ik kom nog wel terug.

Liefs,
Papa

Ik vouw de brief dicht en begin te huilen. Uiteindelijk heb ik zo erg gehuild dat het als bijna 8 uur s'avonds is. Ik sta op, veeg mijn tranen weg en loop naar de common room.
Daar zit Malfoy en daar had ik net geen zin in.
Ik pak een deken en ga op de grote zitstoel voor de openhaard zitten.
Ik snik nog een beetje na van het huilen, ik probeer het zo goed mogelijk in te houden voordat Draco het hoort maar het is al te laat.

'Zit je nou te huilen?' vraagt hij op een beetje een raar bezorgde toon.
'Nee..' mompel ik.
'Ja dus, wat is er aan de hand..'
'Ik wil er niet over praten, laat me alstjeblieft met rust..' zeg ik zachtjes.
Hij staat op en loopt naar me toe en gaat op de stoelleuning zitten zodat ik me een beetje moet verschuiven en gedwongen word om hem aan te kijken.
'Wat is er..' zegt hij met een bezorgde blik.
'Sinds wanneer ben jij ineens zo bezorgt om mij?' vraag ik nogsteeds snikkend.
'Ik vroeg iets eerst'
ik zucht.. 'Gewoon een brief van mijn vader die ik al heel lang niet meer heb gezien.'
'Oh..'
'Nu jij..' zeg ik.
'Sinds ik je vriendje ben en ik wel om je geef..' zegt hij mompelend.
Voordat ik het weet zie ik eruit als een aarbei en is het snikken gestopt.
Hij begint te lachen.
'Hou op...' zeg ik beschaamd en ik geef hem een stomp 'Au.. waar was dat nou weer voor nodig?!' zegt hij een beetje boos maar hij heeft het door en herstelt zich snel.
Nu begin ik te lachen.
Ik besef nu waarom.. Vind ik hem leuk?.... Ik denk het...

Hij staat weer op.
'Waar ga je naartoe??..' vraag ik snel.
Hij draait zich om. 'Naar bed..' zegt hij.
Ik kijk heb boos aan. Hij kijkt me vragend aan. Ik sta op en loop naar hem toe. Als ik voor hem sta kijk ik een paar seconden diep in zijn mooie ogen..
Hij denk nogsteeds van what the fluff is happening. Ik geef hem een zoen en knuffel hem voor een minuut ofzo.
Dan laat ik hem los en geef een knipoog. Hij word rood en ik loop weg naar mijn kamer. Ik ga in mijn bed liggen en voor ik het weet lig ik te slapen.