(1)sorry ทั้งหมดเป็นเพราะรัก (end)

6

มิราพาร์ท........

"ตาบวมขนาดนี้ มึงควรดูแลตัวเองหน่อยมั้ยวะ" ฉันหันมองแอลที่กำลังบ่นฉัน แต่ให้ฉันทำไงละ พีแดนขอเลิกฉันแถมไม่มีท่าทีว่าจะง้อฉันด้วยซ้ำ แล้วนี้ก็จะ2อาทิตย์แล้วด้วย

"มึงจะให้มันหัวเราะเฮฮารึไง มันเลิกกับแฟนนะโว้ย" อีไนท์ก็เหมือนจะดีแต่ทำไมตรอกย้ำกูจังวะ

"พอๆเลิกย้ำได้แล้ว แค่พยายามลืมคนคนเดียวแมร่งไม่ยากหรอก.......มั้ง" โว้ยอยากจะบ้าตาย เสียใจแล้วยังต้องมาเรียนอีก

"ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเนาะ" เฌอวาบีบไหล่ฉันเบาๆ

"อืม งั้นเดี๋ยวมานะขอไปเข้าห้องน้ำแปบ"
ฉันลุกแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียวเพราะฉันแค่อยากมาร้องไห้ไงละ และดูเหมือนพวกมันก็น่าจะรู้ว่าฉันอัดอั้นน้ำตาไว้

"คุณ คุณครับ" ฉันค่อยๆหันมอง ผช ที่น่าจะวิ่งตามฉันมาเพราะนี้แถวห้องน้ำหญิงตึกแยกซึ่งคนไม่เยอะเท่าไหร่

"ค่ะ คุณเรียกฉันรึเปล่า" ฉันชี้มาทางตัวเอง

"ใช่ครับ นี้ของคุณรึเปล่าเมื่อหลายวันก่อนผมเห็นคุณลืมมันไว้" เค้ายื่นสร้อยคอรูปหัวใจมาตรงหน้าฉัน จริงๆฉันไม่ได้ลืมหรอกแต่ฉันจงใจวางมันทิ้งไว้ต่างหาก

"ฉันแค่อยากทิ้งมัน แต่ฉันไม่กล้าโยนมันลงถังขยะนะคะ ถ้าไม่ลำบากคุณช่วยทิ้งมันให้ฉันทีนะคะ" ฉันมองสร้อยอย่างเจ็บปวดเพราะมันคือของขวัญที่พี่แดนให้ฉันวันที่เค้ามาขอฉันเป็นแฟน

"ของแฟนคุณสินะ เลิกกันไม่ดีหรอครับ"
เค้าจะจี้ปมทำมะเขือเทศหรอวะ

"ประมาณนั้น ขอตัวนะคะ" ฉันว่าฉันต้องรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนที่น้ำตาจะไหลแล้วละ

"อ้าวคุณ คุณผมชื่อฮยอนบินนะ" ฉันได้ยินแต่เสียงเค้าตะโกนบอกชื่อตัวเอง ชั่งเหอะฉันต้องรีบไปห้องน้ำ

จบพาร์ท

ฮยอนบินพาร์ท............

ผมมอง ผญ ที่กำลังวิ่งไปพร้อมกับสลับมองสร้อยในมือ

"เลิกกับแฟนสินะ งั้นเธอก็โสด" จริงๆผมรู้สึกชอบเธอตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนที่เจอแล้วละ ผมแอบมองเธอบ่อยๆแต่เธอคงไม่ทันสังเกตุ

"ผมจะทิ้งสร้อยให้คุณเอง แล้วผมจะเป็นคนรักษาแผลใจให้คุณด้วย" ผมกำสร้อยแน่นแล้วรีบเดินตรงไปที่ถังขยะ ผมกำลังจะทิ้งสร้อยแต่จู่ๆก็มีคนมาจับมือผมไว้แน่น

"นายจะทำอะไร" ผช ตรงหน้าถามผม

"คุณมีอะไรรึเปล่า" ผมว่าเราไม่เคยรู้จักกันแต่เค้ากำลังทำหน้าเหมือนโกรธอะไรผม

"เอามานี้" จู่ๆเค้าก็กระชากสร้อยไปจากมือผมแล้วเดินออกไปเลย อย่าบอกนะว่าเค้าคือเจ้าของสร้อยเส้นนี้

จบพาร์ท

แดเนียลพาร์ท..........

ผมยืนมองมิรากำลังคุยกับไอ้ตี๋ที่ไหนก็ไม่รู้แถมมันยังยื่นบางอย่างให้เธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับของสิ่งนั้น

"หึ เธอไม่มีวันชอบมึง เอ๊ะ นั้นมัน" ผมกำมือแน่นทันที เพราะพอมองดีๆนั้นมันสร้อยที่ผมเคยให้เธอ ตอนนี้เธอวิ่งไปแล้วแถมไอ้เวรนั้นยังตะโกนบอกชื่อเธออีก มันจะจีบเธองั้นหรอ ไอ้เวรนั้นกำลังจะเอาสร้อยผมไปทิ้งถังขยะงั้นหรอ

"นายจะทำอะไร" ผมถามมันแล้วจ้องอย่างโมโห

"คุณมีอะไรรึเปล่า" กูอยากต่อยมึงไงละ ผมทำได้แค่คิดแล้วพยายามข่มอารมณ์

"เอามานี้" ผมกระชากสร้อยมาคืนมาแล้วเดินออกมา มิราเธอกล้าทิ้งของที่ผมให้งั้นหรอ

"พี่แดนอยู่นี้เองพายตามหาตั้งนาน พอดีกุกให้มาตามพวกพี่ปี3นะคะ วันนี้จะปิดกิจกรรมรับน้องแล้ว" ผมมองพายที่เข้ามาเกาะแขนผมนิดๆ ผมเลยจึงถอยออกมานิดๆ

"อืม เดี๋ยวพี่ไปตามปี3ให้" ผมรีบเดินออกมาเพราะผมก็ดูออกว่าเธอชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบเธอ แล้วเธอก็เคยมีเรื่องกับมิราเพราะผม แต่ชั่งเหอะยังไงผมกับมิราก็เลิกกันไปแล้ว ใช่เลิกผมเป็นคนบอกเลิกเธอเองแท้ๆแต่ทำไมพอรู้ว่าเธอจะทิ้งสร้อยนี้มันถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้วะ

#มาแล้ว มาลงให้อีกตอนนะค่า ฝากโหวต เม้นด้วยนะค่าาาา